Van 18 tot 24 november is het weer tijd voor de vijftiende editie van Crossing Border. Een festival dat uitgegroeid is tot één van de belangrijkste en mooiste festivals van ons land. In 1993 begonnen in een Haags kraakpand om daarna via diverse locaties als het Theater aan het Spui, Nieuwe Kerk, Nederlands Congresgebouw, Asta, Amsterdam (onder andere Paradiso en de Melkweg) weer terug te komen in de Koninklijke Schouwburg. 3VOOR12 Den Haag belicht de komende dagen enkele acts die op Crossing Border staan door middel van emailinterviews. Als tweede is Fuck The Writer aan de beurt, het project van Emil van Steenwijk. Fuck The Writer is de artiestennaam van Emil van Steenwijk. Dit jaar is zijn tweede album Keep The Aspidistra Flying uitgekomen, vernoemd naar het boek dat geschreven is door George Orwell. Pers en publiek reageerde laaiend enthousiast op dit album vol met eigenwijze liedjes. Een romantische poëet, een divers arrangeur in een wereld vol tegenstrijdigheden is ontdekt. Melancholie is een kunst. We hebben Fuck The Writer een aantal vragen voorgelegd per email. Ken je het Crossing Border festival? “Ik ben zelf nooit op het festival geweest. Wist wel dat het bestond.” Stel Fuck The Writer eens voor. Hoe omschrijf je jou muziek? “Fuck The Writer is Emil van Steenwijk, 27. Geboren in het noorden en opgegroeid op het platteland van Groningen, tussen bos en weiland, koe en hond. Ergens waar de seizoenen een gezicht hebben en een brommer belangrijker is dan een mobieltje. Mijn muziek is een verklanking van de onophoudelijke stroom beelden die door mijn hoofd blijven spoken, spoken, spoken. Spoken waarvan ik wil dat ik ze ook in het donker kan zien. Langzamerhand beginnen steeds meer mensen mijn spoken te zien. Dat is mooi. Dat mensen nog in spoken geloven. De naam Fuck the Writer is een bizar toeval. Hoe oud was je toen je met muziek maken begon en waarom heb je voor dit genre gekozen? “Toen ik een jaar of zeven was kreeg ik van mijn opa een gitaar. Die heb ik sindsdien niet meer losgelaten. Vanaf mijn veertiende ben ik gaan klooien met taperecorders. De taperecorder werd een viersporendeck, een achtsporendeck en inmiddels word ik in mijn huis omringd door instrumenten en apparatuur en klinkt mijn muziek zoals het nu klinkt. Een genre kies je niet. Een genre wordt je aangesmeerd.” Wat is naast muziek nog meer bijzonder voor je? “Muziek is toevallig de vorm die ik heb gekozen om de wereld een vorm te geven voor mezelf. Ik vind eigenlijk niets niet bijzonder wat niet door mensenhanden gemaakt is. En alle shit die we als mensen creëren vind ik ook fascinerend, alleen minder bijzonder. Ik heb het niet zo op mensen. Als soort. Ik vind honden veel leuker. Pinguïns komen op nummer twee. Zo'n beeld... Dat ze met z'n allen in de vrieskou staan te wachten op niets. En dan ineens beginnen ze met duizenden te waggelen naar nergens. Daar komt bij dat ze geen handen hebben. Beesten met voeten maar zonder klauwen zijn intelligenter dan wij denken.” Wat doe je naast muziek maken? “Ik zit in mijn laatste jaar van de kunstacademie. Ik probeer rond te komen van mijn muziek. Dat begint steeds meer te lukken maar ik moet er nog wel wat uren naast werken.” Crossing Border staat ook voor grenzen opzoeken, hoe zoek jij je grenzen op? “Je eigen geest is de enige grens. Pas wanneer je bang bent voor je eigen geest, is er sprake van het overschrijden van grenzen. Er zijn geen grenzen aan wat we kunnen verzinnen of doen. En ik zie het als een plicht om van tijd tot tijd loeihard tegen mijn eigen grenzen in te rammen. Om afvlakking te voorkomen en de levende dood buiten te houden. Zelfdestructie voor beginners. Voorbeelden verzint een ieder zelf maar.” Op Crossing Border zijn er ook veel schrijvers. Welke schrijver is een goed voorbeeld voor jou? En welk boek moet iedereen gelezen hebben? “Het laatste boek dat ik heb gelezen is Erewhon van Butler. Wat mij betreft een voorloper van Orwell. In bed lees ik op dit moment een boek met Scandinavische sprookjes. Geniaal. Veel trots, overgave, bloed, liefde en sneeuw. Moraal met geweld. Mijn onlangs uitgekomen cd heb ik vernoemd naar Keep The Aspidistra Flying van Orwell. Orwell staat bij mij op één samen met Sandor Marai. Orwell voor zijn cynisme, Marai voor zijn bovenmenselijke fijnbesnaardheid. De beste man heeft zelfmoord gepleegd op zijn tachtigste, geloof ik... De Finse Arto Paasilinna heeft de Huilende Molenaar geschreven. Een mooi verhaal over (k)oude tijden in Finland. Kan dit een ieder aanraden die behoefte heeft aan een middel om te relativeren (het is van papier, dus geschikt voor iedereen) temidden van de moraliserende commercie draaikolk. Ik hou van het noorden. Ik mag graag geloven dat mijn roots daar liggen. Let's have some roots!” Hoe moeilijk is het om in Nederland door te breken met eigen muziek? Wat staat er in de nabije toekomst met Fuck The Writer te gebeuren? “Geen idee. Tot zover gaan de dingen redelijk zoals ik ze voor ogen heb. Overmorgen kan het weer tegengesteld zijn. Ik wil eerst zorgen dat de (pas gevormde) band een solide geheel is. Ondertussen blijf ik doorschrijven en opnemen. In de nabije toekomst gebeuren de dingen die ik vandaag verzin en verzin ik wat er daarna gebeurt.” Wat wil je verder nog kwijt? “Bill Hicks is niet dood. Bill Hicks is niet dood.” Fuck The Writer staat op zaterdag 24 november op het Crossing Border Festival in de Koninklijke Schouwburg. Zijn optreden in Paul’s Room oftewel Paul Steenbergen foyer begint om 19.15 uur.