Voor de allerlaatste keer deed de Haagse band Indigo op vrijdag 22 juni ‘thuishaven’ de Paap aan: de band stopt ermee. Zanger Remy gaat na zeven jaar zijn eigen weg, en de overige bandleden zitten ook vol toekomstplannen. Het afscheidsconcert droop van de emotie. Maar ook van plezier, want genoten werd er absoluut van de laatste keer spelen met elkaar. Remy kondigt het aan het begin al aan: “Dit wordt de allerlaatste keer optreden voor ons, na zeven jaar samen te zijn geweest. Daarom gaan we er vanavond extra van genieten, samen met jullie.” Meteen is de interactie met het publiek gelegd. De zaal is om 22.15 uur nog niet vol, maar het publiek dat al aanwezig is, voelt zich op zijn gemak. Bijna alle aanwezigen komen speciaal voor Indigo. Volgens eigen zeggen ‘deel van het meubilair van de Paap’. Herbert Huisman wist niet eens dat ze gingen stoppen. “Indigo vergeet ik niet snel, die hebben hier al zo vaak opgetreden. En met succes.” De formule van Indigo, kruising Foo Fighters en Incubus gemixt met de authentieke, volle stem van Remy heeft de band vanaf het begin succes gebracht. Tot op de dag vandaag. Hoewel het huiselijke podium van de Paap niet bijzonder veel ruimte biedt aan een 5-koppige band, voelt Indigo zich er zichtbaar als een vis in het water. Niet zo gek aangezien dit hun vijftiende optreden is in het muziekcafé. Het publiek komt echt los op een cover van Coldplay, Talk. De temperatuur stijgt want om 23.00 uur is de zaal zo goed als overvol, alsof het publiek weet dat het de laatste kans is. “Ik vind ze geweldig en vind het jammer dat ze stoppen. Maar ik begrijp het wel, ze zullen wel aan iets nieuws toe zijn na zeven jaar”, denkt de Haagse Claudia. “Ik ken de jongens al vanaf dat ze begonnen als Blind Lead in 2000, maar toen ze in 2005 Indigo begonnen, bleef ik komen. Ze zijn er namelijk alleen maar beter op geworden.” Indigo is in ieder geval op zijn best vanavond, het oogcontact met elkaar is veelzeggend. Zeven jaar belevenissen en plezier liggen schuil in dat oogcontact. Qua eigen repertoire knalt Fountain er echt uit: het samenspel van de basgitaar en drums lijkt harmonieuzer dan ooit. Op het perfecte moment springt Remy van het podium af en brengt een staande serenade aan een dame. Romantisch, dus laten we even buiten beschouwing dat het hier om zijn bloedeigen zus gaat. Maar het publiek smult ervan en laat zich meevoeren. Na de pauze herhaalt Remy het nog meer een keer: “Het is officieel ons laatste optreden jongens. Geniet er nog even van. Voor ons is het tijd voor iets anders, tijd voor iets nieuws. Zijn jullie er klaar voor?” Het publiek gilt, de gitaar en de drums knallen erin. Vooral het funky Long Blond Animal van de Golden Earring laat het publiek losgaan en na een daverende drumsolo wil het publiek alleen maar meer, en meer. Moeder van gitarist Lennart en bassist Stefan is trots: “We hebben zoveel meegemaakt in die zeven jaar. Het zijn allemaal een beetje mijn zoons.” Ze ziet dat de band emotioneler speelt dan normaal. “Ze hebben grote ups gehad, maar ook hun downs. Al blijven ze voor mij altijd die gastjes die zich na schooltijd bij ons thuis verzamelden. Hoe ze met de breuk zijn omgegaan is bewonderenswaardig. Geen ruzie, alleen maar vriendschap en elkaar zijn eigen weg gunnen.” Melinda Epker van Musicfever wil alleen het hoognodige kwijt over de toekomst van de bandleden. “Remy gaat bij Urban Daughter Bad Ass Music vooral op zoek naar samenwerkingsverbanden tussen producers en DJ’s. Hij zit op pianoles en is bezig met een zangcoach. De andere leden zijn druk bezig met een nieuw project dat qua stijl in het verlengde ligt van wat ze al doen. Het omschrijft zichzelf echter meer als een echte rock and roll experience. Ze hebben er allemaal ontzettend veel zin in.” Nadat Indigo dan écht het finale nummer Too Late heeft gespeeld klinkt een applaus dat niet lijkt te eindigen. De bandleden omhelzen elkaar, slaan elkaar op de schouders. “We want more” heeft nu geen zin meer. Indigo stopt inderdaad op zijn hoogtepunt.