Tekst: Caroline Buser (Do-The-Undo, Sparklehorse), Ramon Keyzer (The Tellers), Jeroen Thijssen (Mando Diao, Johnny’s Landing, Badly Drawn Boy) en Lilian van Dijk (Eva, Just Jack, Johnossi) Foto’s: Peisam Tsang (Mando Diao, Badly Drawn Boy), Lilian van Dijk (Eva, Just Jack, Johnossi) en Ron van Varik (Johnny's Landing, The Tellers) De eerste festivaldag van The Music In My Head is niet geheel uitverkocht, maar heerst er wel een fijne en gemoedelijke sfeer in het Paard van Troje. Hoogtepunten van de eerste dag zijn Mando Diao, Just Jack en Johnossi. De Belgische band The Tellers is een van de meest veelbelovende acts op het festival. Zij maakten indruk in het Paardcafé. Lees hier alle recensies van dag één van TMIMH. De eerste act van de zesde editie van TMIMH is de Zweedse band Mando Diao. Zweden staat bekend om diverse interessante muzikale exportproducten, maar ook om minder bekende acts als Kent, Sahara Hotnights en The Soundtrack Of Our Lives. Voeg daar echter een flinke dosis The Hives en The Hellacopters aan toe en je krijgt de flinke rockband Mando Diao met de misleidende Senegalees lijkende naam. Van de eerste tot de laatste toon heeft de band het publiek op hun hand. Het is niet alleen rocken wat zij doen. Zo speelt Mando Diao halverwege de set een lied dat men zelfs op een begrafenis zou kunnen spelen. Door de toevoeging van dwarsfluit wordt het een ontroerend en sprookjesachtig nummer. Veel tijd om een traantje weg te pinken is er echter niet, want het volgende nummer is vrolijk en catchy en doet het publiek in de handen klappen en de heupen meewiegen op de beat. De heren van Mando Diao houden het de gehele set Interessant en divers en als toegift komen de Zweden zet met een bossa nova-achtig nummer. Eén ding is zeker... “En, två, tre, fyra... vi älskar rock musik!” De eerste act in het Paardcafé is Eva. Zij doet het dit keer niet alleen. Ze heeft een mooie begeleidingsduo meegenomen in de personen van contrabassist Hans Custers van White Sands en violiste Simone Manuputty, die ook wat andere geluiden voor haar rekening neemt, waaronder een xylofoon. Pascal Hallibert neemt wat tweede stemmen voor zijn rekening. Alles bij elkaar geeft dat een mooie, volle sound. Met haar tomeloze inzet lukt het Eva om veel optredens te krijgen in binnen- en buitenland. Er zijn mensen die haar zangstijl de hemel in prijzen, maar er is ook publiek dat er niet van houdt. Eva houdt vast aan haar overtuiging dat ze iets te bieden heeft en dat ze dat goed doet. De Haagse zangeres is enorm gegroeid de laatste tijd. Haar podiumervaring heeft zich vertaald in betere zang en een groter zelfvertrouwen. Jammer dat er toch veel geroezemoes is van mensen die achter in het Paardcafé staan te kletsen. Ze hebben een prachtig optreden aan hun neus voorbij laten gaan. Bovendien zingt Eva ook wat nieuw repertoire, waaronder een Nederlandstalig nummer. Een dag later vertrekt ze voor een zestal optredens naar New York. Do-The-Undo bij het spits af in de kleine zaal van het Paard van Troje. Er blijkt geen betere start denkbaar. De zaal is inmiddels behoorlijk vol gelopen en de spanning hangt in de lucht. Wat brengt deze band, met als leadzanger een lid van de voormalige groep Daryll-Ann? Zet Anne Soldaat die traditie voort? De band, wiens debuutalbum afgelopen januari is uitgebracht op Excelsior Recordings, begint met het rustige Two sides. Ondanks dat Do-The-Undo later in de set een nummer speelt van Daryll-Ann, blijkt al snel dat zij hun eigen mannetje staan. Henk Jonkers (drums), Reyer Zwart (bas), Thijs van Duijvenbode (orgel, piano en zang) en Soldaat zelf hebben plezier in hun spel en willen knallen. Dat gaat ze goed af. Een mix van zachte pop en vette rock knalt uit de speakers. De band heeft het overduidelijk naar hun zin en het publiek kan alleen maar instemmend meegenieten. Een aanrader dus. Het podium van de grote zaal staat vol met apparatuur, snoeren en andere instrumenten. Het is een drukte van jewelste en mensen verdringen zich om een plekje te bemachtigen vanwaar zij het optreden goed kunnen beleven. Zanger Mark Linkous betreedt het podium. Sparklehorse speelt in wisselende bezetting en vandaag beginnen ze met z’n tweetjes. Mark neemt plaats op de kruk met zijn elektrische gitaar waarvan hij het geluid op allerlei manieren weet te vervormen. Naast hem staat een dame die hem tijdens de eerste nummers begeleid met onder andere de xylofoon. Een prachtig instrument en helemaal op zijn plaats bij het bijna hypnotiserende eerste nummer. De visualisaties van de videoprojectie tijdens het optreden geven nog een extra lading aan het geheel. Het prachtige Sad and beautiful world voelt als een zachte zomerbries die langzaam langs je heen waait. Het is natuurlijk niet allemaal rust wat de klok slaat, maar ten alle tijden even melodieus en prikkelend. In het Paardcafé is het na Eva tijd voor een andere lokale band, Johnny’s