Op donderdag 1 november gaf Maceo Parker een avondvullende funky show weg in een zeer goed gevulde grote zaal van het Paard van Troje. Het is zijn solo-optreden, maar ook al zijn bandleden komen volledig aan bod en mogen om de beurt even in de spotlight staan. Maceo is op saxofoon onnavolgbaar en weet het publiek goed op te zwepen, mede door zijn fantastische begeleidingsband. Het werd een swingend funky optreden met volgens mister Maceo zelf "the best crowd so far". Maceo Parker is een begrip in de soul-, jazz- en vooral funkwereld en was lange tijd de vaste altsaxofonist in de begeleidingsband van legende James Brown. Zo was hij te horen op de eerste grote hits van James Brown zoals Papa’s gotta brand new bag, I feel good en Cold sweat. Begin deze eeuw speelde hij een aantal jaar bij The New Power Generation, de begeleidingsband van Prince. Nu speelt hij ‘solo’. Maar eenzaam is het nooit op het podium waar hij staat. Eén voor één betreden de in totaal acht bandleden van de Maceo Parker band onder luid gejoel het podium van een volgepakt Paard van Troje. Maar het dak gaat er pas echt af zodra Maceo Parker wordt aangekondigd door zijn manager. Maceo is verrast (lees; speelt verrast) bij het zien van zoveel publiek en doet alsof hij het podium wil aflopen. Enthousiast begroet hij het publiek waarbij hij de volle balkons niet overslaat. Hij schudt enkele gretig uitgestoken handjes om vervolgens zijn saxofoon te pakken. Een voorprogramma is er vanavond niet, en ook absoluut niet nodig, het publiek is bij het horen van de eerste tonen al meteen volledig warmgedraaid. Maceo is vanavond dé man en deze avond had ook heel goed de Grote Maceo Parker Show kunnen heten. Zijn stem en onnavolgbaar saxofoonspel zijn het meest dominant, maar toch krijgen alle bandleden volledig de kans zelf een solo op te voeren en in de spotlight te staan. Maceo’s gitarist staat er bij te spelen alsof het hem geen enkele moeite kost. Hij speelt super snel en strak gitaar met ogenschijnlijk hetzelfde gemak als waarmee hij adem haalt. Als rots in de branding staat midden op het podium de enorme bassist heel relaxed te spelen. Er is één man zelfs nog ouder dan de bijna pensioengerechtigde Maceo Parker zelf, maar daar is in zijn trompetspel niks van te merken. Op de trombone speelt de benjamin van het gezelschap die ook zijn solo moment weet te pakken. Zelfs de manager van Maceo krijgt haar solo moment en draagt een stukje Shakespeare voor, alles kan vanavond. Halverwege de show staat er plotseling een jongetje van een jaar of tien op het podium te dansen met Maceo en steelt daarmee meteen de show, één van de vele hoogtepunten van de avond. Daarna gaat de achtergrondzanger helemaal los wanneer hij de microfoon van Maceo krijgt en weet hij vol overgave een heerlijk funky rapnummer neer te zetten. Dan is het de beurt aan de achtergrondzangeres. Zij mag de zaal opzwepen met een James Brown nummer, en doet dat als geen ander. Het geheim van het succes van de vele solo’s lijkt erin te zitten dat ieder voor zich zo zijn hoogtepunt op het podium behaalt. “You’re the best crowd on this tour so far”, zegt Maceo. “Yesterday at the Paradiso was great, but you where just this better”, waarbij hij zijn duim en wijsvinger maar net van elkaar houd. Hij lijkt het echt te menen en de zaal is vereerd met dit compliment. Na twee uur spelen verlaten de bandleden langzaam één voor één het podium. Na een fijne solo van de drummer verdwijnt ook hij als laatste backstage. Het publiek joelt en klapt voor een toegift en krijgt uiteindelijk wat het wil. Maceo komt met band toch nog even terug voor een klein half uurtje opzwepende funk. Referenties van alle andere grootheden in de jazz en funkwereld komen voorbij. Naast Mr. Maceo Parker zelf natuurlijk, ook namen als George Clinton en James Brown. In de toegift wordt zelfs onze eigen Hollandse saxofoondiva Candy Dulfer nog even genoemd. Het was een warme fijne funky avond in het Paard van Troje. Door de herhalingen in de muziek en vooral in de teksten weten de negen muzikanten het publiek op te zwepen. En dat deze saxofonist een jaartje ouder wordt valt slechts op te maken aan de enkele rustige intermezzo’s waarin het tempo even wordt teruggeschroefd, maar dat is ook niet zo vreemd in een maar liefst tweeëneenhalf uur durend funk spektakel.