Halleluja, het was mee een festivalseizoen wel zeg. Den Haag knalt! Vanaf april kon er bijna geen weekend meer voorbij gaan of er waren wel twee, drie, vier, soms wel acht festivals in een weekend. Net bijgekomen van het belachelijk drukke popweekje van tien dagen of Den Haag knalde er afgelopen weekend weer lustig op los met TodaysArt met meer dan 200 optredens. Vroeger kon ik uit mijn blote hoofd alle festivals opdreunen. Dat kan ik nu echt niet meer. Het zullen er misschien wel honderd zijn. En de kranten schreven al over het slagveld der festivals. We moeten dit seizoen wel op ons laten inwerken. Heeft het bundelen van festivals gewerkt en is het goed om zoveel aanbod te hebben? Maar je kan wel alvast concluderen dat de stad leeft, bruist en zeker niet saai is. Had Den Haag het imago van saaie stad achter de duinen. Nu is dat wel even anders. Den Haag leeft, en hoe. Ok, we kunnen natuurlijk vraagtekens plaatsen bij zo'n overdadig aanbod, sommige bewoners zullen al dat lawaai niet helemaal kunnen waarderen en overdaad schaadt is het gezegde. Maar het is wel lekker. Tenminste, voor de muziekverslaafden onder ons. En dat zijn er nogal wat, als we het verkochte aantal iPods en mp3-spelers bij elkaar optellen. Het gevoel te kunnen hebben dat je gewoon je deur uit kan lopen, de fiets of tram kan pakken en hopsa, je staat weer op de Grote Markt naar een band of dj te luisteren. Persoonlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het helemaal goed is. Wellicht zal er wel enige afstemming moeten plaatsvinden. Misschien dat op initiatief van de gemeente het een en ander, samen met de betrokken organisatoren, eens geëvalueerd kan worden, maar dat het saaie imago van Den Haag aan het veranderen is, dat staat wel vast. En dat vindt ondergetekende wel rock 'n roll, ja toch!? Dan ook nog een tip, op dinsdag 9 oktober gaat de door Anton Corbijn gemaakte Joy Division film Out Of Control in de Haagse bioscoop Pathé Buitenhof in première. Jaha, in Den Haag! Viel laatst mijn oor weer eens op The Sound, naast Joy Division nog zo'n waanzinnige band uit de jaren tachtig die zijn tijd ver vooruit was (nog steeds maak ik als ouwe cultrocker een dikke neus naar The Editors en Interpol en al die afsplitsingen daarvan). Ik hoorde na twintig jaar weer het eerste nummer I can't escape myself van hun eerste plaat Jeopardy, en ik viel van mijn stoel. Sprakeloos van zoveel geniale muziek die de tijd ver vooruit was. Helaas is leadzanger/gitarist Adrian Borland al lang niet meer onder ons en is The Sound (die midden jaren tachtig in het Paard van Troje stond en ook op Parkpop) helaas in de vergetelheid geraakt, check de hiernaast weergegeven websites (met op de eerste mooie YouTube-filmpjes) en de eerste twee platen van deze hemeltergend goede en tijdloze band. Luister en huiver.