Aan aandacht ontbreekt het de winnaars van Rock Nation in elk geval niet, de Paap is tot de nok toe gevuld en ook de commerciele kracht Edwin Janssen aanschouwt het optreden van het zestal. 

Bij deze band is aan alle succesvolle elementen gedacht om een interessante mix van muzikanten te maken die tot de massa zou moeten aanspreken en wat het project Rock Nation / Stereo tot een succes zou moeten brengen, van stoere getatoeerde rockers, tot knappe jongens, tot troetelneger tot en met een charmante zangeres, met pit en uitstraling. Maar het is geen bij elkaar geraapt zooitje, stuk voor stuk kunnen deze muzikanten spelen.

Het succes zal natuurlijk ook grotendeels aan de band liggen, laten we hopen dat het optreden wat een uur te laat begon eenmalig is, het is nog wat vroeg voor ster-allures. De verlating toont ook wel weer het heerlijke eigenwijze van de band uit, wat dit commerciele sausje bij vlagen toch wel erg leuk maakt. Stereo speelt maar acht nummers, waarvan zes eigen materiaal is en niet alles even goed maar toch zijn twee eigen nummers absolute uitschieters. want vooral 'Wrong Face' en de single 'Unexpected' steken boven de rest uit. De nummers zitten goed in elkaar, hebben een goede intro en beat en zijn catchy. Het is nog wat karig, maar dat is natuurlijk acceptabel na zo’n korte periode.

Na dit optreden zal het wat stiller worden rond de leden van Stereo. Ze duiken nu de studio in voor nieuw materiaal. Dit is ook wel nodig, want het is nog wat karig. In maart zal de CD klaar moeten zijn en is het hopen op volwaardig materiaal voor een langer optreden. Nu doen ze het nog met twee covers. Te weten 'Pretender' van de Foo Fighters die ze hopelijk weer snel schrappen. Ze spelen het niet slecht, maar de teksten van Dave Grohl passen niet bij deze zangeres, het werkt niet. Stukken beter is wel de cover 'Feeling Good'. Dit prachtige nummer wat vooral bekend is geworden door Nina Simone is onder meer ook door Muse gecovered. De Stereo variant lijkt overigens wel op een fotokopie van de Muse variant. Dezelfde uithalen op de dezelfde momenten welke Matthew Bellamy doet, doet Astrid Kunst ook. Maar wel op een hele uitstekende manier, en zo wordt het een prima cover en is dat ook weer een uitvoering waar je de potentie van de band ziet.

De pauze is terecht want er is een hoop werk aan de winkel, maar de potentie is er zonder twijfel. Zeker als je beseft hoe kort dit gezelschap nog maar samen is. Ergens zien we ook Anouk een geiten wollen trui breien en met weemoed en jaloezie naar dit bandje kijken. Vroeger was ik ook nog zo fris en stoer, moet ze denken.