Tekst: Tino van Leeuwen (Blinky Palermo, Roy Santiago, Starsailor), Ramon Keyzer (The Sounds, The Rifles), Leontine de Reede (Oi Va Voi, Duke Special, Pigeon Detectives) en Remco van der Ham (Mellow Yellow) Foto’s: Ron van Varik (The Rifles, Roy Santiago, Starsailor), Peisam Tsang (Oi Va Voi, The Sounds, Pigeon Detectives) en Joanne Mellink (Blinky Palermo, Duke Special, Mellow Yellow) De tweede avond van The Music In My Head overtreft de eerste in meerdere opzichten. Niet alleen is het veel drukker, ook het niveau van de optredende bands is een stuk hoger. Uitschieters zijn Starsailor, Pigeon Detectives, Duke Special en Blinky Palermo. Lees hier de recensies. Op de tweede avond van The Music In My Head leken de meeste bezoekers niets te willen missen. Muziekliefhebbers waren weer massaal toegestroomd voor de sterke line up. Uitverkocht en wel kon Oi Va Voi de toeschouwers in de grote zaal vast opwarmen. Oi Va Voi, een uit Londen afkomstig gezelschap van Joodse oorsprong, wist te bekoren met een arsenaal aan muziekinstrumenten die uit de kast getrokken werden door de diverse bandleden. Een begaafde club muzikanten die elk meerdere functies in de groep vervullen. Een snuf wereldmuziek met hier en daar wat Balkan invloeden, maar in zijn totaliteit moeilijk te vangen onder een noemer. Ook de zang werd door meerdere bandleden op zich genomen waardoor een diversiteit ontstond die niet snel verveelde. Geen enkele frontman of -vrouw om de focus op te leggen. Het maakte sommige bezoekers nieuwsgierig waar anderen er wat nerveus van leken te worden. De Rotterdamse band Blinky Palermo, vernoemd naar een jaren ‘50 maffiafiguur, trapt af op het podium in het Paardcafé. De vier heren hebben er zin in vanavond, wat blijkt uit de energieke set die ze spelen. Hun poppy gitaarliedjes slaan goed aan. Tijdens de vierde song, Suck, grijpt gitarist/zanger Tim Kamps eventjes naar de toetsen. “Het enige nummer waarvoor ik dat instrument heb meegenomen”, vertelt hij. Het Paardcafé is inmiddels flink volgestroomd. Naar het einde van de set toe zien we steeds meer handen in de lucht. De band krijgt het publiek helemaal voor zich, getuige het vele gejuich en gejoel als presentator Remco van der Ham vraagt of ze nog een toegift willen doen. Ze doen het eerste liedje nog een keer, waarbij iedereen uitzinnig raakt. The Sounds is de eerste act in de kleine zaal op de tweede avond van The Music In My Head. Het publiek is er vroeg bij, en de zaal is tot de nok toe gevuld. Eigenlijk is het iets te druk. Deze Zweedse band speelt een mix van new wave, indierock en elektronica, met een beetje punkinvloeden. Zangeres Maja Ivarsson heeft ogenschijnlijk veel weg van Blondie en weet het publiek goed te enthousiasmeren. De energie spat meteen al van het podium en de band lijkt er veel zin in te hebben. Tijdens het tweede nummer vindt de zangeres het blijkbaar nodig in het publiek te spugen, jammer en absoluut niet nodig. Ander minpunt is dat het geluid zo enorm hard staat dat alle nuances uit de nummers verdwenen zijn en het één grote muur van geluid wordt. Pas vanaf achter in de zaal blijkt dat de Zweden strak spelen en de catchy nummers goed in elkaar zitten. Ze geven een goede energieke show weg en spelen veel singles die allemaal lekker in het gehoor liggen en in je hoofd blijven zitten. De verwachtingen voor The Rifles zijn hooggespannen. Er zijn dan ook veel mensen op de band afgekomen. Ze beginnen direct met hun singles en het publiek komt meteen los. Na de ‘hitjes’ zakt de set even in, maar gelukkig keert de band snel terug op het niveau van de eerste nummers. De songs van deze Britse indierockers zijn duidelijk beïnvloed door bands als The Clash en The Jam. Net achter de vooral vrouwelijke fans op de eerste rijen ontstaat er een heel vriendelijke pit van vrolijk springende twintigers. Het duurt ook niet lang voordat er crowdsurfers door de lucht gaan en vanaf het podium het publiek weer inspringen. The Rifles maken de hooggespannen verwachtingen volledig waar en geven een echte rockshows weg, inclusief crowdsurfers, stagedivers en een heuse pit. Roy Santiago, sinds kort wondende in Den Haag, is de tweede act in het Paardcafé vanavond. Ondanks dat hij optreedt met een co-muzikant, genaamd Thijs, komt hij over als een eenling. Hij begint a capella en stampt met zijn voeten de maat. Zijn elektrische gitaar gebruikt hij niet om te rocken, maar om sferische klanken uit te halen, waar hij bovenuit zingt. Thijs ondersteunt hem met orgel- en drumpartijen en gebruikt af en toe de xylofoon. De muziek is melancholisch en onderhevig aan