Op dinsdag 12 juni was er weer een nieuwe editie van het Haags Pop Podium in de Paap. Vanavond stonden er twee jonge bands op het podium; Relish en ACE. De stijl van de bands waren totaal verschillend. Relish maakt relaxte feel good muziek en ACE stevige powerrock. Een gevarieerde avond dus. De temperatuur is er steeds meer naar: ongedwongen, relaxte feel good muziek, die uitnodigt tot dansen. Of tenminste een glimlach. Vanavond heeft het publiek mazzel, want de Haagse ‘jonge hondenband’ Relish treedt op. Relish staat voor plezier hebben, genieten. En dat is precies wat zanger David Boudestein en zijn bandleden doen. Het publiek geniet met ze mee, want wat is er mooier dan te kijken en te luisteren naar een band die plezier uitstraalt. Na het nummer Sexy girl kan dan ook bijna niemand de benen meer stil houden en ook de zaal lijkt steeds voller te worden. De nummers vragen bijna om meezingen, en dat doet het publiek dan ook graag. De interactie met het publiek blijkt een succesformule. De sfeer van de nummers ligt zo’n beetje tussen de Spin Doctors en Jack Jones en alles wat daar tussenin ligt. Wat opvalt is de vaak verrassende overgang van harde gitaar en drums naar rustige, relaxte beats. De cover Gravity van John Mayer, één van de voorbeelden van de band, slaat goed aan. Evenals de gedurfde cover No diggity van Blackstreet. ‘Good old times’ vermengd met een vleugje sex. Heel relaxt, heel rustig, en dan ineens is die gitaar er weer. Alles komt vanavond voorbij: soul, pop, funk en rock. Maar nooit verdwijnt de glimlach van de gezichten van de vier bandleden. “Leve het leven” lijken ze te willen zeggen. Meer willen ze ook niet bereiken, dus verwacht geen diepgaande emotie van deze band. Ook benieuwd naar de verfrissing van Relish? Kijk dan snel op hun website voor het volgende optreden. Wie vanavond wél diepgaande emotie brengt, is ACE. Drie mooie meiden Anouk, Caroline en Emmer die woede voelen, zo lijkt het tenminste uit de stevige gitaar, harde drums en rauwe stemgeluid van de achttienjarige dames. Het is even schrikken als ze beginnen, je verwacht het inderdaad niet van zulke kleine en lief uitziende meisjes, maar daar waarschuwden ze zelf ook al voor: “De meeste mensen zijn verbaasd als ze ons bezig zien.” Zelfs de geluidsinstallatie schrikt: al na twee nummers slaat deze compleet door. Het contrast snoeiharde gitaar en stilte is groot, wat wel iets charmants heeft. Er kan een half uur lang niet gespeeld worden, maar de meiden houden zich cool. Dat verdient respect, aangezien het pas hun vierde optreden is. Gelukkig zijn daar de techneuten van De Paap die het mankement snel oplossen. ACE houdt er vooral van de gitaren lekker te laten snoeien en de drums goed te laten knallen. Het is jammer dat de stem van zangeres Anouk daardoor nauwelijks te horen is. Daardoor is de melodie, die er vast wel is, niet te horen en komt het geheel vooral aan het begin van het optreden nogal schreeuwerig over. Na een paar nummers verbetert dit, en het nummer Without a reason nodigt uit tot een stevig potje ‘headbangen’ waar enkele bezoekers zich aan wagen. De wat blijere cover What I like about you blijft in de rauwe stijl van ACE stoer. Dat ze hun inspiratie halen uit ‘Good times’, ‘Bad times’ en ‘People’ blijkt ook uit het nummer Lovers are liars waar de nodige dosis liefdesverdriet in lijkt te schuilen. Je moet van rauw houden, maar ACE heeft gevoel, ambitie en zeker potentie. Na nog tien keer optreden zou ook een kritisch publiek zich moeten inhouden om eens lekker te gaan ‘headbangen’.