‘Letter from America’ en ‘I’m gonna be (500 miles)’, wie kent ze niet? Twee nummers die je nog steeds op de radio hoort, voornamelijk bij de Arbeidsvitaminen op 3FM. We hebben het hier natuurlijk over The Proclaimers, een band rondom de tweelingbroers Charlie en Craig Reed. Vijfentwintig jaar geleden zijn ze opgericht en anno 2008 zijn ze misschien wel populairder dan ooit! Afgelopen donderdag deed deze van origine Schotse formatie het Paard aan. Als rond half negen The Proclaimers aangekondigd worden, is het bomvol in de grote zaal. Zowel tieners als vijftigers zijn aanwezig; sommige fans zijn zelfs gehuld in Schotse kledij. Zodra de - net als zijn broer - bebrilde zanger Charlie zijn mond opendoet, is het duidelijk: dit is nerdpop eerste klasse! Zijn verschijning plus zijn overdreven Schotse accent zijn dusdanig opvallend dat niemand hier omheen kan. De band bestaat verder uit Stevie Christie (keyboard), Zac Ware (elektrische gitaar), Gary John Kane (bas) en Clivie Jenner (drums). De muziek, die geïnspireerd is door rock ’n’ roll, country en punk, komt over het algemeen erg vlak over. Of dat nu komt door het haarfijn afgestelde geluid of vanwege de voorspelbaarheid van de liedjes, is vooralsnog onduidelijk. Afgelopen september kwam hun zevende album ‘Life With You’ uit, waarvan tijdens het concert vele songs gespeeld worden. Het publiek is nog lang niet warmgedraaid; zelfs vooraan bij het podium (waar doorgaans de grootste fans staan) is er geen beweging te zien. Wanneer dan eindelijk ‘Letter from America’ gespeeld wordt, komt daar verandering in. Nu is het nog wachten op ‘I’m gonna be (500 miles)’, hun persoonlijke kraker, waarmee ze trouwens vorig jaar met een remake de nummer 1-positie in Engeland wisten te behalen. En inderdaad, als rond half tien ‘I’m gonna be (500 miles)’ ten gehore gebracht wordt, zingt iedereen luidkeels mee en wordt er zowaar gedanst! Jammer dat het nummer zo kort duurt, maar goed: het kan niet feest blijven natuurlijk. Gelukkig zijn The Proclaimers ook weer niet zo voorspelbaar dat ze een eindeloze versie spelen (je kent het wel: zanger zingt één regel en het publiek zingt het na). Niets van dat al, ze vervolgen hun set met het voor de meeste mensen onbekendere werk. Leuk is trouwens de cover ‘Whole wide world’, ooit geschreven door Wreckless Eric, een alternatief popicoon van eind jaren ‘70. Het past uitstekend in het repertoire van The Proclaimers, alleen niet veel mensen schijnen het liedje te (her)kennen. Na zo’n zeventig minuten verlaten de zes muzikanten het toneel en stijgt er een hoop gejoel op uit het publiek. Uiteraard komen The Proclaimers terug; niet één, maar zelfs twee keer! Hoogtepunt van dit gedeelte is het nummer ‘King of the road’, een cover van een jaren 60-nummer van Roger Miller. Wanneer het optreden definitief tot de verleden tijd behoort, luidt de conclusie: Nerdpop rules!