Tekst: Leontine de Reede (Air Traffic), Cok Jouvenaar (Stevie Ann, Johan, The Frames) en Remco van der Ham (The Family Stand, Maria Mena) Foto's: Maaike van Grol (The Family Stand), Ron van Varik (Stevie Ann, Maria Mena), Peisam Tsang (Johan, The Frames) en Eef te Pas (Air Traffic) Al tijdens de allereerste act - Stevie Ann - om klokslag één uur kwam de regen al naar beneden druppelen. Om een uurtje of vier, tijdens het optreden van de Amerikaanse soul/funkformatie The Family Stand was het klaar met zachtjes regenen. Vanaf dat moment kwam de regen met bakken naar beneden om verder de hele dag niet meer weg te gaan. Dé perfecte opener voor de 27e Parkpop, Stevie Ann. Terwijl Beef op het andere podium de boel op stelten zet, weet deze Limburgse singer-songwriter indruk te maken. Afgelopen jaar wist zij zichzelf goed in de kijker te spelen met de Radio Twee hit Poetry man en de Queencover One year of love. Vandaag staat ze haar mannetje op deze regenachtige dag met een band van allure. Vorig jaar deed ze de kleine zaal van het Paard aan en waren de reacties op haar band matig. Dit keer tapt ze uit het country-achtige vaatje. Vooral de blonde gitarist weet de ene na de andere countrysolo uit zijn Fender te prakken. Vanmiddag wordt er veel gespeeld van het nog te verschijnen nieuwe album van Stevie Ann. Uiteraard ontbreken de publiekskrakers van haar eerste album Away From Here niet. Air Traffic geldt als één van de eye catchers op de line-up van Parkpop 2007. De band heeft in no time een reputatie opgebouwd en ook in Nederland klinkt de naam als muziek in vele (meisjes)oren. De catchy sound die de band voortbrengt, in combinatie met de licht drammerige zang in de sfeer van het oude Muse, doet wonderen bij een publiek dat nog aan de regen aan het wennen is. Daar waar de nummers zonder invloed van de piano opzwepend zijn, zoals bijvoorbeeld I like that, zijn de liedjes waarbij wel piano wordt gespeeld wat wollig qua sound. Een beetje in de sfeer van Keane. De single Charlotte, die in maart uitgebracht is, wordt door het publiek herkend en dat levert al snel extra enthousiasme op. De live performance maakt wat geluid betreft weinig verschil met de schijf en dat is een mooi gegeven. What you see is what you get. De leden van The Family Stand vertoeven al een aantal dagen in de Hofstad. Donderdagmiddag zong zangeres Sandra St. Victor al tijdens het debat bij Pop & Politics in de Boterwaag aan de Grote Markt. Twee dagen later traden zij op tijdens Haags Pop Podium LIVE en nu dus tijdens Parkpop voor de derde keer. Net als zaterdag geeft de band een zeer solide optreden. Naast St. Victor bestaat de kern van de band uit Jeffrey Smith en Peter Lord. Opvallend bij het optreden van The Family Stand is dat zij alledrie beschikken over een uitmuntende zangstem. Zij wisselen elkaar dan ook regelmatig af met de leadzang. Uiteraard ontbreekt ook de culthit Ghetto heaven niet, al is deze versie een stuk steviger dan de oorspronkelijke singleversie. The Family Stand is pas sinds korte tijd weer bij elkaar en met hun goede mix van soul, funk en rock is dat maar goed ook. Het optreden van Maria Mena is één van de drukst bezochte van Parkpop. Het veld bij het Dommelsch podium staat nagenoeg vol. De set begint met What's another day en You're the only one van de cd White Turns Blue. Na He's hurting me van haar laatste cd Apparently Unaffected neemt ze even de tijd om te vertellen dat ze vandaag een gouden plaat uitgereikt heeft gekregen. Ze is hiervan zo onder de indruk dat ze ter plekke begint te huilen. De sympathieke Maria steelt met haar oprechtheid meteen de harten van het publiek. Dat het volgende nummer de gevoelige ballad Miss you love is, wil ook niet echt helpen en haar stem klinkt nu dan ook zeer breekbaar. Dat er af en toe een valse noot tussen zit zullen we haar dan ook maar vergeven. Maria Mena laat met nummers als These shoes, Boytoy baby, Your glasses en laatste single Our battles zien dat ze ook flink kan rocken en zorgt hiermee voor een veelzijdig optreden. Mede met dank aan haar uitstekende liveband is Maria Mena één van de hoogtepunten van Parkpop 2007. Het beste optreden van Nederlandse bodem is vanmiddag zeker van Johan. Deze topper uit de Excelsior stal trekt op het Dommelsch podium een volle bak. En terecht. Het viertal, onder leiding van Jacco de Greeuw, speelt de beste liedjes van hun drie albums. Vooral drummer Jeroen Kleijn houdt de vaart erin en speelt of zijn leven er van afhangt. De echte fans zingen de teksten letterlijk van voor tot achter mee. Hierdoor heeft de Parkpopset van Johan iets weg van een "greatest hits" optreden. Te beginnen met de kraker Pergola om vervolgens in sneltreinvaart de bekende nummers ten gehore te brengen. Tumble and Fall, Oceans, Day is done, December, Coming in from the cold, Walking away en Everybody knows komen allemaal voorbij. Ondanks het bar slechte weer zit de sfeer er meer dan goed in. The Frames leveren, met het slotoptreden van het Dommelsch podium, het absolute hoogtepunt van deze editie van Parkpop af. Afgelopen voorjaar deden de vijf Ieren het Paard van Troje nog aan, maar dat optreden ging door de nukken van zanger Glen Hansard de boeken in als 'moeilijk!'. Vandaag speelt The Frames een festivalset bij uitstek. Ouderwetse rockkrakers worden afgewisseld met juweeltjes. De power en boosheid van Hansard spatte letterlijk van het podium af. Het Parkpoppubliek lijkt alleen uit fans van deze Ieren te bestaan. Na elk nummer klinkt er een gegil van jewelste. Tussen de nummers door doet frontman Hansard nog even Elvis na en verwijst naar het nummer Kids in America van Kim Wilde. Ook de uitvoering van Bob Marley's klassieker No woman, no cry mag niet onvermeld blijven. Hansard laat weten respect te hebben voor het Parkpoppubliek dat zich vandaag, ondanks de regen, perfect vermaakt. Het is niet verwonderlijk dat The Frames een toegift afdwingen. Hansard vraagt waarom men nog niet bij Kim Wilde staat. "Wij willen haar ook graag zien". The Frames kunnen na vandaag nooit meer stuk in Den Haag.