Vorige week woensdag stond Felix Maginn, de Ierse frontman van de verder Hollandse Britpopband Moke nog met twee pagina's in de kunstbijlage van de Volkskrant. Met een overmatige aandacht van de muziekmedia en een warme aanbeveling van de Britse grootheid Paul Weller op zak is Moke stevig op weg de nieuwe Nederlandse gitaarsensatie te worden. Dat het een goede zet was van de Paard programmering Moke NU te boeken blijkt wel, want de kleine zaal barstte vrijdagavond 11 mei uit zijn voegen. Gekleed in gelijke bruin, paarse pakken, betreedt Moke zelfverzekerd het podium. De 'Orange' gitaarbakken staan opgesteld, wat garant moet staan voor een onvervalste Britse gitaarsound. De songs van Moke staan als een huis. Tijdens de eerste drie nummers moet het geluid nog wat vorm krijgen maar als de band vanaf pakweg het vierde nummer warm gedraaid is speelt Moke een overtuigende set songs van de debuutplaat Shorland. Liedjes die ondermeer gaan over de beleving van Felix Maginn over de Ierse problematiek, zijn jeugd en andere gevoelige zaken. De presentatie is sober, kortaf maar vriendelijk. Prijsnummers zijn ondermeer het fantastisch hypnotiserende nummer 'Liar' en 'Here Comes The Summer' waarmee Moke de set afsluit. Wat betreft muziekstijl vallen invloeden te vinden van The Killers en The Editors. Maar ook zijn sporen van Supersub te bespeuren, de vorige band van Maginn. In de wat rustiger songs waarbij Maginn de akoestische gitaar pakt, dreigt de set ietwat in te zakken, maar de nummers eindigen steevast met een pakkend slot. Gitarist Phil Tilli laat zich door een uitvallende versterker niet uit het veld slaan. Na wat gepeuter van de stagehand loeit de Orange bak de gedoseerde maar sterke gitaarpartijen uit de speakers. Sterke backing vocals van toetsenist Eddy Steeneken en drummer (niet in pak) Rob Klerkx tillen de af en toe wat vlakke zang van Maginn naar een hoger plan. De bandleden weten waar ze staan en waar ze mee bezig zijn. Het moet wel gek gaan lopen als Moke dit seizoen niet menig zaal en festival gaat aandoen. En als Moke dan de kans grijpt om live iets minder gedoseerd te spelen en wat meer los te gaan dan is een positie in de top van de Nederlandse gitaarscene en wellicht ook daarbuiten verzekerd. Na een goeie toegift van drie nummers mag het publiek tevreden naar huis gaan. Moke is gewoon een heerlijke gitaarband van internationaal niveau.