Dé ideale opwarmer voor Parkpop, het grootste gratis popfestival van Europa, was het avondprogramma van de seminar Pop & Politics. 's Middags in de Boterwaag werd er heftig gediscussieerd over het gegeven of men door middel van popsongs het tij kon keren. Veel muzikanten en politici waren uitgenodigd en hadden duidelijk een mening hierover. Uiteraard werd dit geheel muzikaal omlijst door onder andere Sandra St. Victor van The Family Stand en Ellen ten Damme achter de piano. Diezelfde Ten Damme mocht het avondprogramma openen op de Grote Markt. De hele middag heeft het geregend en de paraplu's hebben vanmiddag de hoofdrol in centrum Den Haag. Toch is er veel publiek op het optreden van Ellen ten Damme afgekomen. Samen met haar viermansband gaf ze een stevig voorzetje voor de rest van de avond. Echt wereldschokkend is het geheel niet, maar muzikaal is het dik in orde en uiteraard is deze dame voor vele mannen een lust voor het oog. Vandaar dat veel manvolk vooraan het podium staat. Tijdens het optreden staat het materiaal van haar nieuwste album Impossible Girl centraal. Zo maakt Den Haag live kennis met de nieuwste single van La Ten Damme, Stay. Samen met haar vaste gitarist en partner in crime Robin Berlijn weet ze toch een vonk over te brengen. Na het avondeten is het de beurt aan de Delftse formatie Mala Vita. Dit tot zestal uitgekleed gezelschap heeft ook een nieuwe langspeler op haar naam staan, Disorganizzata. Hoewel de band kleiner en compacter is geworden dan in het verleden brengt het nog steeds het ouwe vertrouwde concept. Muziek met een vleugje polka, gipsy, punk, ska, rock, rumba en zelfs balkan. Uiteraard heeft de band onder leiding van Mickael Boshuijer het kunstje afgekeken bij Manu Chao en Mano Negra. Toch weten de zes mannen te overtuigen en pakken langzaam maar zeker het publiek op het plein goed in. Als gaandeweg oerkrakers als El Viaje, Chan chan en uiteraard Mala Vita door de luidsprekers knallen is het publiek om. Vooraan het podium word gehost, gedanst, gesprongen en gepogood. Het scherpe randje mag dan van Mala Vita zijn verdwenen en het feestgehalte een stuk minder zijn, de band scoort nog steeds een dikke voldoende voor hun optreden. Vandaar dat de band nog mag terugkomen voor een toegift. Hierna wordt er op de Grote Markt plaatsgemaakt voor dé band van de avond: De Heideroosjes. In no-time zet de band het gezellige plein naar hun hand, maar wat wil je dan ook? Deze Limburgse punkband draait al meer dan achttien jaar mee en is doorgewinterd tot in het bot. Nog steeds weet het kwartet passie en plezier in het spel en optreden te leggen. Wie dachten dat punk en De Heideroosjes op sterven na dood waren komt na donderdag 21 juni van een koude kermis thuis. Frontman Marco Roelofs doet waar hij goed in is, het publiek opjutten en ook een stukje bewuster maken van veel onrecht in deze wereld. Deze Limburgse mannen hebben een flinke staat van dienst. Acht albums waarvan de laatste, met de niets verhullende titel Chapter Eight, The Golden State, afgelopen maart verscheen. Maar gelukkig is het niet alleen nieuw werk wat de klok slaat vanavond. De Heideroosjes laten vanavond veel werk uit de oude doos horen. Wie de band in de loop der jaren veel heeft gezien zingt of liever gezegd schreeuwt de teksten dan ook lekker hard mee. Zo wordt er uit volle borst meegezongen met onder andere Sjonnie en Anita, Lekker belangrijk, Ik wil niets en werk van het steralbum Fifi. Dit is zonder meer het ultieme optreden van de avond, die niet meer stuk kan. De Heideroosjes kwam, zag en overwon. Een hele moeilijke taak voor de singer-songwriterpop van a balladeer. Deze vier jonge mannen tappen uit een heel ander vaatje dan de Heideroosjes en laten zich niet van de wijs brengen door het superoptreden van De Heideroosjes. Gedegen, ingetogen en veel passie. Daar staat de set van a balladeer voor. De Amsterdamse band doet gewoon waar het goed in is. De prachtige liedjes en de sublieme stem van zanger/gitarist/toetsenist Marinus de Goederen doet de rest. Ondertussen is het donker geworden op de Grote Markt en nog steeds is het een drukte van belang vooraan het podium. In plaats van een dansende menigte staat men nu rustig te luisteren en duidelijk te genieten van deze liedjes. Opvallend is nu het geluid wat over dit Haagse plein wordt gedrapeerd. Hierdoor komt vooral het gitaargeluid van Erik Meereboer perfect tot zijn recht. Op zich een rare afsluiter van zo'n politiekgetinte dag, maar zeker niet verkeerd. Ook voor a balladeer was dit voorlopig het laatste optreden. Halverwege augustus is de band weer te gast op een festival. Wie weet ziet Den Haag deze act volgend jaar wel op Parkpop.