Zaterdag 17 februari maakte The Frames hun opwachting in het Paard van Troje. Sinds hun performance op Pinkpop 2005 kunnen deze Ieren rekenen op een grote aanhang in Nederland. Dit optreden was de laatste van een korte Nederlandse toer. De fans waren in grote getale gekomen om de nukken van Frames zanger Glen Hansard gade te slaan. Maar de grote verrassing was de band in het voorprogramma Bell X1. De Grote zaal van het Paard van Troje was erg goed gevuld voor The Frames. Twee jaar geleden, tijdens het festival The Music In My Head, speelde deze band hier voor het eerst. Vele Haagse fans zijn daarom weer naar de Haagse poptempel gekomen om Hansard en kornuiten te bezoeken. Als supportact is de jonge band Bell X1 meegekomen. Voor het grote geweld van The Frames mocht deze band een akoestisch sfeertje neerzetten. In oktober kwam hun album Flock uit. Op dit album rockt de band een flink stukje van de bakstenen uit de muur, maar op deze avond is de band uitgekleed tot trio en laat horen hoe prachtig de liedjes zijn. Zanger Brian Crosby heeft slechts de gitarist en de bassist meegenomen van Bell X1. Het trio begint met ‘Rocky took a lover’ en heeft a la minuut de zaal in haar macht. Als tijdens het derde nummer ‘Alphabet soup’ iemand een leeg glas naar het podium gooit laat Brian Crosby zien hoe professioneel hij is. Laconiek maakt hij een opmerking en lacht de persoon die het glas gooide uit “Ja, het is ook eigenlijk niets dit akoestisch lawaai hè? Ik zou ook gooien!”. Vervolgens gaat Bell X1 gestaag door met de setlist en sluit een werkelijk prachtig optreden af met de kleine juweeltjes ‘Flame’ en ‘Heartlands’. Na een korte ombouw tijd is het tijd voor dé act van de avond, The Frames. Na het verschijnen van hun laatste cd ‘The cost’ toert de band flink door het vaste land van Europa. De toon wordt direct gezet met ‘Sad songs’ en de openingstrack van The Cost, ‘Song for someone’. De band lijkt er zin in te hebben en gaat op het eerste gezicht helemaal los. Zeker als de kraker ‘God bless mom’ wordt ingezet gaat Glen Hansard loos. In het intro brult hij de bekende lyrics van Micheal Jackson’s ‘Thriller’. Maar dan gebeurt er iets waar zijn humeur en gedrag zwaar onder te leiden heeft. Net als bij Bell X1 gooit iemand balorig een leeg glas richting podium. Hansard is hier niet van gediend en nadat ‘God bless mom’ is weggestorven laat hij weten dat hij deze actie niet op prijs stelt en gooit een flesje water richting de gooiende persoon. Helaas heeft deze actie invloed op het gehele optreden. Tijdens ieder rustig nummer hoor je in de zaal niets anders dan “Sssst! Ssst!”. Voor veel van de bezoekers en ook voor de band is dit uiteraard zwaar irritant. Glen Hansard laat halverwege het optreden dat ook weten teleurgesteld te zijn in het Haagse publiek. Ieren staan er om bekend niet de meest tolerante mensen te zijn. “De ene helft wil luisteren, de andere niet. Jammer. Dit houdt in dat wij niet magisch zijn en jullie ook niet”, zegt Hansard verbolgen. Deze actie heeft veel te maken met de rustige nummers van het kersverse album zoals in ‘When your mind’s made up’ en ‘Falling slowly’. In het stevige repertoire lijkt dit geen invloed te hebben en wordt band en publiek meegezogen met de hypnotiserende rock van The Frames. Aan het eind van de officiële set heeft de band zichzelf helemaal hervonden en pakt (gelukkig voor de fans en voor de band) uiteindelijk het Paard van Troje in. ‘Revelate’, ‘Fake’ en een sublieme versie van ‘Santa mama’ gaan erin als zoete koek in een ouderling. Hierdoor weet The Frames toch respect af te dwingen en wordt er gevraagd om een toegift. De violist geeft als eerste een solo toegift met het prachtige vioolstuk ‘Blue shoes’, gevolgd door de gitarist die zichzelf begeleid in het nummer ‘Leave’ waarna de band terug komt en een grand finale laat zien. Titelsong ‘The cost’ gevolgd door de klassieker ‘Star star’ doen vergeten dat Hansard op een verwend kind lijkt. Toch heeft de bebaarde frontman er schik in en lijkt de humor van het geheel in te zien, waardoor het geheel toch iets bijzonders wordt. Een verrassing blijft daardoor nog niet uit. In de tweede serie toegiften doen de leden van Bell X1 mee en samen met The Frames spelen ze een nummer van Bell X1, ‘Heartsland’, gevolgd door het ultieme slotstuk van de avond. Het nummer ‘The devil’ van Daniel Johnston wordt geheel a-capella gezongen met slechts vingergeknip als begeleiding. Gelukkig was het concert hierdoor toch een dikke voldoende waard. Halverwege zag het er slecht uit door de nukken van Glen Hansard. Misschien moet hij eens in de leer bij de grote meesters van de rock ’n roll en wat eelt op zijn ziel kweken. Je bent tenslotte nooit te oud om te leren.