Ground 3, het broedplaatsenfestival van Den Haag heeft plaatsgevonden op zestien locaties kris kras door de stad. Met dit jaar als thema: For Sale!? Vanwege het overweldigend aanbod in de programmering heeft Peisam Tsang vier dagen lang organisatoren Dettje Bakker en Jan Borchers van begin tot eind gevolgd en een dagboek bijgehouden. Zij kwam waar zij kwamen en dat registreerde zij. Het is een mooi, intens en slopend avontuur geworden. Lees hier over dag drie: Villa Ockenburgh, riders bands, Korzo 5 Hoog en de bilspleet van de drummer van The Locust. Zaterdag 6 september 13:59 Vandaag beginnen we het rondje met het ophalen van de sleutels voor de bands die gaan logeren in Hotel Transvaal. Het is wat lastig zoeken. Hopelijk kunnen de bands hun bed vanavond makkelijk vinden. Daarna crossen we met de auto door naar Villa Ockenburgh aan de Monsterseweg. Het is er nog niet druk, maar wel gezellig. De derde band van die dag, het Utrechtse I Am Oak, is zojuist klaar met spelen. Van wat ik heb kunnen horen zijn het erg mooie nummers met goede samenzang. Direct vraagt Jan of er een cd te koop is, hij is net zo enthousiast. Helaas, er is nog geen cd. Even een kort moment voor een koffie en een praatje met de eveneens aardige mensen van Villa Ockenburgh en we vervolgen onze weg. Er moet namelijk nog heel veel gedaan worden. We splitsen ons op. Dettje gaat op de fiets naar de reformwinkel en daar verder stressen om een gedeelte van de boodschappen te doen die op de rider staat van The Locust. Wel hele aparte dingen en alles moet organisch zijn. Daarna gaat ze thuis verder met zaken regelen. Ondertussen in de auto word ik door Jan tot sidekick gebombardeerd. Ik help al zoveel mee en vandaag zijn er nog meer handen uit de mouwen nodig. Jan en ik rijden naar de Appie. Daar gaan wij onze boodschappen doen: drinken voor de crew en artiesten, fruit, maaltijdsalades voor ‘s avonds en natuurlijk mag volgens Jan een bosje peen niet ontbreken. Nog wat laatste organische dingen zoals quacemole voor The Locust, belachelijke rider eigenlijk, en we kunnen op weg naar Korzo 5 Hoog. 16:31 We arriveren bij Korzo 5 Hoog en hebben ontzettende dorst en trek. De hele dag is er nog geen tijd geweest voor eten. Nu eigenlijk nog steeds niet. Het wordt snel uitladen en alle spullen naar 5 hoog brengen. Het uitzicht daar vandaan is werkelijk prachtig. Terwijl Jan weer met de auto verder crost, zet hij mij aan het werk. De riders van de bands completeren en de artiestenbackstage inrichten tot een gezellige hoek. 19:41 Ground 3-Posters ophangen buiten, samen met Wilma, de vrouw van Jan. Als mensen aan komen rijden, rijden ze deze locatie net zo makkelijk weer voorbij. Daar proberen wij nu wat aan te doen. De grote 3 en 6 van het huisnummer en zelfs een plantenbak moeten het ontgelden. Als we even later binnen komen, is er weer een stressmoment. Kania Tiefer is gearriveerd op Holland Spoor en moet opgehaald worden. We besluiten dat Jan en Dettje beter allebei op locatie kunnen blijven, dus gaan Wilma en ik weer samen op pad. Snel werk ik in de auto een garnalensalade weg. Bij HS zoeken we naar een meisje met bruin haar en heel veel spulletjes. Snel terug, want de eerste band gaat zo beginnen. 20:33 Eerste band gaat van start: het Engelse Munch Munch. En al gauw gaat het snel. We vliegen door het programma heen. In het begin is het qua aantal bezoekers vrij rustig, maar al snel wordt het drukker en wordt de maximum aantal bezoekersgrens van 200 bereikt. Er mag dan ook niemand meer naar binnen vanwege de voorschriften. Munch Munch klinkt aardig: Kinderlijke Para Pop met soms twee drummers. Maar de band moet er nog wel inkomen. Meer indruk maakt het Brusselse Raxinasky. Vanaf het eerste moment spelen zij strak en hard. Strakke metalriffs in combinatie met hakdrums en vuige freejazz geluiden. Het freaky gebrul van de zanger er doorheen, maakt het helemaal af. 21:24 Wethouder Jetta bekijkt aandachtig de film die Shireen heeft gemaakt van de broedplaatsen De Vloek en De Illusie. The Moi Non Plus is een gitaarnoise duo uit onze eigen hoofdstad. Indierock met stevig, swingend drumwerk. Het klinkt erg