Woensdag 19 maart was het dan zover. Eindelijk traden The Levi’s voor het eerst op in hun halfjarige bestaan. Met het Paardcafé als locatie hoopte iedereen op een leuke avond. Voorafgaand aan de debuutshow van The Levi’s speelt de Haagse band Propeller weer voor het eerst sinds ruim drie jaar. De optredens in het Paardcafé zijn sinds kort een uurtje vervroegd. In plaats van een aanvangstijd van 22.00 uur voor de eerste band, staan de bands nu al om 21.00 uur op het podium. Vanavond is die eer aan de band Propeller, die vanavond een comeback maakt. Ooit werd de band betiteld als de slechtste band van Den Haag, een titel die de band waarschijnlijk altijd zal achtervolgen. Getuige het optreden van vanavond is die titel niet helemaal terecht, al zal de band ook nooit tot de Haagse top behoren. De band mist uitstraling, maar weet dit ook niet te compenseren met de muziek. De nummers springen van de hak op de tak en er valt eigenlijk geen touw aan vast te knopen. Op zich zitten er best leuke ideeën tussen, maar ze zijn niet goed genoeg uitgewerkt. Ook zijn er teveel ideeën in één nummer gestopt waardoor het een soort overkill wordt. Het publiek denkt er blijkbaar hetzelfde over, want er wordt maar mondjesmaat geapplaudisseerd na de nummers. De met water gevulde bierglazen staan klaar op het podium. De handgeschreven playlist ligt vooraan. Het eerste geluid klinkt als een startschot, er wordt kort ingespeeld en The Levi’s zijn er klaar voor. Leadzanger Marcus deelt mee dat hij een arme student is en dus noodgedwongen op een geleende gitaar speelt. Al bij het eerste nummer ‘Live like this’ is de invloed van onder andere Pearl Jam goed te horen. Vooral omdat de iets nasale stem van Marcus iets weg heeft van Eddie Vedder. Na veel applaus gaan The Levi’s weer door. “Mogen we nu harder? En valser”, vraagt Marcus. En dat gebeurt, hoewel het gelukkig niet vals klinkt. Het volgende nummer zit simpel in elkaar en de tonen gaan nu wat omlaag. Iedereen concentreert zich hard, maar langzaam aan is te merken dat de zenuwen wegtrekken en er ruimte ontstaat voor het wisselen van wat vrolijke blikken met elkaar. Er staat een microfoon voor gitarist Steven, maar de keren dat hij hier gebruik van maakt blijft op één hand te tellen. De nummers die volgen zijn vrij gelijkmatig en lijken veel op elkaar. Dat neemt niet weg dat het een goed optreden is voor een band die pas een half jaar bestaat. Stuk voor stuk spelen de bandleden met veel enthousiasme. Marcus klauwt als een kat over de snaren van zijn gitaar en laat een plectrum achterwege. Puur. Puur omdat er geen effecten worden gebruikt. Eenmaal bij het laatste nummer aangekomen wordt er kort overlegd wat The Levi’s zullen laten horen. Na een luid protest van een fan blijkt dat er geen tijd is voor de jongens om een glaasje water te drinken. De sireneachtige gitaarriff waar ‘Juliette’ mee begint, wordt gespeeld en het laatste nummer van de avond is een feit. Het enthousiasme van de band wordt ook op het publiek overgebracht die er zichtbaar van staat te genieten. Waar het geluid op de MySpace hol klinkt en de zang in het niet valt door de kracht van de instrumenten, is er tijdens de performance meer synergie tussen deze twee componenten te bekennen. Ook snelheid en ritme passen goed bij elkaar. De waardering voor deze nieuwkomers wordt geuit door twee boxershorts die het podium op vliegen. Marcus mag zichzelf dan wel een arme student noemen, maar zijn band is zeker rijk aan talent!