Zaterdag 15 maart gaf bluesheld Joe Bonamassa een show weg voor een uitzinnig publiek in de grote zaal van het Paard van Troje. Dat het een swingende avond zou worden, dat stond al vast. Maar dat de show zo’n indruk zou achterlaten, had niet iedereen verwacht. Als support kwam Crosby Loggins het publiek opwarmen. De Amerikaan Crosby Loggins maakt al zijn hele leven muziek. Als zoon van rocklegende Kenny Loggins is hij dus geen vreemde in de muziekwereld. Met zijn mooie stem en een flinke dosis charme weet hij het publiek, en dan vooral de dames, zeker te raken. Zijn mix van blues en country liggen zeer goed in het gehoor en zijn stem doet denken aan die van James Morrison. Ondanks dat Crosby en zijn band, The Light, net hun debuut cd hebben uitgebracht zijn veel critici al voor ze gevallen. En na deze avond heeft Crosby er vast weer veel fans bij, want zijn muziek zou zeker niet misstaan in de Nederlandse hitlijsten. Na afloop van de show is the man himself nog cd’s aan het signeren. De vele dames die in de rij staan lopen al giechelend weer weg als ze een ferme handdruk en een welgemeend “Thank you” hebben gekregen. Om kwart voor negen is het dan tijd voor de gitaarvirtuoos Bonamassa. Zijn liefde voor de gitaar vormde zich al op jonge leeftijd. Op vier jarige leeftijd begon Joe al met gitaarspelen. En op zijn twaalfde, als de meeste van ons aan het worstelen zijn met puberteit, stond Joe al met B.B. King op het podium. Dat belooft dus wat! De zaal is gevuld met fans van de Amerikaan. Als hij het podium op loopt, klinkt er een oorverdovend applaus. Joe en zijn band zijn er helemaal klaar voor. Alles klinkt even goed. De drums, bas en keyboard klinken met het gitaarspel van Joe als een goed geheel. De gitaarsolo’s die Bonamassa op het publiek afvuurt zijn zo strak en snel. Dat moet je met eigen ogen zien, wil je het geloven. Het talent van de man is haast niet in woorden te vatten. Hij is één met zijn gitaar. Als halverwege de show de band het podium verlaat, staat Joe in zijn eentje. Op zijn gitaar laat hij het doen klinken alsof de band er nog steeds staat. Hij speelt zo goed en snel, dat het lijkt alsof er meerdere mensen spelen! Zijn soulvolle en rauwe stem klinkt zeer doorleefd. Alsof de man al een leven vol passie en ellende achter de rug heeft, ondanks het feit dat hij pas 30 jaar jong is. Hij heeft de mensen in de zaal echt in zijn broekzak zitten, ze doen alles wat hij maar wilt. Zo wordt er meerdere malen keihard “Yeah!” mee geschreeuwd en wordt er bij elke klank of toon die de man voortbrengt luid gejoeld en gefloten, in positieve zin uiteraard. Veel mannen in de zaal staan al armzwaaiend mee te spelen op hun eigen luchtgitaar. Joe verteld op een gegeven moment dat zijn nieuwste cd hier in Nederland in de popchart is gedebuteerd. Het publiek kan er erg om lachen, net als Joe zelf. “Aangezien ik nu dus pop speel, zal ik nu een popliedje voor jullie spelen.” Wat we te horen krijgen is natuurlijk alles behalve pop, maar humor heeft de man wel! Na twee toegiften van meerdere nummers is de show na twee uur toch echt afgelopen. Veel mensen blijven nog in de zaal napraten over het optreden en bekijken de foto’s die ze hebben gemaakt. Zelfs de handen van Bonamassa zijn veelvuldig gefotografeerd. Waarschijnlijk gaan veel mannen eenmaal thuis hun gitaar weer eens van zolder halen en dromen van gitaarsolo’s als die van Bonamassa.