Het eerste nummer ‘Garments’ begint met elektronica, waar een tekst overheen gesproken wordt. De eerste tien seconden lijkt het alsof dit het begin van een drum ’n’ bass track is, maar niets is minder waar. De song ontvouwt zich tot een spannende introductie voor wat er de rest van de cd komen gaat. Na twee minuten versnelt het instrumentarium en raak je als luisteraar vrijwillig in de ban van NiCad.

‘Fall through’, de tweede song op het album, is wat agressiever van aard dan het voorgaande nummer. Hoekige gitaarriffs en korte stops houden de track interessant. Bij het derde nummer ‘The game’ zakt de spanning helaas iets weg. Misschien had een rustiger tempo voor wat meer afwisseling gezorgd. Leuke vondst is het geluid van het schrijven op een schoolbord aan het eind van het nummer.

De middelste track ‘How it is’ - met Ingwe Maynte op viool - komt tekstueel het best uit de verf. De zinsnede “This is how it is for me / But oh, I am changing constantly / Although, I approach you cautiously, I will / Want you to remember me” zijn voor veel mensen wel herkenbaar. Het titelnummer is het meest toegankelijk tot nu toe. Met een vriendelijk klinkende akoestische gitaar en een bijna kinderlijke melodie in het refrein zou dit nummer zo op de radio kunnen.

‘Debris’, track nummer zes, klinkt alsof het gecoverd is van The Flaming Lips. Op zich is daar niets mis mee, maar NiCad is in staat tot meer. En meer krijgen we, want op het moment dat ‘For fiction’ wordt ingezet, komt de opgebouwde spanning tot een climax. De pingelende piano en de stuwende drums werken toe naar de finale: “So I’ll struggle to show some sort of sense of compassion / While searching for beauty”.

En over schoonheid zoeken gesproken, de heren van NiCad kunnen blij zijn, want met deze cd hebben ze een absoluut voorbeeld van schoonheid weten te vinden. Overigens is het cd-boekje bijzonder fraai vormgegeven: de teksten zijn handgeschreven en de leden Satoshi, Gilad, Roberto, Kyle en Jozef zijn allen met hun ogen dicht afgebeeld.