De recente stroom aan Britse indiepop is net een wervelwind waar geen eind aan lijkt te komen. Het ene goede bandje na het andere komt ineens uit de Engelse klei tevoorschijn.Dat maakt het er niet makkelijker op om je als band te onderscheiden, maar Pete and The Pirates is er toch een om in de gaten te houden. Voordat Pete and The Pirates van zich mogen laten horen, is het eerst de beurt aan The Stutters. Ze komen uit Amsterdam, maar toch ook weer niet. Denemarken en Engeland worden vertegenwoordigd in de band. De droom die ze hadden om een band te beginnen is gelukkig werkelijkheid geworden. Tijdens de liveshow blijkt wel waarom wij daar blij mee moeten zijn. Het is nog rustig in de kleine zaal van het Paard van Troje als de heren opkomen, maar dat maakt de band niets uit. Meteen worden de songs de zaal in geknald met een tempo die we ook wel zien bij de Arctic Monkeys. Met dezelfde nonchalance spelen ze de songs, alsof ze al jaren meedraaien en dat terwijl de band pas ontstond in 2005. Wat vooral opvalt, zijn de strakke en snelle baspartijen die het geheel nog meer tempo geeft.Van de lichten in de zaal wordt ook goed gebruik gemaakt. Van knipperlichten tot spots, alles komt even langs. De band, voorheen een trio, heeft er een nieuwe gitarist bij die even in het spotlight wordt gezet..letterlijk. Er wordt zelfs nog een nummer aan hem opgedragen. Ondanks dat er nog niet veel publiek aanwezig is, weet de band de aanwezigen zeker te boeien. Het applaus dat ze aan het einde van hun show krijgen is dan ook zeer enthousiast. Hun meest recente EP ‘Viva La Stutters’ uit 2007 wordt door de pers zeer goed ontvangen en vooral live weet de band hun reputatie hoog te houden. Nederland heeft er weer een paradepaardje bij! Tegen half tien is de zaal steeds voller aan het worden. De hoofdact staat dan ook op het punt te beginnen. Met luid applaus worden de bandleden begroet. De vijf mannen uit Reading, Engeland hebben in hun thuisland al een flinke reputatie opgebouwd. Hier zijn ze vooralsnog niet erg bekend. Wel stonden ze dit jaar al op Eurosonic en verscheidene podia in Nederland. Met hun aanstekelijke indiepop weten ze echt een feestje te bouwen, zowel op het podium als in de zaal. Oude nummers komen langs, maar vooral songs van hun nieuwe album ‘Little Death’ worden gespeeld. ‘Eyes like tar’, ‘Dry Wings’, ‘Bears’ en‘Bright Lights’ worden enthousiast aan het publiek te gehore gebracht. Vooral de singles ‘She doesn’t belong to me’ en ‘Mr. Understanding’ scoren goed bij de mensen in de zaal. Er wordt flink gedanst en hier en daar zelfs wat meegezongen. Met zulke sterke songs is het haast onmogelijk om stil te blijven staan. Zanger Tommy Sanders heeft een stemgeluid dat zeer prettig in het gehoor ligt. Ondertussen speelt hij ook nog gitaar en af en toe tamboerijn. En de andere bandleden weten ook hoe het moet. De gitaarrifs van voornamelijk Peter Hefferan dragen bij aan de vrolijke sound van de band. Het enige nadeel is eigenlijk de lengte van de songs: ze zijn veel te kort. Net als je er lekker inzit, is het lied alweer voorbij. De show duurt dan ook maar drie kwartier. Na nog een zeer enthousiast ontvangen toegift van twee songs blijft het publiek vol adrenaline achter. Wat is dit een leuke band.