Op deze vijfde editie staat een stevige line-up met o.a. The Madd, Splendid en Matik. Dit jaar trekt het Katwijkse indoorfestival meer bezoekers dan voorgaande jaren. Fallfest wordt georganiseerd door twee vrienden, die Katwijk aan Zee weer op de kaart willen zetten met een goed feest. Het festival wordt geopend door de Leidse rockband Fivelastwords. In de nummers zijn invloeden terug te horen van onder andere Lostprophets. De vijfkoppige band, geleid door zanger Daniel de Jongh, brengt meteen goed de sfeer erin. Met zijn stem, die qua geluid doet denken aan Roger van Intwine, krijgt hij het aanwezige publiek al snel mee. Het licht is goed, de muziek strak en het geheel ligt lekker in het gehoor. Helaas is er aan de sound op zich geen nieuwigheidje te herkennen. Hierna wordt op het kleine podium een staaltje scratchen weggegeven door het trio Scratchnatic & Sjampain. Scratchnatic stond vorig jaar ook al op Fallfest, maar dan met de vrouwelijke zanger/mc Nax. Het trio van vanavond is niet echt een eenheid qua dresscode. De saxofonist speelt strak en kan zeker een staaltje blazen. Helaas hangt hij tussen zijn partijen nonchalant tegen de speakers aan, in plaats van lekker mee te swingen. Echter scratcht Scratchnatic, oftewel Sander Nijgh, er stevig op los. Met zijn kunsten krijgt hij de al aardig volgelopen zaal flink aan het dansen. Zanger/mc Sjampain, oftewel Chris Heemskerk, rapt de boel aan elkaar. Tussen zijn raps door laat Sjampain zijn zangkunsten horen. Met zijn ‘Nick en Simon uiterlijk’ en zijn niet formidabele rapkunsten, kan Sjampain beter gaan zingen dan rappen, want dat kan hij wel. Met een paar aanpassingen kan dit trio zowel een lust voor het oog als een strakke show worden. Ondertussen maakt The Madd zich klaar voor hun optreden. Vol goede moed begint de band met het optreden als hun afsluiting van een bizar goed weekend met daarin een optreden in Gent, België, de nacht voor Fallfest. Dit blijkt duidelijk een lange nacht geweest te zijn, aangezien zanger Dave von Raven niet altijd even zuiver zingt. Na een paar nummers vraagt hij: “Zijn er dames in de zaal die een gevoelig liedje willen horen?” Na een stilte vanuit de zaal vervolgt Dave: “Er zijn hier geen gevoelige vrouwen, maar harde wijfen!” Vervolgens start de band toch een ietwat rustig nummer. De heren staan/zitten weer met zijn vieren op een rijtje, zodat iedereen goed zichtbaar is. Ook is The Madd weer in hun standaard outfit gehesen, zodat ze een duidelijke eenheid en standaard neerzetten. Ondanks de lange nacht en de weinige slaap die de mannen gehad hebben, bruist de show toch, maakt Dave zijn vrolijke typisch stijf Engelse huppeltjes en staat de Schuinsmarcheerder weer vol energie achter zijn toetsen. Ook bassist Richard Bouqet en drummer Slammin' Marty Graveyard doen hun ding vol energie en passie. Tijdens het gitaarstemmen probeert Dave nog een goede mop door de Schuinsmarcheerder te laten vertellen, wat hem helaas niet lukt. Na de nummers ‘I know’, ‘You can be my baby’, ‘Je suis partir’ en ‘Pretty quick’ gespeeld te hebben, verlaat de band moe maar voldaan het podium van Fallfest. The Madd is nog niet koud van het podium af, of op het kleine podium begint de tweemansformatie The Death Letters te spelen. Deze jonge band met zanger Duende (bezetene) van 17 en drummer Victor van 16 zijn duidelijk nog niet droog achter hun oren. Het is het allemaal net niet. Ze spelen niet in de maat en de zang klopt niet met het ritme van zowel gitaar als drum. Ook de teksten zijn niet verstaanbaar. Buiten de twee hardcore fans die compleet los gaan voor het podiumpje, vond het grootste deel van de zaal dit een mooi rookmoment. Nadat de zaal weer is volgelopen, start de Haagse formatie Splendid op het hoofdpodium. Omdat gitarist Sicco op vakantie is, hebben de mannen voor een vrouwelijke vervanger gezorgd. Dit is niemand minder dan Laura Nijhuijs van de band ReBelle. “Is het geen lekker wijf?” vraagt zanger Patrick Schmitz aka The General dan ook aan het publiek. Dit wordt met een luid gejuich bevestigd. De zaal swingt lekker mee op de zomerse reggaenummers die de band ten gehore brengt. Je krijgt meteen weer zin in de zomer. De sfeer is top en de band loopt lekker rond over het podium. Het publiek is enthousiast en klapt vrolijk mee. Patrick herkent een groepje heftig meebeukend