Singer-songwriter René Kaaij, begeleid door gitarist Leo Sienot, stond 19 Januari in een vol Paard Café. Toch kreeg dit duo weinig aandacht van het publiek, dat meer interesse voor elkaar en hun drankjes toonde. De mensen die toch oor voor de muziek hadden, moet zijn opgevallen dat het leuke, soms ook catchy pop was.
Twintig minuten te laat neemt René, die blind is, met hulp van zijn gitarist plaats achter zijn piano. Hij opent met een rustig en meeslepend bedoeld nummer, al zal dit publiek zich niet zo makkelijk laten boeien. René is nog maar net begonnen of er besluiten een paar mensen weg te gaan, op zoek naar een café met minder muziek. Aan het einde van dit nummer klappen een paar mensen vooraan, die nu pas lijken te beseffen dat de band is begonnen. Na een paar songs zet René het iets vrolijker, up-tempo en meteen ook meer catchy liedje ‘Call me again’ in, waarbij de gitaar en piano leuk op elkaar in spelen. Even lijkt het of ze de aandacht van het publiek gaan krijgen. Maar nee, hoe goed het duo ook speelt, de aandacht van deze mensen kunnen ze niet vasthouden.
Bijna heel de cd ‘Run Up The Sails’ wordt gespeeld. René Kaaij bracht deze cd 24 november 2006 uit en heeft zoals op zijn site valt te lezen, al veel shows, in binnen- en buitenland gegeven. Zelf omschrijft René zijn muziek als pianopop met een randje.
Elk liedje dat langs komt doet net teveel denken aan die ervoor, maar de vrolijkere nummers, waarbij de gitaar een actievere rol speelt, en het rustigere nummer ‘Don’t break my heart’ maken René’s optreden toch het luisteren waard. De muziek leunt het zwaarst op de piano, waar René mooie melodieën uit weet te halen. Beide mannen zingen en hoewel de stemmen een beetje standaard in het gehoor liggen, klinken ze toch leuk samen. Ondanks dat het duo een leuke set speelt, lijkt het publiek niet voor hen gekomen.
René Kaaij: Vol Paard café, weinig aandacht
Catchy pop boeit het publiek niet
Singer-songwriter René Kaaij, begeleid door gitarist Leo Sienot, stond 19 Januari in een vol Paard Café. Toch kreeg dit duo weinig aandacht van het publiek, dat meer interesse voor elkaar en hun drankjes toonde. De mensen die toch oor voor de muziek hadden, moet zijn opgevallen dat het leuke, soms ook catchy pop was.