Rock & Roll! Dat roep ik wel eens. Als het tegen zit. Als er meer van me verwacht wordt. Om te inspireren. Iets door te duwen. En als ik het zeg of roep, dan weet men meteen wat er bedoeld wordt. Ik heb tot zes uur 's ochtends op een festival gewerkt en ben om acht uur weer op gestaan om zonder zeuren weer verder te gaan. Rock & Roll! Ik tour al zes maanden door Europa en nog steeds sta ik avond aan avond op het podium, met een brede glimlach kijken naar de zoveelste fotograaf. Als je kind de hele nacht gehuild heeft en dan toch weer naar je werk gaan. Met een kater je tentamens doen, en dan toch slagen! Nee, geen lamlullerij! Waar staat dat dan voor, Rock & Roll? Een toverwoord. Het staat voor gaan tot het gaatje. Tot je erbij neervalt. Nooit opgeven. Iggy Pop op Lowlands 2006! Peter Pan Speedrock! En niet zoals sommige lieden denken, jezelf verwaarlozen, lekker de hele dag blowen en zuipen en in je nest liggen en dan in een bandje spelen en denken dat je met een paar keer repeteren, liters drank en meters joints en een slordige demo meteen op Parkpop of in de grote zaal van het Paard van Troje mag spelen. Ook niet een optreden afzeggen omdat door verkoudheid je stem een beetje hapert. Rock & Roll staat voor lijden, afzien, doorzetten, net dat beetje extra geven en het grote gebaar en jawel, een ijzeren discipline, een dikke huid, eerzaamheid op de Harley Davidson en een Fender Strat op de rug, of twee SL1200 met Final Scratch, nachtenlang doordraaien tot zes uur in de ochtend, en de volgende nacht maar weer en daarna weer en weer en weer. Rock & Roll is het hardste vak ter wereld. Touren, sjouwen, spelen, wachten, spelen, sjouwen, spullen kwijtraken, zweten, spelen met 40 graden koorts en herrie, heel veel herrie! De zoveelste verwachting aan diggelen gegooid door een onbeschofte programmeur, platenbaas, manager of journalist. Nooit, nee nooit opgeven, Doorgaan tot je erbij neervalt, die eeuwige moeheid, al kotsend in de goot jezelf weer oprapen om verder te gaan. Zoals het in het leven nu eenmaal gaat. Nee, geen gespreid bedje, eerder een gehaakte beddensprei in een godvergeten smerig hotel in een troosteloze buitenwijk aan de rand van Parijs of Berlijn. Rocken in Bakkum of Woudenberg, een jeugdhut in Keppel. Stinkende kleedkamers. Op de bühne onder de hete lampen, waar de knop omgaat. Voor een optreden van een uur. Dagenlang beulen in een te klein oefenhok. Waar je na de set 20 keer te hebben gespeeld, toch nog een paar honderd keer die lastige overgangen gaat spelen, die kutrefreinen! Bandruzies in de studio, levend op pizza, chinees, patat en ander platvoer. Mag het nog wel die Rock & Roll? In deze tijd van CAO´s, Arbowetten, gezondheidsfreaks, Volendamse veiligheidsgekte, de overgereguleerde samenleving waar je bestaan van de wieg tot het graf is vastgelegd in strak omlijnde scenario's, trajecten, carrièreplanningen, uitgemolken formats en verwachtingspatronen, X factor en 10, op de lederen bank naar leeghoofdigheid op je flatscreen kijkend. Als kind van de jaren zestig geloof ik nog steeds in die bijna ouderwetse levenstijl. Maar het mag weer! Zie de nieuwe gehypte bands van nu, Klaxons, The Killers, The Violets, The Rifles. En als er nou bands zijn die zich gedragen als verwenden snotneuzen, dan zijn het wel die Britse rockers, maar ze zijn wel Rock & Roll, dat kan niet anders! Oh ja, en nog een tip van die ouwe rocker, Grinderman de nieuwe band van Nick Cave. Wow, terug naar de Birthdayparty oertijd! Rock & Roll zoals het moet zijn!!Hard, vet, vies, direct, gemeen en recht voor zijn raap met een vette romantiek! Het kan nog en het mag nog! Lang leve de Rock & Roll!