Landing. Het trio speelt nog niet zo heel erg lang samen, maar sinds begin dit jaar bezetten zij de diverse podia in de Hofstad. Met songs als Vixen and the vagabond, het tikkeltje stoute How to be good en de afsluiter Back to the start hebben zij een hele redelijke set in huis. Niet voor niets mocht het drietal natuurlijk al mee doen aan de KoninginneNach Bandverkiezing. Hier en daar zijn er nog wel wat mindere momenten in de songs, maar er staat al een prima ingespeelde band die een goede mix weet te maken met uitstapjes richting jazz en indie. Johnny’s Landing presteert het ook om behoorlijk funky te zijn en dat is interessant. Met Just Jack heeft de programmering van The Music In My Head een slimme move gemaakt. In één keer trekt het festival, dat zich vroeger op een iets ouder publiek richtte, ook tieners. Als Jack begint, staan de meisjes direct met rijen dik voor het podium. De 27-jarige Jack Allsopp uit Londen maakt normaal in zijn eentje muziek, maar voor live optredens neemt hij gelegenheidsbands mee. Op dit festival laat hij zich begeleiden door een toetsenman, een tweede toetsenman die ook gitaar speelt, een drummer, een bassist en een zangeres. Hij hoeft eigenlijk helemaal geen moeite te doen om het publiek mee te krijgen. Als Jack wil dat er geklapt wordt, doen zelfs de mensen die hem niet eens kunnen zien - zo bomvol is het in de kleine zaal - enthousiast mee. Zijn stijl is niet zo simpel te benoemen. Wat disco, wat funk, wat rap, maar ook wat pop. Jack geniet even hard als zijn publiek en lijkt zelfs wat overdonderd door zijn succes. “Forget us, this is all about you”, zingt hij. Hij sluit af met zijn grote hit, Starz in their eyes. Die zijn zeker te zien in de ogen van zijn adorerende fans. Damon Gough stond als Badly Drawn Boy enkele jaren geleden al op de bühne in Den Haag. Aan Gough is niet zo heel veel veranderd, hij is nog steeds herkenbaar aan de beaniehat die hij altijd lijkt te dragen. Blijkbaar heeft hij dus lak aan de enorme warmte in het Paard. Badly Drawn Boy heeft sinds kort een nieuwe cd uit, getiteld Born In The UK, en heeft hij ondersteuning van een volwaardige band. De heren zullen vooral tracks van de nieuwe cd spelen en brengen onder meer Journey from a to b, Seperation, en Chosen. Op tweederde van het optreden laten de bandleden het even voor wat het is en brengt Gough solo een aantal nummers ten gehore. Gelukkig is er ook het nummer Promise, waarbij hij een leuke pianosolo laat ontwikkelen tot een nummer waar de hele band weer voor op het podium komt. Stiekem blijkt er nog wat tijd over te zijn en horen wij Madonna’s Like a virgin in een heel ander jasje. Prima set, maar toch hebben wij Gough in betere vorm gezien en verlangen we met weemoed toch wat meer naar The Hour Of The Bewilderbeast. The Tellers sluiten de eerste dag van The Music In My Head af in het café van het Paard van Troje. Na een uitgebreide soundcheck beginnen de Belgen om precies 23:00 uur behoorlijk gespannen. Ooit begonnen als akoestisch duo zijn ze inmiddels uitgebreid met een bassist en een drummer. Hierdoor rockt het iets meer dan hun vorig jaar uitgebrachte eerste EP. Ze zijn jong, amper 20, en dat is ook te zien aan het publiek dat vooraan staat. Daarvan is de gemiddelde leeftijd niet veel hoger dan zestien. The Tellers spelen makkelijk in het gehoor liggende akoestische folkrock-liedjes, die vaak de grens van de twee minuten niet halen. De zang staat vanavond erg zacht, waardoor je toch een belangrijk element mist. De jongen Belgen moeten in het begin duidelijk even wennen, maar uiteindelijk zetten ze een goed en enthousiast optreden neer. Een leuke eerste kennismaking met een piepjonge veel belovende band uit Wallonië. John en Ossi, makkelijk genoeg om een naam te verzinnen voor een bandje: Johnossi. De twee Zweden uit Stockholm zorgen voor een energieke show. John houdt kennelijk van huiselijkheid, met dat Perzische tapijt onder zijn voeten. Ossi heeft zijn drums op een saai, grijs kleed uitgestald. Aan het begin is er veel ergernis over het podiumgeluid. Ze gaan er wel hard tegenaan, maar zelfs halverwege het optreden merk je dat ze nog steeds niet helemaal happy zijn met wat er uit de monitors komt. Echt beweeglijk is John niet. Hij staat meestal rustig voor de microfoon te zingen. Alleen bij gitaarsolo’s rockt hij richting Ossi, die achter de drums zit alsof hij als kind verplicht naar Animal van The Muppets moest kijken. Rammen, rammen en nog eens rammen. Zingen doet hij ook niet slecht, hoewel John de meeste solopartijen heeft. Op gitaar staat John zijn mannetje. Hij speelt op een akoestisch instrument, waaruit hij met behulp van twee gitaarversterkers en een hele bak effecten een compleet klankenscala tovert. Beetje pop, beetje rock, beetje indie. Echt bijzonder is het niet, maar het klinkt best okay. Met Johnossi komt er een eind aan de eerste dag van The Music In My Head.