The Films gaf op dinsdag 6 november een optreden in de kleine zaal van het Paard van Troje. Deze Amerikaanse indie-britpop-rockers touren momenteel twee weken door Europa en deden hierbij in Nederland alleen het Paard in Den Haag aan. Ze speelden een energieke rockshow met zeer catchy nummers waarmee ze uiteindelijk het publiek toch nog wisten te overtuigen. The Rain is tijdens deze tour het vaste voorprogramma van The Films, en lieten met hun indierock-liedjes een verrassend goede indruk achter. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelt mag The Rain de avond openen. The Rain bestaat uit Lorenz Theuer op zang en gitaar, Carlos Bruck op bas en Daniel Schröteler op drums. Deze van oorsprong duitse band speelt lekker in het gehoor liggende catchy up-tempo indierock-liedjes. Vooral de basloopjes zitten erg goed in elkaar. De tengere zanger heeft een wat krijsende stem die soms doet denken aan de stem van Roald van Oosten, zanger van de Nederlandse band Caesar. De heren, tegenwoordig woonachtig in Londen, proberen ook hun laatste EP nog aan de man te brengen; ‘You can buy the last four songs of this gig for only five euro’. Vooraan is er terecht volledige aandacht voor deze talentvolle band terwijl het publiek achterin het optreden grotendeels aan zich voorbij laat gaan. Na een half uur verlaat The Rain het podium, een zeer goede indruk achterlatend. Dan is het wachten op The Films, een jaar geleden nog één van de verrassingen op Crossing Border. Daar speelden de vier jonge Amerikanen ter promotie van hun debuut-EP voor het eerst op Nederlandse bodem. Vandaag zijn ze terug in Den Haag en hebben ze inmiddels enkele singles en een volledig album uitgebracht; Don’t Dance Rattle Snake. De heren spelen catchy indie-britpop-rock. The Films wordt in de pers nogal vaak vergeleken met The View en The Strokes. Volkomen terecht overigens. Voor een amper half gevulde zaal beginnen The Films hun optreden ronduit slecht. Ze openen heel rommelig met hun eerste single Black shoes, waarbij het direct helemaal fout gaat met de basversterker. Vervolgens duurt het nog zeker 2 tot 3 nummers voordat het geluid enigszins acceptabel is. Het geluid staat veel te hard waardoor de nuances helaas lastig op te pikken zijn. De band doet goed zijn best het publiek wakker te krijgen, maar dit wil maar niet lukken. Vooraan staat wel wat jong publiek in strakke spijkerbroek de nummers mee te zingen, maar loskomen wil het publiek niet, slechts een enkeling doet de voetjes van de vloer. Dan spelen ze het heerlijke zeurderige Jealousy, één van de vele hoogtepunten van hun eerder dit jaar uitgebrachte debuut cd Don’t Dance Rattle Snake. Naast veel nummers van hun eerste cd spelen ze ook alweer nieuwe nummers van hun nog te verschijnen tweede cd. Midden in de tot dan toe zeer energieke set pakt de zanger een akoestische gitaar, waarmee het tempo direct wat lager ligt. Dit gaat absoluut niet ten koste van de kwaliteit van de songs, in tegendeel. De nummers blijven catchy en van hoog niveau maar neigen nu meer naar britpop. Pas bij het laatste nummer, Strange hands, komt het publiek, vooral vooraan, een beetje los. Na ruim drie kwartier verlaat de band het podium om vrij snel terug te komen voor een toegift. “Kom allemaal nog wat dichterbij:”, vraagt zanger Michael Trent. De vibe van het laatste nummer voor de toegift is er nog en eindelijk komt het publiek echt los. Er wordt zelfs gesprongen op het nummer Tabletops. Uiteindelijk sluiten ze nog af met de heerlijke single Belt loops. The Films weten na een slechte start uiteindelijk toch nog een erg goed optreden neer te zetten. Zeker drie kwart van de nummers klinkt erg goed en catchy en is niet meer uit je hoofd te krijgen. Muzikaal en tekstueel zit het over het algemeen erg goed in elkaar en als ze blijven ontwikkelen dan komen de heren er wel. The Films is een band om in de gaten te houden.