Het vijfde Impolite Garage Fest houdt nog altijd strak de koers aan. Garagerock, punkrock, surfrock en rockabilly luidt de klok. Dit jaar speelden de bands in September en De Zwarte Ruiter, op de Grote Markt in Den Haag op zaterdag 29 september. Naar goede traditie zorgt The Peptones zelf voor het opwarmertje. Zanger-gitarist Taco, drummer-zanger Bram en bassist-zanger Bas hebben versterking meegebracht in de persoon van Eric Geevers, hun onvolprezen producer. Vier nummers maakt hij onveilig met zijn Vox-orgeltje. Een mooi staaltje van rock’n’roll zoals het bedoeld is. Taco en Bram wisselen elkaar af op zang. Bas brult op gezette tijden zijn echoregeltjes er tussendoor. Aan het begin van het optreden is er nog niet zo veel aandacht voor de band. Het publiek hangt liever aan de bar of zit aan de tafeltjes te kletsen. Tegen het eind heeft The Peptones dát voor elkaar wat de bedoeling is: een enthousiaste menigte vóór het podium, die brult om meer. Lo-Lite, het duo Lo en Lite met de een op gitaar en de ander op drums, komt uit Arnhem. Ze konden het niet vinden, dus ze arriveren op het nippertje. Of eigenlijk te laat, maar toch, omdat nergens aanvangstijden van de optredens vermeld staan, moet je je er niet aan ergeren dat wissels soms wel erg lang duren. Probeer je maar eens door een stampvolle September heen te worstelen met een bassdrum of een enorme versterker. Gelukkig draaien Bram en Taco ondertussen het mooiste goud van oud, ouderwetse singletjes en elpees van Them, The Rolling Stones, Manfred Mann en andere goden. Zanger-gitarist Lo ontpopt zich al snel als sterke slide guitar speler. Zijn stem is helder en wat snijdend. De ene rocksong na de andere rolt eruit. Lite beperkt zich tot het drumstel en zorgt voor een mooie basis. Hij blinkt uit door de verschillende soorten drumstokken die hij hanteert. We zien hem ook een keer net als Bjørn van zZz met een sambal beuken. Op een flightcase staat de nieuwe elpee: 12 Picks, heet hij. Op de witte hoes staan twaalf verschillende plectrums in een cirkel. Alleen al daarom zou je hem kopen. Los Tiki Boys uit Amsterdam bevolkt als laatste het Septemberpodium. Jammer dat ze niet in De Zwarte Ruiter staan, waar wat meer beweegruimte is. Het kost deze vier mannen geen enkele moeite het publiek ervan te overtuigen dat surfrock de moeite waard is. Eigen nummers, maar ook classics in een nieuw jasje, komen in een straf tempo voorbij. Leadgitarist Hans perst er alles uit wat hij in zich heeft. Hij vermaakt zich al net zo goed als het publiek. Bassist Maarten is nauwelijks zichtbaar, maar zorgt voor een stevige ondergrond. Drummer Henk Jonkers, ook bekend van Hallo Venray, werkt zich zo in het zweet om het tempo strak en hoog te houden, dat hij na afloop als een uitgewrongen vaatdoek over zijn drumstel hangt. Slaggitarist Marcel Kruup straalt. De eerste keer in Den Haag spelen en dan zo’n enthousiaste meute voor je. Hans kiest voor de ruimte: hij springt tussen de bezoekers in en jut ze op met zijn opzwepende gitaarklanken. Omdat dit optreden wat is uitgelopen, zijn The Quotes uit Rotterdam al een tijdje bezig in De Zwarte Ruiter. De energie spat van dit viertal af. Vocalist Marcel doet het soms zonder, soms met gitaar. Jerry, de andere gitarist, staat ook zijn mannetje op zang. Samen stelen ze de show. Marcel Alexander op drums en Joe op bas werken keihard om een mooie structuur neer te zetten. The Quotes is al opgepikt door het label My First Johnny Weismuller. De eerste cd is opgenomen in de Saharastudio in Den Haag en afgemixt in de Wisseloord Studio’s in Hilversum. Alleen dat al zou garant moeten staan voor kwaliteit. Die is er ook wel, maar af en toe gaat het ook niet helemaal van een leien dakje. De zang is soms niet echt je van het, daar schort het hem nog het meeste aan. Maar een show maken kunnen de punk/garagerockers zeker en het publiek vindt ze om op te vreten. Dat kun je niet direct zeggen van Mark Sultan. De gedrongen muzikant uit Montreal, Canada, propt zich met gitaar en al achter het drumstel en gaat op zijn manier los. Op MySpace klinkt het een stuk beter dan in De Zwarte Ruiter. Vooral het tweede nummer met de tempowisselingen komt erg vreemd over. De muziek is hier ondergeschikt aan het trucje. Om naar te kijken boeit het ook niet echt. Mark heeft weinig bewegingsvrijheid, dus wie voor de show gekomen is, kan net zo goed naar huis om een van zijn cd’s op te zetten. Het Impolite Garage Fest zet zich voort tot in de late uurtjes in Zeta en de Tikibar. Goed geprogrammeerd, maar organisatorisch mag het wat strakker. De wisselingen duren nogal lang, maar misschien past het ook wel bij het garagerockimago van het festival: ongestructureerd. Op naar het zesde Impolite Garage Fest, want leuk was het zeker.