De uit London afkomstige punk 'n roll band The Grit gaaf donderdagavond 24 mei een optreden in de kleine zaal van het Paard van Troje. Voorafgaand aan The Grit werd het publiek getrakteerd op sfeermakers uit de Haagse gelederen. Te beginnen met The Doldrums, voorheen beter bekend onder de naam Super Fertile Sisters, gevolgd door The Icons. Het publiek nam het ervan. The Doldrums werden benaderd in de vorm van achtergrondmuziek bij hun drankje en praatje met alle bekenden die de vloer bevolkten. Best jammer want het was duidelijk dat de band veel gaf en daarvoor weinig respons ontving. Na een kleine pauze, opgevuld met de muziekkeuze van dj's Spike en Pieter, mochten de chicks van The Icons een poging wagen. Veel positief commentaar klonk uit de nog steeds druk bijpratende bezoekers. De sfeer zat er in ieder geval goed in, daar valt ook een hoop voor te zeggen. The Icons, gehuld in pikante bustiers, met Bianca als boegbeeld, wisten een behoorlijke set neer te zetten. Met de gevarieerde set met grunt en zang, ballad versus gierende gitaren en de knallende drums op tempo mist de band soms een eigen gezicht. Organisator Gustav Zomerschoe mag wel zeggen dat hij er goed aan gedaan heeft de band naar Den Haag te halen, want gelukkig leek er voor the Grit toch oprecht veel animo te zijn. The Grit, met een indrukwekkende live reputatie, maakt waar. Het 'selftitled' debuutalbum en de EP 'I came out the womb angry cunt" heeft het trio al vele optredens door heel Europa opgeleverd en dat is duidelijk te zien aan de ontspannen performance. Eyecatcher Little Man Kurt (met gebroken arm?) is in zijn element. Hij dumpt op een zeker moment zijn double bass op de grond voor het podium en begint het instrument passievol te berijden. Waar een double bass voor sommige spelers een groot en onhandig stuk muziekinstrument kan zijn waar niet iedereen energiek mee uit de voeten kan, is het voor Kurt een verlengde van zichzelf waar hij even veel mee lijkt te kunnen als een majorettechick met haar stokje. Met Big Lou (vox/guitar) en Louis Ville (guitar/vox) is de band compleet en wordt er met natuurlijk gemak een set neergezet die het midden houdt tussen punk, rock n' roll, psychobilly en een snuf ska. Klinkt als: Fats Domino meets The Sex Pistols en Rancid meets Elvis. Althans, zoiets in die richting van inspiratiebronnen van The Grit. Hoe dan ook een geslaagde combinatie die soepel maar nooit te gelikt de zaal in rolt. Volgens de band heeft dit in positieve zin geleid tot een divers publiek uit alle genres. Rauw en oprecht het ding doen waar je net zoveel plezier aan lijkt te beleven als de bezoekers. Daar scoor je punten mee en dat motiveert. Er wordt gedanst, gesprongen, lafjes tegen elkaar aangeduwd en ook de band begeeft zich zo nu en dan op de dansvloer. Na heel vaak uit volle borst met zijn allen "cunt" te hebben geroepen, is het alweer veel te snel over. Dat de koek op is kunnen maar weinigen geloven maar een uitgebreide toegift wordt helaas niet aan ons besteed. Ondanks de snelheid waarmee hij voorbij vloog, een meer dan geslaagde avond waar aanwezigen en organisator Gustav tevreden op terug kan kijken.