Het is al een tijdje aan de gang. Het komt in golven, die nieuwe Britse bandjes met de succesvolle London Calling avonden in Paradiso, als trekkers van de PR karavaan voor het vaste land. De Britse Hype is big business! Maar nu heb ik er genoeg van! Wat een slappe zooi is eigenlijk allemaal. Simpele poprockliedjes, vlot gekapte britkoppies, dunne gitaren en vooral een totaal gebrek aan originaliteit. Als je Blur, Oasis, Franz Ferdinand en The Rifles hebt gehoord dan heb je alles wel gehad. Want al die hypertjes lijken op één of meer van die acts. Als je nu de London Callings terugblikt van de afgelopen vier jaar. Dan zijn er maar een paar klappers geweest. Kaizer Chiefs, Franz Ferdinand, The Klaxons, Editors, Maximö Park en nog een handjevol toppertjes. Tuurlijk, die staan als een huis. En Oasis en Blur, tja, hoewel die niet echt wereldschokkend zijn geweest, goed en succesvol waren die bands wel. Maar om nu van een revolutie te spreken in de popwereld? Nou ik dacht het niet. Iedere keer maar weer van die slappe gitaarsounds, te prettig in het gehoor liggende popsongs, die allemaal vlak en eenvormig geproduceerd zijn. Met droge drums, vintage reverb gitaarsoundjes van Vox, Orange, Hiwatt of Fender gitaarbakken, ronde bas en vlakke zang met typisch Brits accent. Neem nu de Mystery Jets. Wat een slappe hap is dat. Die cleane gitaartjes, die dertien in een dozijn zang, en ja hoor, vlot gekapte mannetjes, een dame en af en toe een orgel. Ik mis de rock ‘n’ roll! Ik mis de scheurende gitaren, afwijkende beats, spannende producties, schokkende live acts het een gevoel na een optreden iets meegemaakt te hebben dat zo bijzonder is, dat het popgeschiedenis gemaakt heeft. Het is allemaal zo dun. En zo vluchtig. Bandjes die worden gehyped als de beste belofte voor de popmuziek, en vervolgens verdampen als wasbenzine. Wat mis ik dan? Ik mis revolte, vernieuwing, originaliteit, power, inhoud, zeggingskracht. Ja, een jonge muziekbeweging die zich druk maakt om de zooi in de wereld. Daar een tegenwicht aan geeft. Middels teksten, vormgeving, houding, spanning en sensatie, levensvisie, shockerende sounds en het afzetten tegen de corrupte klote wereld van je ouders. Ik mis moddervette gitaren, beukende drums, ronkende bassen, zang als een oerschreeuw, ik mis de rock ‘n’ roll!! Ahahahahahaaaaaaaaaaah!! Mijn “British Revolution in de rock ‘n’ roll” top 5 (met Wire op 5 om te bewijzen dat het allemaal al gedaan is in 1979!): 1. Chaos UK - No Security 2. The Fall - Smile 3. The Exploited - Fuck The USA 4. Crass - Punk Is Dead 5. Wire - Another The Letter/ 15th (1979!)