Sister Seduction is de nieuwe band van Bashua. Bashua speelde eerder in Grape, Stacked Actors en werkte aan zijn solo project Bashua’s Inc. Sister Seduction is een Zuid-Hollandse band met leden uit Zoetermeer, Rotterdam en Den Haag. “En multicultureel! De gitarist Pasquale is Italiaans, bassist Pawel is Pools, drummer Robin Simon komt uit Scheveningen dus dat is ook een ras apart en ik, ik ben een beetje van alles wat”, aldus Bashua. 3VOOR12 Den Haag spreekt hem en gitarist Pasquale op de Grote Markt. Over muziek, over hypes en het leven. Je hebt lang niet live gespeeld. Wat is de reden dat je je hebt terug getrokken? Waar ben je geweest? Bashua: “Na Grape kwam Stacked Actors in beeld maar het leven werd steeds heftiger dus ik heb een sabbatical ingelast van anderhalf jaar. Om muzikaal bezig te blijven deed ik solo wat dingen thuis onder de naam Bashua Inc. Spelen deed ik niet. Ik nam wat je normaal met zijn vijven doet in mijn eentje op dus dan heeft het voor mijn gevoel geen nut om op te treden.” En toen ging het weer broeien? Bashua: “Precies! Ik ben gaan rond kijken voor muzikanten. Pasquale was de eerste die ik benaderde. We zijn in december begonnen met Sister Seduction en het begint nu vorm aan te nemen. We zijn net een week bij Chris in de Holland Spoor Studio geweest en hebben vier nummers opgenomen.” Pasquale: “Nu zijn we goed bezig onze draai te vinden in de eigen sound en dat uit te bouwen.” Zijn jullie van plan die nummers uit te brengen? Bashua: “De kwaliteit is heel erg hoog maar we zijn nog aan het kijken wat we ermee gaan doen omdat het maar vier liedjes zijn. Ik moet nog veel schrijven. Een liedje kan af zijn in een paar dagen terwijl ik over een ander maanden kan doen.” Wat zijn je pretenties? Pasquale: “De wereld overnemen! Haha, grapje. Muziek maken, daar gaat het ons om. De passie is het allerbelangrijkste.” Bashua: “Ik wil alleen maar weer lekker spelen. Ik denk dat we daar allemaal heel erg naar verlangen. We willen onze muziek overdragen. Eind dit jaar, begin volgend jaar gaan we de eerste shows inplannen. Ik denk dat dat wel haalbaar is.” Volgens het profiel op MySpace zou Sister Seduction uit Los Angeles komen, spannend! Was dat een grapje, een marketingactie of kijken jullie echt naar de internationale markt? Bashua: “Ik ben wel met Amerikaanse muzikanten bezig maar dat heeft hier niets mee te maken.” Pasquale: “Het was een foutje, we hebben het meerdere keren geprobeerd aan te passen maar nu staat het er goed op geloof ik. Trouwens, Italianen en Polen zijn ook spannend hoor.” Van het luisteren naar de eerste nummers en het proeven van de sfeer op MySpace krijg je een beetje een Velvet Revolvergevoel… Bashua: “Velvet Revolver beïnvloedt ons ook zeker. Ik hou ook van jazz en soul maar als het erop aan komt zijn vooral de invloeden van bands als Alice In Chains en The Stone Temple Pilots terug te horen in mijn muziek. Verder ben ik geïnteresseerd in de Seattle sound, begin jaren ‘90 bands en jaren ’70 bands als Black Sabbath. Sister Seduction is een rockband. Hoe ik het verder moet noemen weet ik ook niet. Als ik een platenzaak binnen loop snap ik er niks meer van. Je hebt tegenwoordig geloof ik zo’n dertigduizend verschillende metalsoorten en rock is ook al geen rock meer.” Pasquale: “Wij zijn ingesteld op de oldschool sound, niets futuristisch ofzo.” Bashua: “Het is niets vernieuwends. Het is allemaal al zesduizend keer gedaan alleen doen wij het op onze manier.” Kun je het geluid van Sister Seduction iets preciezer omschrijven? Pasquale: “Het is zwaar, niet dansbaar maar op een bepaalde manier funky. Ik heb er een hoop Jimi Hendrix invloeden ingestopt.” Bashua: “Het is ook vooral heel Amerikaans. Wij maken echte Amerikaanse rock. Gitaren moeten scheuren! Ik word namelijk helemaal schijtziek van dat ‘indie’ gedoe, wat het ook precies mag betekenen. Er is dan één bandje dat dat doet en dan schieten er nog eens een paar duizend van dat soort bandjes als paddenstoelen uit de grond. ‘Hebben jullie allemaal op hetzelfde moment hetzelfde idee gehad?’ vraag ik me dan af. Het klinkt ook allemaal hetzelfde.” Werkt dat niet altijd zo? Bashua: “Dat is wel waar maar het lijkt tegenwoordig of ik de hele dag hetzelfde bandje voorbij hoor komen. Ik zit zo niet in elkaar. Ik hou van tijdloze muziek. Wij doen wat we leuk vinden, ongeacht of het een hype is of niet. We gaan niet meelopen met iets wat hip is. Je wordt dan wel geprikkeld door dingen om je heen maar uiteindelijk moet muziek wel uit jezelf komen. Ik geloof het niet hoor, al die bandjes. Het kan toch niet waar zijn dat al die jongetjes ineens allemaal dezelfde kapseltjes hebben en zich op dezelfde manier uiten? Dat kan niet echt zijn.” Pasquale: “Wij zijn daar heel ouderwets in en daardoor origineel, denk ik. We zijn beïnvloedt maar doen niet precies iets na. Het is oprecht wat wij maken.” Bashua: “We beginnen gewoon met een riff en zien wel waar het strand. Ik ga puur van mezelf uit maar loop steeds vaker tegen de massa aan. Ineens wordt dan bijvoorbeeld je favoriete spijkerbroek niet meer verkocht omdat die niet hip meer schijnt te zijn. Dan is het ineens een oud model en zou je moeten conformeren aan een nieuw ding dat iedereen al draagt. Dat vind ik naar. Het belemmert mijn vrijheid omdat ik trouw wil blijven aan mijzelf, aan mijn eigen identiteit.” Moet je zelf verrot zijn om goede rockliedjes te maken? Pasquale: “Nee, ‘verrot’ is dat wat mensen rock ‘n’ roll noemen toch? Dat vind ik overschat, je hoeft geen junkie te zijn om goede muziek te maken.” Bashua: “Mwah, als ik naar rock ‘n’ roll luister hoor ik toch meestal iets heftigs, de beleving van de muzikanten klinkt er in door. Als jij een heel blij en braaf leventje leidt kun je, denk ik, in deze muziek toch minder eerlijk in je teksten zijn. Ik heb genoeg levenservaring om inspiratie uit op te doen, dat is een feit. Als je muziek maakt is dat soms fijn. Sommige van mijn teksten zijn zwaar. Eigenlijk schrijf ik zelden iets vrolijks. Ik probeer het wel eens maar het zit er gewoon niet in. Er komt altijd weer een keerpunt ergens halverwege het schrijfproces van een nummer. De doelstelling is trouwens uiteindelijk wel positief.” Zijn de teksten die je schrijft autobiografisch? Bashua: “Vaak wel maar ik houd het graag cryptisch en een beetje poëtisch. Ik hou van mysterie. Om die reden ben ik ook een hele grote fan van The Doors. Als ik daarnaar luister zijn er nog steeds dingen waar ik mijn vinger niet op kan leggen.” In de Haagse muziekkringen zien we nog weinig van jullie. Is daar een reden voor? Bashua: “Ik vind de Haagse scene heel erg gehypt en soms wat kinderachtig. Ik wil niet alles over één kam scheren, maar als je in Den Haag rondloopt met een gitaar in je hand ben je gelijk de nieuwe Haagse sensatie.” Zie je het muzikantenleven anders nu je wat ouder bent? Pasquale: “Nee, ik wil nog steeds de wereld veroveren, we zijn nog net op tijd denk ik. Haha.” Bashua: “Je gaat anders denken, de dingen anders zien. Met mijn eerste bandje, Grape, heb ik heel veel gespeeld. Er waren veel vrouwen, er was veel drank en ik had heel sterk het gevoel dat ik ergens naartoe op weg was. Je gelooft nog dat het allemaal gaat gebeuren. Als ik nu realistisch nadenk kan ik zeggen dat ik gewoon muziek wil maken zonder teveel te verwachten.” ijn jullie je wilde haren dan al kwijt? Bashua: “Nee die ben ik zeker niet kwijt, maar ik heb er ongetwijfeld wel wat minder. Ik heb een heleboel achter de rug in mijn leven en ik ben zeker nog geen huisvader maar sommige dingen zijn wel leuk geweest nu.” Al die drank, drugs en vrouwen? Bashua: “Ha ha, ja, onder anderen het onderdeel vrouwen die met je mee naar huis willen. Ik heb dat wel regelmatig meegemaakt. Ik kan niet zeggen dat ik het altijd afgeslagen heb maar ik heb ook vaak genoeg met mijn bek vol tanden gestaan. Daar zit ik zeker niet meer op te wachten. Ik heb een leuke vrouw. Ik wil niet zeggen dat de aandacht niet plezierig is maar dat heeft tegenwoordig wel zijn grenzen. Mijn vriendin vindt het overigens heel leuk als andere vrouwen naar mij kijken, laat ze maar lekker dromen.”