Tekst: Ramon Keyzer, Jade Yorks en Remco van der Ham Foto’s: Inge van Holstein Na afloop van de buitenprogrammering op het Spuiplein en de Turfmarkt konden de bezoekers nog even verder in de Cremers, het Paardcafé, de locaties rondom de Grote Markt en De Vinger. Als je alle acts wilde bekijken was het rennen geblazen, want veel van de acts begonnen gelijktijdig. Maar met optredens van bijvoorbeeld Orange Sunshine, Hospital Bombers en Johnnie Stalker was het dat zeker waard. Hospital Bombers Hospital Bombers is een van de leukste en spannendste bandjes van Amsterdam, en misschien wel van heel Nederland. En het gaat goed met ze, de debuut cd op het Excelsior label is goed ontvangen en komt binnenkort ook in Canada uit, waar ze dan ook weer gaan touren. Maar vanavond spelen ze in het Paardcafé. De afstand van het Spuiplein naar het Paardcafé blijkt wat groot waardoor er in het begin weinig publiek is. Vanaf de eerste tonen van openingsnummer ‘Theme’ loopt het café langzaam maar zeker vol. De band speelt uptempo poprockliedjes die door het gebruik van viool en retro-orgeltje af en toe aan Ierse folk en dan weer aan oude sixties doen denken. Ze hebben er duidelijk zin in en het geluid is erg goed vanavond. Aan het eind loopt het nummer ‘Kittens’ niet lekker, en dus spelen ze dat nog een keer als toegift. Dit alles doen ze met veel lol dat uitstraalt naar het publiek. Een erg leuk en goed optreden van een originele band. Want van welke andere band kun je nou na afloop het album op een cassettebandje kopen? Johnnie Stalker Vlijmscherpe gitaarriffs en een zeer hoge dosis rock ’n roll. Stop er een klein beetje arrogantie bij en je hebt de nieuwe Haagse sensatie Johnnie Stalker. Met zijn drieën maken ze zowel geluid als vermaak voor tien. De Zeta staat bomvol als de eerste tonen vanuit het podium de ruimte in galmen. Wat er volgt is een lekkere hoos aan oerstrakke, harde, en melodieuze rock. De liedjes liggen uiterst lekker in het gehoor en schreeuwen om interactie van het publiek. De teksten zijn alles behalve gecompliceerd maar worden misschien juist daarom ook met gemak door het publiek mee gezongen. Als de band door de set heen is, laat het publiek luidkeels horen daar absoluut geen genoegen mee te nemen. Potentiële hit binnen de set ‘Keep on going’ wordt voor de tweede maal uiterst enthousiast door het publiek ontvangen. Outerspace Overdose De vier heren van Outerspace Overdose stonden eind juni al in het Zuiderpark tijdens Parkpop op het LiveXS Locals Only podium en vanavond staan ze in een relatief lege Boterwaag. Of dat nu komt door het heerlijke weer buiten of door het optreden van deze ‘industrial glamrockers’ laten we daarbij maar even in het midden. Feit is dat het optreden vanavond totaal niet aanslaat op het publiek. De gitaar en bas zijn nauwelijks hoorbaar door de vele synthesizers en andere elektronische geluiden. Het geheel klinkt doordoor erg klinisch en mist elke vorm van dynamiek. De schreeuwende zang van Seth Sodomy maakt het er ook niet beter op. Swinging Hawaiians Elke nietsvermoedende VaVoom-bezoeker zou zomaar kunnen denken dat er een toepasselijke, maar zeer aangename Hawaiiaanse cd opstaat. Glurend naar de hoek achterin, laat zien dat er iets anders gaande is. Een viertal mannen van middelbare leeftijd, gehuld in zomers outfits blijken deze zomerse klanken te produceren. Het zijn de Swinging Hawaiians. Zonder al te veel interactie maar met veel overgave brengen ze een mix van Hawaiiaanse en Indonesische muziek ten gehore. Twee gitaren en een bas zorgen voor de swing, een heuse lapsteelgitaar (zo eentje die je op je schoot houdt) zorgt voor het Hawaiiaanse geluid; een sound die wat dat betreft perfect past bij de VaVoom. Met een lekkere cocktail in de hand, de lekkere temperatuur van buiten en de Swinging Hawaiians op achtergrond, is het moeilijk voor te stellen dat de VaVoom gewoon in Den Haag staat en zich niet op een parelwit strand, ergens op Hawaï bevindt. Orange Sunshine In de Zwarte Ruiter speelt Orange Sunshine, een band die rechtstreeks lijkt overgevlogen vanuit het Woodstock van 1969. Of, zoals ze zichzelf omschrijven; ‘catching the very soul of the motor-blues garage-punk and acid proto-hardrock era of the late '60's and the early 70's’. Midden op het podium zit een zwart bebaarde man met onbloot bovenlijf achter een drumstel. Hij heeft een band om zijn hoofd en heet Guy Tavares, leadzanger van de band. Aan beide kanten wordt hij bijgestaan door Artur van Berkel op gitaar en Mehdi Rouchiche op basgitaar. Het is enorm drukkend warm en benauwd in de Zwarte Ruiter, maar dit vormt geen belemmering voor de band die volledig los gaat. Een energiek optreden van een zeer goede band die zo’n 40 jaar te laat lijkt te zijn. Daarmee zijn ze nu wel weer zeer origineel en een goede afwisseling op alle hippe bandjes van nu.