Terwijl de rijkeren onder ons zich drie dagen vermaken op Eurosonic en Noorderslag, krijgen we in Den Haag een staartje mee. Op zaterdag 13 januari staan in Paard van Troje twee acts die Eurosonic al hebben aangedaan. The Broken Beats en Oh No Ono, beide uit Denemarken, zorgen voor een mooie avond in een halfvolle Kleine Zaal. Frontman Kim Munk heeft de regietouwtjes van het optreden stevig in handen. Het schijnt dat zijn band in omvang kan variëren van drie tot zeventien leden. Voor het Paard heeft hij zes muzikanten meegenomen. Vooral de close harmony’s en de a capellastukjes, waaraan bijna iedereen meedoet, zijn heel mooi, net als het gitaarduel tussen Kim en de tweede gitarist. Kim heeft een wat Lennon-achtige uitstraling en dat is niet zo verwonderlijk. The Beatles hebben hem geïnspireerd, maar dat geldt evenzeer voor tig andere bands die hun sporen hebben achtergelaten in zijn repertoire. Het repertoire beweegt zich tussen poëtische liedjes en pittiger werk. Kim houdt van grappen maken en doet graag mysterieus. Hij kondigt een nummer aan met: “This is about copying each other to become yourself.” Een doordenkertje. Tegen het eind wordt hij serieus. Als hij een nummer net heeft ingezet, stopt hij om uitleg te geven. Hij heeft het tien jaar geleden geschreven, zegt hij, maar kennelijk is hij een profeet. Het gaat over klimaatverandering, waarvan hij zich toen nog totaal niet bewust was. Maar dan hangt hij weer de clown uit en sluit af met een Louis Armstrong-imitatie. Hij zingt een stukje van What a wonderful world, wat natuurlijk ironisch bedoeld is. Als Oh No Ono het podium betreedt, is het wel even gniffelen. Zou dat wat kunnen zijn, drie van die krullenbollen als frontmannen, met van de strakke jaren-tachtig kleertjes aan? Broertjes zijn het niet, maar toch hebben ze iets van The Osmond Brothers, ook wat het gebit betreft. Het eerste liedje is nogal suikerspinachtig, zeker door het gekke, hoge stemmetje dat de leadzanger opzet. Ook de andere twee zijn goed in dat soort stemmetjes, blijkt later in het optreden. Gelukkig valt het kauwgumgehalte mee. Naarmate het optreden vordert, laat de band zien dat hij meer in zijn mars heeft. De mannen gaan het experiment niet uit de weg. De tweede zanger/gitarist heeft een vreemd apparaat naast zich staan met een soort lange antenne. Bij in één nummer strijkt hij er langs met zijn hand. Het geluid dat het produceert, lijkt nog het meest op een zingende zaag. Deze vijf mannen laten zich duidelijk beïnvloeden door de jaren tachtig. Je hoort in hun werk iets terug van Kraftwerk, David Bowie, Talking Heads, Gary Numan en Duran Duran, om maar een paar acts te noemen. De toetsenman heeft dan ook een apparatuur om zich heen waar je U tegen zegt en de leadzanger/gitarist speelt ook af en toe een vingertje mee op een keyboard naast hem. Bij het laatste nummer mag de drummer van The Broken Beats meezingen. Hij raakt zo enthousiast, dat hij met één hand ritmisch op een bekken mept van het drumstel achter hem. O No Ono overtuigt en dat is te merken aan het publiek. De muziek is zo dansbaar, dat de een na de ander mee begint te bewegen. Geen wonder dat dit een hype is in Denemarken. Ook Den Haag is om. Deze band zou het uitstekend doen op KoninginneNach of op de zomerfestivals van 2007. Het zou een goede zet zijn van het Paard om voortaan op de zaterdag van Noorderslag wat Eurosonicbands neer te zetten en dat mag best een minifestivalletje worden over twee zalen. Doen we toch nog een beetje mee.