Ik heb ’t even moeilijk. Zwaar klote eigenlijk, want mijn iPod is kapot. Goh, vervelend…ik zie het je denken. Het is niet alleen maar vervelend, het is een wanhopige strijd die ik lever met dit product, al jaren lang! Let wel, dit is graf nummer drie op mijn iPod kerkhof achter in de tuin. Huilen lukt al niet meer. Mijn gevoelens voor dit item zijn dubbel en grenzen aan waanzin. Schelden en schoppen heeft geen zin, daar ben ik achter, maar hoe graag zou ik iemand verantwoordelijk stellen (lees: afranselen) voor dit technisch stuk ongeluk. Nummer één heb ik niet eens gekend. Die kreeg ik drie jaar geleden van familie en vrienden. Een mooi gebaar, een stukje van thuis voor onderweg. Enkele dagen voor mijn afscheids surpriseparty stierf ‘ie al. Het was rond half zeven ’s ochtends als ik het goed heb begrepen. Vriendin Tiet zat bij vriend thuis het ding te uploaden met al mijn favoriete muziek. Vriend ging ergens tegen de ochtend tegen de vlakte, maar zijn slaap werd al snel ruw verstoord door Tiet die, ik zie het voor me, met ernstig slaaptekort ijzig kalm doch intens verdrietig kwam melden dat het ding bij de laatste cd waarschijnlijk gecrasht was… Ja, dat viel na een kleine inspectie volledig te beamen. Niet voor spek en bonen, maar echt. Na een hoop gerace tegen de klok met terugbrengen (vader), nieuw apparaat weer afleveren (broer) en nog een slapeloze nacht importeren van Tiet en vriend was het dan toch gelukt met de gastvrijheid van een vriendin met een Mac. En dat alles stiekem achter mijn rug. Ik sliep er toen nog geen nacht minder om. Sterker nog, ik genoot even later aan de andere kant van de wereld van mijn muziek van thuis. In vliegtuigen, bussen, 4WD’s, hostelkamers, op het strand, in de jungle en in de woestijn. Met mijn reisgenoten hielden we op regenachtige dagen silent disco’s en soms miste ik mijn dierbaren even heel ernstig bij bepaalde liedjes. Je raakt eraan gehecht, zo’n ding. In mijn laatste week van drie maanden reizen besloot hij het op te geven, werd ‘ie suïcidaal. Hij kon niet meer. Vermoorden was te laat. Hij danste al rond in de appeltjeshemel met al die andere overschatte, van strak design voorziene, spelers. Ik kreeg dan wel een nieuwe, maar ook die ging heel consistent, precies een paar maanden nadat de garantie afliep, dan ook maar aan de beademing. Aan de beademing zeg ik want hij ademt nog wel als ik zijn oplader inplug in het stopcontact. En dat is natuurlijk briljant! En waanzinnig handig, zo’n mobiel apparaat voor aan de keukentafel. Je kunt het je voorstellen dat een dolby surround stereo dan ineens volkomen nutteloos lijkt als je naast het stopcontact kunt zitten met oordoppen in. Ik mis de oldschool Walkman; groot, zwaar en tegen een stootje bestand. Zoals een man behoort te zijn. Daar zocht je zelfs een nieuwe jas op uit. Eentje met een grote binnenzak. Maar soms droeg je hem ook gewoon los in de hand. Een robuust stuk technologie. Niet voor niets worden ze nu voor grof geld op Ebay geveild. Niet voor niets slopen sommige freaks de interieurs eruit om er een mp3-speler in te verstoppen. Iedereen wil hem terug, die gele Sony Walkman Sports. Dat gewicht in je zak. Voelen dat hij nog bij je is. Natuurlijk zijn cassettebandjes dan wel wat minder handig met spoelen en meesjouwen maar dat had dan ook wel weer wat. Binnen komen en een gele baksteen op tafel leggen, bang, koptelefoon nog om je nek, stapel gepimpte bandjes ernaast om je stilo te uiten. Dat zie je gewoon niet meer. Nu zijn mensen al blij als er een stuk witte draad aan weerszijden uit hun hoofd hangt. Ik heb een Echte. De Enige echte. Een iPod weet je. En zo ontstaan er ook tegenstanders. Dat is een heel natuurlijk proces. De één haat, de ander heeft lief. Zo vond ik ergens de website Smash my iPod dot com, een initiatief van iPod-haters die geld inzamelen voor de aanschaf van een iPod om hem vervolgens kapot te rammen. Het is ze al één keer gelukt het geld binnen te krijgen en zo vernietigde deze club gelijkgestemden een iPod midden in een Apple Store. Heel gezond om eens lekker los te gaan maar een hele groep tegen één iPod? Ik probeer het me voor te stellen, één keer kijken naar zo’n fragiel ding is al killing, valt geen eer aan te behalen. Praktisch gezien moet ik toch een oplossing verzinnen om het leed te verzachten. Stel je voor dat ik anders volgende week ergens op een strand lig te vegeteren zonder muziek. Een gemis met onprettige nawerkingen. Een iPod wil ik eigenlijk niet meer kopen, al is ‘ie mooi. Uiterlijk verveelt hoe dan ook na verloop van tijd. Misschien toch gewoon mijn oude tapes van zolder halen en een Walkman op Ebay scoren? Gebruikerstips over MP3 apparaten die het wel doen zijn van harte welkom maar ook de frustraties van medeslachtoffers zouden me troosten.