Kubus en Bang Bang timmeren samen aan de weg en ze lijken langzaam aan een populaire act te worden. Ze stonden eerder al op twee edities van Crossing Border, maar leken ondanks een behoorlijk show weinig voet aan de grond te krijgen. Bang Bang was dan ook blij dat hij nu in het Paard van Troje voor publiek mocht spelen dat het duo kent om de muziek die ze nu maken. Na ‘Learning Curve’ en nu ‘Pie & Mash’ lijken we te maken hebben met een established act. Mensen beginnen ze te kennen en te volgen, en vragen zich wellicht af wat er hierna zal gaan komen. De zaal is dan ook redelijk gevuld. De balkons blijven dicht, maar de begane grond is toch zeker voor driekwart vol. De sfeer komt er al aardig snel in en vanaf het moment dat Bang Bang het tweede nummer ‘Ey’ onderbreekt en herstart wordt het een aardig feestje aan de Prinsegracht. Bang Bang stopt het nummer expres en roept “I am fucking disgusted... now I want to see a mosh pit.” Waarop wij leren dat hiphoppers ook wel degelijk kunnen moshen. Trots zegt hij: “I’m the only poet that can make people mosh”. De Londense rapper doet zijn eigen ding en gelooft er heilig in. De zeer poëtische raps van de rapper worden afgewisseld met teksten die hij opzegt en soms ook daadwerkelijk zingt. Dit alles wordt met soms zeer aparte, maar immer sferische beats ondersteund door de Zwolse Kubus. Dit sausje noemt men synthhop. Dat klinkt dus redelijk divers, en dat is het ook. Van pure hiphop tot r&b invloeden, tot hier en daar zelfs een vleugje rock. En zoals het een echte rapper betaamd, is de eerste toegift een aardig stukje a cappella. Het grote voordeel ten opzichte van de eerdere Haagse gigs is dat Bang Bang ditmaal een stuk beter is te verstaan en hij zowaar ook goed te volgen is. Zo merk je ook dat de in Londen opgegroeide rapper bij veel liedjes een onderliggende betekenis heeft. Het gaat wat verder dan de schijnbare standaard van tegenwoordig. Oké, er zit dan wel een lied tussen dat puur gaat over neuken en dit vrij expliciet, maar bij het merendeel is duidelijk dat de oude levensstijl een muse is voor de rapper. Bang Bang aka John Reilly heeft een heel zwaar leven geleid in de getto’s van Londen en heeft moeten vechten voor zijn leven. Hij is verslaafd geweest aan crack en heeft dagen in het ziekenhuis gelegen na diverse messteken. Dit leven heeft hem ook behoorlijk agressief en gewelddadig gemaakt, maar gelukkig kan hij dat prima de baas sinds hij clean is en in Nederland vertoeft. Als je echter een mes trekt, of een pistool trekt, verwacht dan niet dat ik als een mak schaapje weg ren. Dan ren ik op je af en dan vecht ik voor m’n leven. Wist je trouwens dat dat het beste is wat je kunt doen? Als iemand een pistool op je richt, dan kun je er het best snel en zelfverzekerd op afrennen. Dat verwacht de schutter niet en schiet diegene waarschijnlijk ook niet, terwijl als je hem de rug toekeert en wegrent. Tsja, dan ben je natuurlijk een easy target. Veel positieve teksten dus, bij bijvoorbeeld ‘I don’t like guns’, ‘Reasons not to be violent’ en ‘Happy street’. Of ‘How can I be shit? (By being me)’. Leuk is trouwens het decor, wat eigenlijk onbedoeld was. De organisator van “Bang” (later op de avond) had een decor gemaakt en omdat er te weinig ombouwtijd was besloot hij dit ook voor het duo te gebruiken. Even “Kubus and Bang Bang” toevoegen op een van de onderdelen en voila, je hebt een soort van Happy Street. Nice touch. Bang Bang waarschuwt ook, op ‘Fuck you and your camera’, waar Sticks in het Nederlands op meerapt. Waarom moeten de meeste journalisten altijd van die flutvragen stellen? Bang Bang is ook ambitieus. Hij en Kubus hebben inmiddels het label TopNotch verlaten. Voor hen stond TopNotch in het beginsel nog voor trendzettend, waar uitsluitend goede acts op zaten. Bang Bang: “TopNotch was puur Nederlands, was underground en dope! Ze heersten! Maar ze lijken nu echt het commerciële pad te zijn ingeslagen. Lil’ Wayne, Jay-Z, ik heb niet om die redenen bij het label getekend. Als ik nú naar Nederland zou zijn gegaan zou ik ergens anders voor kiezen. Bang Bang weigert ook op het label te zitten met The Opposites. “They’re too corny!”. I don’t want to be on the same label with people who are just interested in whether they have a VIP arrangement.” Hij vervolgt: “They are little boys making music. People vote them an award, they come on stage and all they can say is ‘Suck my dick’. Hij wil niet op die manier met ze geassocieerd worden, het wordt allemaal te Amerikaans, te commercieel. Ook gaat het niet altijd per se om de muziek. Persoonlijkheden zijn misschien nog wel belangrijker. Voorbeelden zijn Sid Vicious, Johnny Rotten, Joe Cocker, Nick Cave, Pete Doherty. “Die gasten zijn allemaal rock ‘n’ roll.” Dus richtte hij het label Dog’s Bollocks op. Bang Bang is verder ook bezig met meer artiesten en wil gaan praten met wat Engelse rappers. “Die gasten zijn verschrikkelijk goed. In Amerika aapt men elkaar maar een beetje na, maar in Engeland gebeuren echt hele dope dingen. The UK is on fire! Die Engelsen gasten zijn continu aan het innoveren, zijn de hele dag aan het spitten en het oefenen, terwijl de tendens in de Verenigde Staten meer weg heeft van ‘Ben ik goed gekleed?’