Het solo-optreden van Adam Green werd een avond vol absurde en mooie liedjes met altijd grappige spitsvondige teksten. Soms heel intiem, altijd hilarisch. Er was veel interactie met het publiek en alle publieksfavorieten werden gespeelt, aangevuld met enkele nieuwe nummers. Het hoogtepunt was het deel waarin Adam werd bijgestaan door zijn vriendin, ook al met zo’n mooie stem. Maar eerst mag Roy Santiago met zijn zwaarmoedige en zeer melancholische liedjes het podium op. Hij begeleid zichzelf daarbij afgewisseld op gitaar of piano. Zijn muziek ligt zwaar op de maag, en is vaak moeilijk te volgen. Wat vanavond ook blijkt uit de minimale publieke interesse. Dit is niet bepaald de muziek die je in de stemming brengt voor de altijd grappige teksten van Adam Green. Verkeerde keuze, jammer. Bij de aankondiging van zijn laatste nummer krijgt hij dan toch nog enthousiast applaus. Langzaam stroomt de kleine zaal van het Paard van Troje vol, want voor Adam Green is iedereen wel gekomen. Vooraan staan voornamelijk tienermeisjes. De 26-jarige ex-zanger van The Moldy Peaches heeft een licht mollige ongeschoren kop en een beetje vies donker krullend haar half hangend voor zijn ogen. Hij oogt zeer vriendelijk maar niet echt aantrekkelijk. Zodra hij zijn mond opent en begint te zingen ziet niemand dat meer en staren de meisjes vooraan verliefd naar hun idool. Gevallen voor zijn donkere stem, humor en charisma. Adam Green heeft zijn band thuis in New York achtergelaten en speelt vanavond solo op akoestische gitaar. Hij speelt mooie, soms ontroerende, maar altijd hilarische indiepop-folkliedjes. Van catchy popnummers tot perfect absurde ballads. De absurditeit zoals bijvoorbeeld in de volgende twee passages van I wanna die; “I wanna choose to die, and be buried with a rubiks cube” (weet je nog; die kleurige kubus puzzels van vroeger) en “She was a man with herpes”. Gortdroge humor die je in elk nummer tegenkomt. “Ik heb geen setlist, dus roep maar wat je wilt horen”. En daar wordt volop gehoor aan gegeven. Alle publieksfavorieten komen langs; Carolina, Bunny ranch, Emily, Dance with me, Frozen in time en natuurlijk de cult-hit Jessica. Ook nieuwe nummers worden gespeelt, nummers die wellicht op de volgend jaar te verschijnen cd zullen staan. Het grootste probleem met dergelijke akoestische, breekbare optredens is vaak het publiek. Er staan altijd wel mensen achterin de zaal die blijkbaar voor een goed gesprek komen en niet voor de muziek. Maar niet vanavond. Adam weet op een hele simpele manier iedereen in het publiek stil te krijgen voor een van zijn stillere nummers. Het lijkt alsof niemand meer durft te ademen, bang dat het van ademhaling de muziek zou verstoren, zo stil is het. Wanneer hij erachter komt dat zijn gitaar toch wel wat ontstemt is geraakt krijgt het publiek een gitaarlesje. “Do you play the gitar?” vraagt Adam aan het publiek. En vervolgens legt hij uit hoe de verschillende snaren heten en zouden moeten klinken. “En Nirvana is eigenlijk heel makkelijk te spelen” zegt Adam, “je legt je vingers hier doet dit en verschuift ze zo”. “Nu kunnen jullie thuis allemaal vertellen dat je gitaarles hebt gehad.” En vervolgens speelt hij zijn volgende liedje. Mede deze warme interactie met het publiek maakt dit optreden uniek. Dan komt toch ook nog het nummer Jessica langs; de culthit, waarin Adam zijn mening over Jessica Simpson geeft. Dit nummer gaat vloeiend, en onder enthousiast gejoel van het publiek, over in I want it that way van de Backstreet Boys, uiteraard met een vette knipoog. Aan het einde van de show zingt zijn vriendin nog enkele liedjes mee, waarmee de climax bereikt wordt. Ook zij is gezegend met een zeer mooie stem die ook nog eens perfect bij die van Adam Green past. Het was een heerlijke avond, en met een warm gevoel verlaat iedereen snel de zaal.