goed. De, net als Raxinasky, uit Brussel afkomstige Kania Tiefer daarentegen klinkt lieflijk, kinderlijk en heeft een heel charme offensief. Ze is electrospastisch, lijkt op de Nederlandse Marg, maar dan nog explosiever. In het themakader For Sale!? weet ze na afloop dan ook veel van haar muziek te verkopen. In mijn beste Frans, stamel ik: “C’etait formidable”. Katadreuffe lijkt er in het begin een catastrofe van te maken, maar dit komt mede door technische storingen. Als het even later half verholpen is, komt de band wat moeilijk op gang. Harde noise met zing-zang, ik word er niet echt warm van. Maar in verband met de techniek, zou ik ze de volgende keer een tweede kans moeten geven. Bij knalpot moet je al gauw aan de uitlaat van een motor denken, maar in dit geval zijn het twee gasten lijkend op kabouters, met hun rode muts en groene shirt. Met hun freejazz soundscapes maken ze positieve reacties los bij het publiek. Dit geldt ook voor Boutros Bubba. Niet alleen Jan is compleet enthousiast. Ik ben ook zo onder de indruk, dat ik praktisch vergeet foto’s te maken van deze band en alleen aan het luisteren ben. De noiserock die de driekoppige band voortstuwt intrigeert en ik kom tot de conclusie dat ik ze erg goed vind. 01:30 De band waar de meeste mensen toch voor gekomen zijn vanavond is The Locust uit San Diego. Strak, hard en snel is het motto van deze vier heren gestoken in grijze insectenpakken met reflectiestrepen. Oordoppen zijn niet tegen het geluid bestemd, het gaat door merg en been. Zonder oordoppen krijg je zo’n dreun te verwerken dat je niet kan opkalefateren eer de band stopt met spelen. De vorig jaar uitgebrachte cd ‘New Erections’ krijgt tijdens dit optreden een geheel nieuwe betekenis. Er zijn diverse reacties uit het publiek. Je ziet mensen die het erg gaaf vinden, mensen met opengevallen monden of mensen die erg agressief zijn geworden door de muziek. Een meid wordt zo wild dat ze in een opwelling haar borsten ontbloot en over de grond begint te rollen. Een jongen net zo geil geworden maakt handig gebruik van de situatie en springt er pardoes bovenop. Die zien we voorlopig niet meer terug. Ik maak een rondje door de zaal en zie dat het enige wat je kan doen als bezoeker tijdens dit optreden is; alles op je af laten komen. En hopen dat je ongeschonden uit dit avontuur komt. Ook loop ik achterlangs de band die gelijkvloers staat te spelen. Het eerste wat me opvalt, is de enorme bilspleet van de drummer. Gehuld in een strakke spijkerbroek die net zo werkt als een push-up BH, maar dan voor billen. Over de rechterkant loopt met de ronding van zijn bil mee, een mooie tatoeage. Ik kan net niet lezen wat erop staat. Volgens mij heeft de drummer ogen in zijn rug zitten, want vlak daarna begint hij steeds zijn broek op te hijsen en zijn shirt er overheen te trekken. Ik heb een foto bijgesloten hiervan, wie weet wat er op zijn bil staat? 02:15 The Locust houdt een kwartier voor tijd op met spelen. Provocerende dingen zijn er geroepen vanuit het publiek en de drummer met de mooie bilspleet houdt het voor gezien. De rest van The Locustmannen maken graag nog een praatje met het enthousiaste publiek. 02:30 De twee mannelijke leden van The Black Bug zijn onvindbaar. We hebben overal gezocht. Op het balkon, in de keuken, achter kasten, maar nee. Het meisje met de rode haren is overduidelijk in paniek. Het is wel zeker dat ze in ieder geval teveel gedronken heeft en meer. Als we de rest van de spullen verzamelen, blijkt dat ze is meegenomen naar haar slaapplek waar haar mede bandgenoten waarschijnlijk ook zijn. 04:18 Als we buiten staan, komt het meisje van The Black Bug ineens aangerend. Ze stormt naar binnen en gaat om de hoek van een muurtje ineens plassen. De mannelijke bandleden komen nu ook aangestormd. Ze willen wegrijden met de auto, maar dat raden we ten zeerste af. Ook omdat ze niet helemaal meer bij kennis zijn. De mannen van Boutros Bubba letten op de Zweden, terwijl ze op hun lift wachten. Wij gaan richting huis. Ik hoop de hele tijd dat er niets gebeurt met The Black Bug. Onrustig en compleet afgeragd val ik in slaap. Nog één dag te gaan.