De Zoetermeerse metalgeoriënteerde band Elizium bestaat al sinds 1991. Begin deze maand was de band voor vier dagen in Zwitserland om op te treden. Zanger/gitarist Peter Berends maakte voor 3VOOR12 Den Haag een tourverslag om hun ervaringen te delen. Dag 1 (1 november 2007) ?What kind of metal do you play?? Dat is de eerste vraag die ons wordt gesteld aan de Zwitserse grens. Terwijl de term ?Dark rock with a melancholic touch? door mijn hoofd schiet is Michel, onze bassist, me gelukkig al voor door snel ?Gothic metal? te roepen. Blijkbaar heeft de douanebeambte aan ons uiterlijk genoeg om de conclusie te trekken dat er een metalband op het punt staat het reine Zwitserland te betreden. De verdere reis bestaat slechts uit het volgen van de achterlichten van de vele voorgangers, aangezien de nacht al een aantal uur geleden zijn intrede heeft gedaan. Na een nachtelijke ontvangst door Holger, de vriendelijke frontman van de Zwitserse band Medusa?s Child, worden we gehuisvest in een groot appartement middenin het plaatsje Frutichen. Dag 2 (2 november 2007) De volgende ochtend worden we gewekt door het geroep van tientallen kraaien. We vallen allemaal stil nadat we het uitzicht aanschouwen dat zich toont achter de oude gebobbelde ramen van de kamer. Kraaien scheren van dak naar dak, terwijl op de achtergrond majestueuze bergtoppen zich verheffen, scherp afgetekend tegen de kraakheldere lucht. Aangezien we de dag vrij te besteden hebben besluiten we met onze tourbus (een behoorlijk gammele en veel te zwaar beladen Hyundai) een rit door de omgeving te maken. Het idee ontstaat om bandfoto?s te maken en al snel zijn we op weg naar de dichtstbijzijnde bergen met sneeuw op de toppen. Aangekomen bij het bijbehorende dal blijkt echter dat de plaatselijke kabelbaan wegens onderhoud en gebrek aan betalende toeristen gesloten is. Gelukkig is er een karrenpad voorhanden waar men elk half uur overheen mag rijden; de weg is namelijk te smal voor tweerichtingsverkeer. Het zweet breekt ons uit wanneer de toch al niet brede weg al snel veranderd in een uiterst kronkelig bergpad waarbij de zwaarbeladen bus vervaarlijk heen en weer wiegt. Steentjes springen weg onder de banden, en eindigen vele honderden meters lager in het dal. Het is niet moeilijk voor te stellen dat een van de banden het begeeft en we het diepgelegen uitzicht van dichtbij mogen aanschouwen. Nadat we boven bij een snelstromende bergrivier wat foto?s hebben gemaakt besluiten we weer terug naar onze stek te rijden om ons voor te bereiden op het optreden van die avond. De terugweg loopt ondanks de snelle afdaling toch vertraging op doordat, eenmaal in het dal aangekomen, een zurige stank van verbrand rubber onder de bus vandaan komt. Een snelle inspectie van de remmen leert dat vijf man, een backline en een helling van meer dan zeven graden wellicht teveel gevraagd is voor de arme remblokken. Vijf reusachtige lappen gepaneerd varkensvlees overtuigen ons die avond; Zwitserland is een geweldig land! Met hernieuwde energie en reisgids Holger vertrekken we die avond naar Zürich, waar we zullen spelen in Rock City. Onderweg komen we erachter dat we ijs zijn vergeten om onze rookmachine te vullen. Het ijs zorgt ervoor dat de rook laag bij de grond blijft hangen, een effect wat we speciaal voor onze Swiss Tour hebben voorbereid. Gelukkig is de chef van het wegrestaurant Cindy's Diner bereid om in ruil voor drie sigaretten zijn twee schaafijs machines volledig leeg te trekken. Eenmaal aangekomen in Rock City blijkt de eigenaar een ontzettende rockfanaat te zijn met fenomenaal veel muziekkennis. Zijn club is uitstekend verzorgd met een grote backstage area. Ook zien we dat er over een paar weken een andere Nederlandse band zal spelen, namelijk Vengeance. Terwijl we bezig zijn met het opzetten van de backline klinkt er vanuit de zaal een verdacht Hollands klinkend ?hallo?. Druk bezig met andere zaken roep ik een ?hallo? terug en kijk ondertussen naar de persoon in kwestie. ?Verrek?, denk ik, ?die heeft een bekend hoofd? Wacht even, die dame daarnaast komt me ook al zo bekend voor.? Ze schateren het uit bij het zien van mijn verbaasde blik en opengevallen mond. Het blijken twee vrienden te zijn die naar aanleiding van de MySpace oproep van Erik (toetsen) zijn gekomen. Erik had namelijk 666 glazen bier beloofd aan degene die vanuit Nederland zou komen om ons te zien optreden. De rest van de band reageert al net zo verbaasd, net als Holger die enthousiast roept dat Nederlandse fans de beste ter wereld zijn en dat dit echt ?rock ?n roll? is. We spelen samen met een band genaamd Grey Monday. De bandleden zijn niet ouder dan negentien, maar weten een enorm volwassen geluid neer te zetten. Onze eigen show verloopt een beetje rommelig; na drie nummers foutloos ten gehore gebracht te hebben breekt er een snaar van Michel (bas). Moedig probeert hij nog door te spelen, maar de veranderde spanning van de hals maakt dat hij toch even moet stoppen. Van Grey Monday