In een lang van tevoren uitverkochte grote zaal van het Paard van Troje gaf Saybia zaterdagavond 1 november een fantastisch optreden. Met de melancholische teksten en het donkere warme stemgeluid van zanger Søren wisten zij het Paard om te vormen tot een warme menigte. De perfecte mix van nieuw, oud en onbekend werk in combinatie met een enthousiaste zaal zorgde ervoor dat band en publiek samen smolten tot één. Saybia heeft de band Blake, ook uit Denemarken, meegenomen om het publiek alvast op te warmen. Helaas beginnen zij veel vroeger dan aangegeven en zijn zij voor de geplande aanvangstijd (20:30 uur) alweer klaar. Veel mensen hebben dit dus helaas moeten missen. Vooral zangeres Mathilde Lunderskov valt op door zowel haar verschijning als haar indrukwekkende stem die wel iets weg heeft van Kate Bush en Tori Amos. Blake mixt cabaret en pop. Het geluid klinkt erg volwassen en vol en de arrangementen zitten stuk voor stuk goed in elkaar. De bandleden zijn op elkaar ingespeeld en ze krijgen een goede reactie van het publiek. Saybia bestaat inmiddels 15 jaar en heeft al veel bereikt in thuisland Denemarken maar zeker ook in Nederland. Na het in eigen beheer uitbrengen van enkele EP’s kwam in 2001 hun eerste commerciële EP ‘Saybia’ uit waarmee ze hun eerste succes in thuisland Denemarken boekten. Buiten Denemarken sloeg het debuut album ‘The Second You Sleep’ als eerste aan in Nederland en werd debuutsingle ‘The day after tomorrow’ een bescheiden radiohitje op 3FM. Naast veel uitverkochte optredens in het clubcircuit, zoals ook vanavond in het Paard, speelde Saybia inmiddels zowel op Pinkpop als op Lowlands elk drie keer. Zodra Saybia zich aandient barst de zaal bijna uit zijn voegen, wat een onthaal! Ze openen rustig met enkele nummers van hun laatste, maar toch alweer een jaar geleden uitgebrachte cd ‘Eyes On The Highway’. Het nummer ‘The second you sleep’ zorgde voor het eerste kippenvelmomentje en werd luidkeels meegezongen door verreweg het grootste deel van het publiek. Naast een prima selectie uit het uitgebreide repertoire van de band speelden ze ook enkele (nog) niet uitgebrachte nummers. Ook deze nummers, zoals ‘On her behalf’ en ‘Rolling the dice’ weten het publiek te raken. Na een klein uur volgt er een heerlijk uitgesponnen zeer duister en experimentele muur van geluid, volledig instrumentaal en zeer indrukwekkend. Het geluid is goed en de diepe donkere relaxte stem van zanger Søren Huss maakt veel indruk. Rustig spelend op afgewisseld de elektrische en akoestische gitaar is hij het middelpunt op het podium. Regelmatig geeft hij de leiding aan gitarist Sebastian Sandstrøm die dan volledig los gaat. Hij wordt dan één met zijn gitaar, geselt zijn instrument, en weet de ene na de andere indrukwekkende solo eruit te gooien. De ritmesectie vormt de stabiele en onopvallende basis. Bassist Jeppe Langebek Knudsen staat wat verscholen achter de frontman en speelt daar rustig zijn partijen. Samen met drummer Palle Sørensen weten zij een strakke basis neer te zetten. Rechts op het podium staat toetsenist Jess Jensen die zich, naast zich bezig te houden met de vele keyboards, zich ook prima vermaakt met het publiek waar hij regelmatig contact mee heeft. Ook bij ‘I surrender’ weet het publiek de band te overstemmen. Na publieksfavoriet ‘The day after tomorrow’ en hun laatste single ‘Eyes on the highway’ verlaat de band het podium. Na een vijf minuten durend gejoel, gegil en geklap komt zanger Søren en bassist Jeppe het podium weer op. Zichtbaar erg blij met dit warme enthousiaste onthaal begint Søren solo op akoestische gitaar het nummer ‘We almost made it’. Om het af te maken valt Jeppe bij op harmonica. Intiemer wordt het niet. Na het onbekende nummer ‘Soldier’ en het fijne ‘Brilliant sky’ lijkt het optreden toch echt zijn einde te hebben bereikt. Dan wordt het donker en is er verwarring op het podium. Het gejoel en gegil is nu nog luider en de instrumenten worden weer ingeplugd en gestemd. Saybia komt terug voor nog een toegift, een echte toegift. En dan verwoord zanger Søren wat iedereen al de hele avond voelde; ‘You’re by far the best audience on this tour so far. We’re gonna play a song from our first album, one that we did not play on this tour yet’; ‘Joy’. In de echte afsluiter ‘Come on closer’ vraagt Søren heel toepasselijk het publiek dichterbij te komen. Saybia speelt een prima selectie uit de drie albums, onbekender werk en enkele nieuwe nummers. Ze weten een warme sfeer neer te zetten en creëren zo een avond om heerlijk weg te dromen op de mooie klanken van hun melancholische muziek. Het enthousiasme van de band en de zaal versterkte elkaar en er ontstond een sterke band tussen Saybia en het publiek.