publiek van het optreden op het strand van twee jaar geleden. “Jullie herken ik van het optreden op het strand, en de rest hoort er natuurlijk bij. Het is één grote familie, ja toch?” roept Patrick dan ook. Splendid brengt ook nu weer goede liedjes ten gehore met goed onderbouwde teksten en sterke ondersteuning waarbij de baslijnen verrassend strak zijn. Enkele van de nummers die Splendid ten gehore brengt zijn: ‘You don’t understand’, ‘Rise up’ (welbekend van YouTube) en ‘Hey sir’, waarbij het voorste deel van het publiek ook daadwerkelijk is gaan zitten op verzoek van Patrick. Hij gedraagt zich wederom als een goede frontman en staat geen moment stil. Hierna is de beurt aan Skip Intro. In de kleedkamers wordt al vol lof over ze gesproken. De band speelt leuk op elkaar in. Door technische problemen met het drumstel (viel door het enthousiasme steeds uit elkaar) duurde het soms even voor ze aan het volgende nummer konden beginnen. Leuk detail waren de rode sjaaltjes aan de gitaren, die lekker met het enthousiasme van de gitarist en bassist mee dansten. De halve zaal is leeg, wat jammer is, want het is een leuke band met een goede sound en erg levendig. Soms is de zang wat schreeuwerig, maar dit vind het publiek niet erg. Daarbij was de bassist, Vincent Vreeke, erg goed. Hij speelde erg strak en expressief. Matik is de volgende act. Strakke beats, een hoog synthesizergehalte, veel breaks en de vele dancegeluidjes zorgen er voor dat het publiek in trance raakt. Ook zanger Peter van Drie springt als een soort stuiterbal over het podium, half in trance door de muziek. Hij vertelt later dat hij altijd lekker in trance raakt en alles om zich heen vergeet wanneer het geluid in zijn oortje lekker scherp en goed is. Helaas zijn er vanavond wat problemen met zijn oortje, hij haalt hem continu in en uit zijn oor. Door de verschillende invloeden is de muziek van Matik gevarieerd maar valt het toch in dezelfde categorie te plaatsen. Lekkere dance met een poppy sound. De bas is top en de gitarist gooit er toffe gitaareffecten doorheen. De zang wordt wel eentonig na een paar nummers. Ook hier deert dit het publiek absoluut niet en springt lekker mee op de strakke beats. Matik is een ideale band voor festivals door de combinatie dance en live band. Als een na laatste is de onemanshow Capacocha aan de beurt. René Beerens komt het podium op gekleed in zwart pak met een zwarte verenboa. Met zijn gitaar om zijn nek en de synthesizer voor zich maakt hij er een hele show van. Hij springt, rockt en headbangt er op los. Er is nog een kwart van het publiek aanwezig, en zij gaan lekker uit hun dak op de muziek, of is het door de drank? Hij zet wel een hele show in zijn eentje neer. Vooral door zijn enthousiasme en beweeglijkheid lijkt het of er niet één maar meerdere bandleden op het podium staan. Toch is het wel een beetje jammer dat er geen verdere band is. De muziek is doordat het vooral door synthesizers geprogrammeerd is erg voorspelbaar. Wat je al niet kan doen met een beetje synthesizer blijkt duidelijk uit het optreden van Capacocha. De afsluiter van vanavond is Aux Raus. Alleen de echte Katwijkse diehards zijn nog aanwezig. De rest is waarschijnlijk al naar de kroegen gegaan, omdat je daar voor 01.00 uur binnen moet zijn, anders mag je de kroeg niet meer in. De band mixt punkrock met gabber en techno. Tijdens het optreden gaat het publiek compleet uit zijn dak. Verscheidene dames klimmen het podium op om daar hun danskunsten te laten zien. Het mannelijke publiek klimt ook het podium op, maar dan om te stagediven, wat meestal goed gaat, maar soms niet helemaal. De microfoon verdwijnt het publiek in zodat er luid mee geblèrd kan worden. Dit wordt dan ook met volle overgave gedaan. Zanger (echt zingen kan je het niet noemen, eerder schreeuwen) Bastiaan Bosma trekt tijdens een van de nummers zijn broek naar beneden om met zijn jongeheer een ballon het publiek in te slaan, wat niet echt lukt in de huidige toestand. In een van zijn volgende nummers probeert hij het met zijn andere zijde. Tijdens het ‘hakkuh en zaguh’ gaat de broek weer naar beneden om al kletsend op de bibs met de maat mee te slaan. Het publiek gaat los. Met de broek halverwege en uitzicht op een charmant bouwvakkerdecolleté is Aux Raus een mooie afsluiter voor het vijfjarig jubileum van Fallfest 2008.