Tekst: Cok Jouvenaar (The Rhythm Chiefs, Scott McKeon, Dirty Sweet) en Tino van Leeuwen (Claw Boys Claw) Foto’s: Michella Kuijkhoven (Scott McKeon, Dirty Sweet), Eefje Lammers (The Rhythm Chiefs) en Eef te Pas (Claw Boys Claw) Doorgaans is er op het podium van het Kerkplein ruimte voor de Haagse garde. Na tien jaar heeft het Haags Podium ruimte gemaakt voor een podium met als basis de blues. The Rhythm Chiefs, Scott McKeon, Dirty Sweet en publiekstrekker Claw Boys Claw kregen alle ruimte om de menigte voor de Grote Kerk naar hun hand te zetten. The Rhythm Chiefs Vroeg in de avond is het nog rustig en is het weer nog niet zo koud. Het muzikale woord is aan de jongens van The Rhythm Chiefs. Ondanks de gemiddelde leeftijd van 17 jaar staat dit trio zijn mannetje. Het publiek, dat toch wel uit grijze mannen en vrouwen bestaat, staat met een grote glimlach dit bandje te bewonderen. Het is niet alleen doorversneden blues wat hun klok slaat, maar muzikaal tappen The Rhythm Chiefs ook uit een klein vaatje met country en rockabilly. De gitarist/zanger Dusty Ciggaar lijkt zo weggelopen uit The Paladins of The Fabulous Thunderbirds, want zijn spel liegt er gewoon niet om. Zijn losse gitaarwerk en powervolle solo’s brengt het Kerkplein in de juiste sfeer. De titeltrack ‘Ships of wonder’ prijkt niet voor niets op de verzamelaar Jazzism 8, ook deze avond is dit een inkoppertje. Scott McKeon Terwijl de Grote Markt uitpuilt van de menigte om F samen met Freek de Jonge en de jonge helden van All Missing Pieces gade te slaan, staat er op dit podium de jonge twintiger met de naam Scott McKeon. Zijn Fender Stratocaster is er één van het doorleefde formaat en zijn snarenwerk gaat richting je onderbuik. Toch kan Scott het publiek niet echt boeien. De show van deze Brit is te netjes en mist de doorleeftheid, spanning en drankzucht die hierbij hoort. Muzikaal doet dit trio het niet slecht. De drummer weet rake klappen te verkopen achter zijn Slingerland drumstel en de songstructuur doet denken aan BB King en Buddy Guy. Lekker voor bij een potje bier. Helaas komt het niet over zoals het zou moeten. Voor Scott ligt nog een lange weg open die hij moet bewandelen. Alleen een hoedje is niet genoeg. Dirty Sweet De band die alle verwachtingen waar moet maken is Dirty Sweet. Zeker voor de mensen die maar op het Kerkplein blijven hangen omdat de Schoolstraat is afgesloten. De weg naar het Haags Podium aan de Grote Markt is dicht, want op dit moment speelt daar de trekker van de Nach, All Missing Pieces. Aangekondigd als een stormalarm en een tsunami komen vijf Amerikanen uit de buurt van San Diego het podium onveilig maken, denk je. De baarden en lange haren, Gibsons en dito poses doen menig rockershart sneller slaan. Maar zodra de band inzet lijkt de magie verloren te gaan. In plaats van zweet, drank en lekker wijven horen we een gepolijste sound. Het duurt zeker een nummer of vier voordat de band warm is gedraaid, de knop omgaat en het volumepedaal open wordt gezet. Nu pas horen we de authentieke rauwe rock die begin jaren zeventig de hitparades domineerde. Menig ouwe lul in het publiek haalt opgelucht adem. Dit is tenslotte waarom hij vooraan bij het podium staat. Bands als Deep Purple, Bad Company en The Free maakten dit genre groot. Het is leuk dat een hedendaagse band als Dirty Sweet er nog mee in de weer is. Toch is het allemaal te braaf en mag het best vetter, ruiger en lekker stinken. Claw Boys Claw Laatste act op het Puur Den Haag Podium is Claw Boys Claw. Eigenlijk heeft deze band geen introductie meer nodig. Wie de media de laatste tijd een beetje heeft gevolgd, is veelvuldig geconfronteerd met de terugkeer van de groep rondom Peter te Bos. Een goede zet trouwens om ze als afsluiter neer te zetten, want het publiek wordt plat gespeeld. De pogotaferelen vooraan liegen er in ieder geval niet om. Hun toegift bestaat uit twee rockklassiekers, te weten ‘Locomotive breath' (Jethro Tull) en ‘I wanna be your dog’ (The Stooges). Claw Boys Claw staat absoluut weer op de kaart!