krijgt hij een bas te leen en valt weer in. De verdere show verloopt prima en het Zwitserse publiek toont zich tevreden door de hoofden op enkele hardere nummers driftig te laten schudden. Terug naar het appartement volgen we de auto van Medusa?s Child. Op de rondweg rond Zürich wordt er door de verkeerspolitie nog een mooie foto van ons gemaakt terwijl we ons onbewust zijn van de maximum snelheid. Bij de eerstvolgende stop bij een tankstation verzekeren de Zwitsers ons dat de meeste verkeersboetes niet eens naar landen in de EU worden gestuurd. We wachten het wel af. Dag 3 (3 november 2007) Na volledig in een diepe coma te zijn gestort onder invloed van Zwitsers bier en een chronisch slaapgebrek, ontwaken we de volgende morgen toch op een christelijk tijdstip; negen uur ?s ochtends. We zijn namelijk van plan om de bergen in te trekken en een gletsjer van dichtbij te zien. Gedoucht en aangekleed wacht ons een onaangename verassing; de rechtervoorband staat plat. We verwisselen de band en zetten het lekke exemplaar achter in de bus. We zijn van plan het te laten maken voor we terug reizen. Tijdens de rit door de bergen maken we een tussenstop bij een stuwmeer. Een serene stilte hangt rond de plek. We maken wat foto?s en vervolgen de reis naar boven langs de steile zigzag wegen. Plots klinkt er een getoeter achter ons. Een automobilist achter ons toetert en geeft lichtsignalen. Snel stoppen we en ontdekken de oorzaak. De achterklep staat wagenwijd open! Alles lijkt nog op zijn plek te zitten, bijeengehouden door slechts een enkel sjorbandje. Opgelucht rijden we door. Na een vermoeiende rit van minstens nog een uur, over slechts twee bergen, naderen we de gletsjer. Het kantoortje blijkt dicht te zijn, maar we klimmen over een richel en kunnen toch bij het uiteinde van de gletsjer komen. We vergapen ons aan de buitenaardse aanblik en schieten er gigabytes vol aan foto?s. Veel van de gletsjer, en met Holger waarbij de camera op een gammele constructie van stenen is gezet. Voldaan rijden we met een knorrende maag terug op weg naar het tweede optreden. Als we weer langs het stuwmeer rijden roept Erik plotseling: ?Hey, daar ligt een wiel. Is dat niet ons wiel?? Met een vloek zet ik de bus aan de kant, en het wordt snel duidelijk wat een geluk we hebben gehad. Vlak naast de diepe helling die direct naar het water leidt ligt onze band. Toen de achterklep openstond is die eruit gerold en vlak naast het meer tot stilstand gekomen. Bij de bar waar we gaan spelen aangekomen wordt het eten verzorgd door de eigenaar. Samen met de bandleden van Medusa?s Child en onze twee diehard fans zitten we aan een lange tafel. Onze gesprekken worden plots verstoord door drie dronken mannen die de lokale zang ten gehore brengen. Een van de heren begint met een langgerekte toon waarop de twee anderen invallen. Een soort trage jodel zeg maar. De Zwitsers kijken er niet van op, waaruit we afleiden dat dit een lokaal gebruik is. Na een kwartier aanhoren beginnen sommigen aan tafel luidkeels met de mannen mee te doen, en voor we het weten doet de hele tafel mee. Nadat vele uithalen en zelfs grunts zijn gepasseerd vallen we aan op het eten. Wederom schnitzel, van een kwaliteit waar de gemiddelde Nederlander enkel van kan dromen. Het optreden is in een vrij kleine, maar stampvolle bar. De locatie waar we officieel zouden optreden is afgebrand, zo vertelt Holger ons, maar wellicht is dit café nog leuker aangezien de voltallige metal community aanwezig is om ons te aanschouwen. Na wat problemen te hebben opgelost met de stroom, er zijn niet voldoende verloopstekkers aanwezig, kunnen we onze show doen. Afgezien van het feit dat we op het podium enkel bas en drums horen doordat de monitors het hebben begeven, zetten we een goede show neer. Het publiek is enthousiast en drinkt zich helemaal klem. Een zware dronken Zwitser die een Nederlandse vriendin heeft gehad klampt zich aan ons vast en doet ons een onsamenhangend verhaal bestaande uit Zwitserse, Duitse en enkele Nederlandse woorden. Terwijl we de spullen naar het busje sjouwen help ik een jongen de trap af die eenmaal buiten gekomen spontaan de muur onderkotst. Enkele uren later zie ik hem opnieuw boven in het café enorme liters bier drinken. Navraag bij Holger bevestigt de vermoedens; Zwitsers zijn enorme drinkers. Drinken tot je erbij neervalt, opstaan en opnieuw beginnen. Opvallend is wel weer de vriendelijkheid; geen onvertogen woord en zeer nieuwsgierig wat we van hun land vinden. Dag 4 (4 november 2007) De volgende dag reizen we terug na een goed ontbijt te hebben gehad met Holger. Met behulp van de ANWB krijgen we het voor elkaar om nog de lekke band te laten maken waarna we met een misselijk gevoel van heimwee naar de afgelopen dagen weer afreizen naar ons eigen kikkerlandje. Gelukkig spelen we er volgend jaar weer, en komen onze nieuwe vrienden ook naar Nederland om hier de cultuur op te snuiven. We zijn het erover eens; dit hadden we voor geen goud willen missen!