stemmingswisselingen, niet voor iedereen weggelegd dus. Er is dan ook maar een handjevol publiek aanwezig. Jammer dat de set zo kort is, want zelfs na het geven van de toegift, hebben we maar een half uur kunnen genieten van de muziek van Roy Santiago. Duke Special mag het in de kleine zaal opnemen tegen gigant van de avond, The Rifles. Waar de ruimte nog overvloedig gevuld was bij the Sounds, was die het eerste liedje van Duke Special nog angstvallig leeg. De kwaliteit van Duke en zijn rondreizende circus wist echter toch snel meer toeschouwers op de been te brengen. Wie is toch die man met die zwartomrande ogen onder die stoffige bos dreads? Duke Special is een innemende muzikant die de schare toehoorders met gemak wist te bekoren met zijn bijzondere zang en pianospel dat diep raakte. Soms heftig en dramatisch, soms met verve vrolijk op de tonen van klarinet en sax. Sympathiek en relaxed wisten hij en zijn twee mede muzikanten een band te smeden met de bezoekers die tegen het einde van de set in vervoering de zaal verlieten. Afsluitende band in het Paardcafé is Mellow Yellow. De dames waren het afgelopen jaar niet van de Haagse podia af te slaan, maar nu gaan we de komende tijd toch wat minder van ze horen. Mellow Yellow neemt even rust om nieuwe nummers te schrijven en ook gaan ze de studio in om een heus album op te nemen. Een wijs besluit, aangezien de set van Mellow Yellow al anderhalf jaar vrijwel onveranderd is gebleven en nieuwe nummers dan ook meer dan welkom zijn. Het optreden op The Music In My Head is dus voorlopig één van de laatste en Mellow Yellow zet een goed optreden neer, waarbij vooral zangeres Dinaira indruk maakt met haar sterke podiumpresentatie die de laatste maanden flink vooruit is gegaan. Het publiek is enthousiast en doet lekker mee met de band. Een organisatie die uitjes voor in Den Haag wonende buitenlanders organiseert is vanavond zelfs met een flinke groep speciaal voor Mellow Yellow gekomen. Een mooi compliment. Laat dat album maar komen. Chaos breekt uit onder de liefhebbers van Pigeon Detectives, de afsluiter in de kleine zaal. Nog voordat de aanhang van Duke Special de zaal kan verlaten denderen fans al de trappen op. Het levert een enorme heisa op van platgedrukte bezoekers die, onder de tropische temperaturen, de paniek nog maar net aan kunnen onderdrukken. Het blijkt een voorproefje voor een waanzinnig eindfeest. Zodra de mannen uit Leeds het podium bestijgen lijkt er een elektriciteit te ontsteken die iedereen voelt. Ondanks de bijna ondragelijke hitte verandert de zaal binnen een paar seconden in een bacchanaal van gillende meisjes, crowdsurfers en stagedivers. Een pit dat zeker de helft van de ruimte in beslag neemt. Bezoekers raken brillen en lenzen kwijt, krijsen en stampen. Een beha wordt behendig opgevangen door zanger Matt waarop hij meisjes uitnodigt om op het podium met elkaar te zoenen. Er wordt gretig gebekt en afgesloten met nog maar een surf. Makkelijk in het gehoor en lekker om op te raggen, zo omschrijft de sound van Pigeon Detectives zich toch wel het beste. Weer een groepje Britpoppers is ook een juiste diagnose, maar dan wel eentje die sterk overtuigt en zich feilloos in de markt weet te prijzen. Opgelucht dat de hekkensluiter er best nog twee toegiften tegenaan kan gooien gaat de menigte harder dan ooit en in dit tumult eindigen er velen hard op de vloer op de laatste noten van I’m not sorry. De hoofdact van vanavond op The Music In My Head is de Britse band Starsailor, die op het grote podium speelt. De vierkoppige band hakt er met hun bombastische geluid gelijk in. Rustpuntje is het vierde nummer Alcoholic, dat een hit was in 2001. Veel fans brullen de tekst woordelijk mee en gaan helemaal los tijdens het wat hardere gedeelte van de song. Dat de band veel fans heeft gelokt moge duidelijk zijn, gezien het feit dat de grote zaal afgeladen vol is. De set wordt voortgezet met nieuwe en oude albumtracks. Zanger James Walsh maakt de opmerking tussendoor: “We love The Hague. You have more energy than Amsterdam!” Na een tijdje valt het toch wel op dat de show allemaal een beetje van hetzelfde is. Laatste song voor de toegift is Good souls. Natuurlijk komen ze terug; het zou wat wezen als het niet zo was, met zoveel fans in de zaal. Silence is easy wordt het allerlaatste liedje en laat een joelende zaal achter. The Music In My Head is voorbij, maar voor de mensen die willen doorfeesten, blijft het Paard open voor een afterparty. De zesde editie van The Music In My Head is geslaagd op alle fronten en kan men nu al uitkijken naar de zevende editie in 2008.