Nog zeven dagen (een week dus, want een week heeft zeven dagen), dan zullen wij vertrekken naar Engeland. The Modern World Studios om precies te zijn. De studio ligt in de Cotswolds, een gebied in de buurt van de stad Bristol, tegen Wales aan. De Cotswolds is het best te beschrijven als, ehm, the middle of nowhere. Koeien, heuvels en nog meer van dat plattelandsgedoe. Dat is natuurlijk goed voor het creatieve proces, en je mag er wel tot laat lawaai maken. Niks te zeuren dus. De afgelopen weken waren eigenlijk niet erg spannend, veel gelul dat wel. We hebben gesproken met een ontwerper. Hij gaat voor ons een 'smoel' maken. Een samenhangend geheel, het albumhoesje, de posters, de website of de T-shirts. Alles moet bij elkaar passen, en als je het ziet moet je eigenlijk meteen denken “hee dat is So What, wat leuk, dat hoesje, jeetje”. We hebben gesproken met de mensen van Sell-a-band over onze vorderingen. Zijn wij er klaar voor? Hebben we wel aan alles gedacht? Moeten zij nog zaken regelen voor ons? We hebben gesproken met nog wat andere mensen die er 'verstand' van hebben. Dat ging dan vooral over wat er moest gebeuren nádat het album klaar is. Touren? Promotie? Videoclips? Eigenlijk komt er iets meer bij kijken dan dat wij met zijn vieren aan kunnen, dus daarom hebben we sinds kort contact met mensen die er echt 'verstand' van hebben (flauw hè, we noemen geen namen want er ligt nog niets vast). We hebben gesproken met elkaar. Hoe ligt de planning? Moet het album eind dit jaar, of juist begin van 2009 uitkomen? Zijn de nummers wel goed genoeg? Zijn we er überhaupt wel klaar voor? Nou boeit al dat gelul de gemiddelde 3VOOR12 lezer niet bijster veel. Dus gaan we daar ook niet al te veel op in. In plaats daarvan gewoon wat leuke anekdotes, over So What en onze belevenissen. Want dat is eigenlijk wat een echt dagboek is, belevenissen en anekdotes uit het dagelijks leven. Op Lowlands zagen wij de optredens van band als The Hives en Editors, en afgelopen week zagen we The Wombats in het Paard. Na dat soort optredens vraagt elke muzikant zich af, waarom zijn zij nou zoveel beter dan ik ben? Zo ook wij, als ware voetbalanalisten zitten we dan rond een tafeltje. Elke nummer wordt aandachtig besproken en elk plus- en minpuntje van het optreden benoemd. Vaak zijn we het met elkaar eens, vaker nog loopt het uit op woorden of een goed vuistgevecht. Wel waren we er over uit dat het aan onze podiumpresentatie nog wel eens spaak loopt. Tijd om daaraan te gaan werken dus. Een optreden wordt voor een groot deel gemaakt door de 'frontman'. Hij moet energie uitstralen en het publiek nog meer vermaken. Bram kan dat al aardig, maar het kan altijd beter. Nummers kun je oefenen, zo ook je uitstraling op het podium. In het HPC (waar wij oefenen) heb je grote ramen, die als het donker is werken als een soort spiegel. Nou gaan we natuurlijk niet als een boyband dansjes instuderen, maar je kunt wel kijken hoe je er uitziet, zo met een gitaar in je hand. Dus microfoonstandaard naar het raam gericht en optreden maar. Nou. Dat ging er bij Bram niet in. Bram: "Je denkt toch niet dat ik een raam ga vermaken! Dat doe ik niet hoor. Je denkt toch niet dat ik gek ben". Alex: "Bram doe gewoon, gewoon niet teveel nadenken" Bram: "Mensen geven reacties, een raam niet" Joeri: "Gewoon los gaan, alsof het een podium en publiek is, en jezelf een beetje bekijken" Bram: "Houd je kop. Het is geen podium, het is een raam!" Joeri: "Doe gewoon" Uiteindelijk heeft hij het wel gedaan. Natuurlijk. Aanstaande zaterdag zal het resultaat zichtbaar zijn. Vincent (de bassist) werkt bij een kantoor, hij draagt dan een net pak en moet met dure taal spreken. Met dure taal spreken kan hij erg goed. Maar wat wil je, zijn vader is leraar Nederlands. In het dagelijks leven praat hij gewoon goed Haags, maar af en toe floept er wat dure taal doorheen. Tijdens gesprekken aan de telefoon met ontwerpers, managers en platenbazen verandert zijn taalgebruik vaak drastisch. Dat werkt op onze lachspieren. Eén van zijn favoriete woorden is waarschijnlijk ‘concessies plegen’. Aan de telefoon met een medewerker van Sell-a-band: “inderdaad, als dat voor beide partijen consequenties heeft lijkt het mij een goed idee om hier en daar wat concessies te plegen". Ondertussen is de uitdrukking 'concessies plegen' vaste kost binnen het So What jargon geworden. Tijdens een oefensessie zegt Vincent: "Ik denk dat we tijdens die solo een totaal andere toon moeten spelen", Bram: "Nee inderdaad, we moeten daar zeker wat concessies plegen". Of Vincent het leuk vindt weet ik niet. We zitten er nu al over te denken om ons album 'Concessions of a rock ‘n' roll band' te noemen. God god, wat een jolijt. Bram pulkt aan zijn tenen. Iedereen pulkt aan zijn tenen natuurlijk, maar de gemiddelde mens doet dat 's nachts in bed, of in het hoogste geval op de bank tijdens het kijken van RTL Boulevard. Bram pulkt alleen graag aan zijn tenen in openbare gelegenheden. Soms doet hij het zonder dat hij er erg in heeft. Daarom waren wij erg blij dat het zomerseizoen is afgelopen en de teenslippers terug de kast in konden. Maar helaas, Bram kreeg een omloopje (zo'n ingegroeide teennagel, dit is een dagboek dus het gaat om de details). Het omloopje werd zelfs zo groot dat hij zijn schoenen niet meer aan kon en noodgedwongen weer teenslippers aan moest doen. Hij had het omloopje ook op de dag dat wij het gesprek hadden met de persoon met 'verstand van de muziekwereld'. Duur kantoor, nette man, en Bram op zijn teenslippers. Nou is dat nog niet zo'n heel groot probleem. Tijdens het gesprek was Bram alleen zo op zijn gemak dat hij zijn teenslippers uit deed en met zijn voeten op de bank ging zitten, en pulken maar! De man met 'verstand van de muziekwereld' viel het niet op, maar de rest van de band probeerde door middel van subtiele gebaren duidelijk te maken dat Bram en zijn voeten zich moesten gedragen. Gelukkig ging het gesprek goed en was Bram zijn pulkdrang geen reden om het contact te verbreken. Natuurlijk kijken we erg uit naar het optreden aanstaande zaterdag. 3VOOR12 Den Haag, vijf jaar! Eigenlijk bestaat So What al langer dan deze site, alleen was So What in 2003 de echte So What nog niet. Het volgende hoofdstuk in het dagboek zal waarschijnlijk geschreven worden vanuit de studio. Tot zaterdag!