. De bekendste is wellicht Dizzee Rascal, en die is ook fenomenaal. Het toffe van hem is ook dat hij gerust een optreden even stillegt. We doen het overnieuw want het ging net fout. Het verschil tussen Engeland en Nederland is ook makkelijk te onderscheiden. Daar is er die “fire,” die gedrevenheid. In Nederland is het veelal een hobby. Kom we gaan in een bandje, kom we gaan muziek maken. In Engeland is het veel meer survival. In Nederland is de productie wel geniaal. Dat zal het eerste zijn wat ze in Engeland zullen zeggen. Wij hebben een overvloed aan goede producers, daar is een tekort.” Een andere droom is een Dog’s Bollocks stage op Lowlands. Dat zal natuurlijk niet eenvoudig worden met het jaarlijkse TopNotch feestje. Maar op zich, als TopNotch de cd ‘Pie & Mash’ tegen die tijd nog promoot, dan zouden Kubus en Bang Bang best op Lowlands kunnen staan. Hij ziet een label voor zich waar allemaal muzikanten op komen die er 100 procent voor gaan. Niet van, je moet dan en dan een album af hebben en we tekenen een platencontract voor x jaar. Kubus is meegenomen en ook MC Lips is een van de artiesten. “Van haar zullen wij nog veel gaan horen. Zij doet meer aan spoken word, en heeft het over hele heftige onderwerpen. Meisjes van 14/15 die ontmaagd willen worden door meerdere jongens, obsessies met anale seks, garages waar meiden zich laten uitwonen door vijf jongens tegelijk. Teksten als “I like sucking dicks, that stink of piss, that have got yellow shit pouring out the end of it.” Ook Kane Slim is een van de namen die we bij Dog’s Bollocks kunnen terugvinden.” Steen noemde Bang Bang onlangs een ‘kankeraap’ en daarmee lijkt een nieuwe rapbattle begonnen. Bang Bang reageert als volgt: “Ik ben nu op zich een “civilised person”, maar als iemand mij bedreigd met een schietwapen, dan kan ‘ie er ook maar beter eentje hebben. ‘It looks like I’ve been raped by a tattoo machine’ is absoluut hilarisch, fucking brilliant. Maar de referentie die hij maakte, was een foute metafoor tot mijn teksten. Zo van, jij doet aan boksen, nou... ik gebruik pistolen. Nou cool. Dan moet ik maar een pistool in jouw mond drukken, kijken of je het dan nog zo leuk vindt. We zijn allemaal anders, voor de ene is het misschien een grap, maar ik ben eerder wel eens neergeschoten en vind het niet bepaald grappig.” ’If you’re not ready to recover from your wounds, then don’t get into violence. Anybody can be the hammer, but can you be the nail?’ is eigenlijk de afsluitende les die Bang Bang wil geven. Eigenlijk in het algemeen. Bezint eer ge begint. Bang Bang relativeert ook. “Er zijn een hoop stereotypen in de muziekwereld, en zeker in de hiphop. Heel veel (blanke) mensen lachten Ol’ Dirty Bastard uit, maar die zal toch echt flink terug gelachen hebben. Hij verdiende miljoenen en hij trok gewoon nog een uitkering. En ach, die Steen die woont in een of ander verpauperd krot.” Genoeg over Steen. Bang Bang wil het graag over zijn label hebben. Zonder Kubus zou hij nergens zijn, zou hij totaal onbekend zijn gebleven. Als hij hier was gekomen en muziek zou zijn gaan maken met iemand uit Rotterdam of de Bijlmer of wat dan ook, zou hij een ‘blip’ (een minuscuul stipje) zijn. “Kubus is de man, iedereen wil met hem werken, iedereen wacht op een cd met beats van hem en hij werkt met mij!” Bang Bang heeft het naar zijn zin in Nederland. Mensen zijn enthousiast, het is hier een stuk relaxter dan Engeland. Ook Kubus vindt dat iedereen in London zo chagrijnig om zich heen kijkt. Bang Bang geniet door af en toe even de fiets te pakken en rond te rijden. Wat hij wel irritant vindt is dat je in Nederland een gesprek met iemand kunt hebben en dat er dan ineens iemand bij komt staan en het gesprek onderbreekt. Ook niet van, “pardon...” Iedereen is een goed persoon als je wordt geboren, maar je TomTom raakt soms van de weg. John Reilly zou statistisch gezien allang dood moeten zijn geweest. Hij heeft alle verslavingen overwonnen zonder psychiaters of lange gevangenisstraffen. “Ik was gewelddadig, omdat ik in een gewelddadige buurt woonde. Dat is nu voorbij. Oké, het zit nog wel “in” Bang Bang, maar het hoeft er niet uit te komen. I’m a survivor, I love myself.” “Wait ‘till you hear the next album, you’ll go nuts! I don’t want to tell you too much, but it’s got electrical guitars too!”