Column: ‘Eigen geluid’ (4)

Hardlopen

Gijs de Jong, ,

Het Zuiderpark is niet alleen het grootste stadspark van West-Europa, het is ook de locatie voor het grootste gratis popfestival van Europa. Maar wat nog veel belangrijker is, het is de plek waar ik drie keer per week mijn conditie op pijl hou door anderhalf uur lang rondjes te rennen. Al jarenlang is hardlopen, naast popmuziek, mijn grootste passie. Een combinatie van die twee is natuurlijk helemaal mooi.

Hardlopen

Het Zuiderpark is niet alleen het grootste stadspark van West-Europa, het is ook de locatie voor het grootste gratis popfestival van Europa. Maar wat nog veel belangrijker is, het is de plek waar ik drie keer per week mijn conditie op pijl hou door anderhalf uur lang rondjes te rennen. Al jarenlang is hardlopen, naast popmuziek, mijn grootste passie. Een combinatie van die twee is natuurlijk helemaal mooi. Daarom vind ik mezelf dan ook regelmatig, om een uur of half negen in de ochtend, in het Zuiderpark terug. Gekleed in een slobberige trainingsbroek en een te vaak gewassen T-shirt, klaar om me helemaal in het zweet te werken. Mijn iPod speelt een speciaal voor mijn 'Zuiderpark-sessies' samengestelde playlist, bestaande uit 18 up-tempo nummers die samen precies anderhalf uur duren. Artiesten als Moby, Fatboy Slim, The Klaxons en Arctic Monkeys mogen niet op die lijst ontbreken. Die laatsten bijten het spits af terwijl ik mijn eerste rondje inzet. Na de eerste drie rondjes, als ik het zwaar krijg, speelt mijn iPod daar allervriendelijkst op in door het tempo even ietwat te verlagen. Moby, The Shins en Gorillaz zorgen ervoor dat ik tijdelijk even mijn hartslag en adem weer onder controle kan krijgen. Wetend dat het slechts de stilte voor de storm betreft, volg ik het advies van mijn iPod op. Ik concentreer me op de muziek en probeer me, voor zover dat mogelijk is, te ontspannen. Als de Gorillaz hun laatste noten spelen voel ik de adrenaline in me opborrelen. Het is tijd voor het hoofdprogramma, de eindsprint. Twee rondes lang ren ik op vol tempo terwijl de hysterische new-rave van The Klaxons mij aanspoort nog harder te gaan. Met mijn iPod in mijn hand tel ik de secondes af. Bij elke seconde die voorbij gaat, voer ik het tempo nog een stukje op. Precies op het moment dat ik denk dat ik het niet vol ga houden, houden The Klaxons op met spelen. Stilte. En een gevoel alsof ik zojuist de marathon van New York heb gewonnen. Genietend kom ik langzaam op adem. Na die laatste twee rondes ben ik gebroken maar voldaan. Terwijl Coldplay en Travis ervoor zorgen dat ik weer helemaal tot rust kan komen, loop ik in looppas terug naar huis. Overmorgen weer, ik heb er nu al zin in.