The Deaf, het hobbyproject van Spike van Zoest van Di-rect, heeft haar eerste officiële optreden achter de rug. Grand-Café De Cremers in de Korte Molenstraat in Den Haag kreeg de primeur. De Cremers puilt uit. Niet alleen van de fans, maar ook van de gebruikelijke junks, die het in de verkoopruimte aan de straatkant aangeschafte spul in het café oproken. De portiers voeren een streng deurbeleid: alleen mensen die een uitnodiging van één van de bandleden kunnen laten zien, mogen binnen. En dat is raar, want bij de bandleden is daar niets van bekend en ook in de media stond het niet. Binnen bevindt zich dus een wat vreemde mix van blowende mensen, toevallige passanten, familieleden, kennissen en vrienden van de bandleden, bobo’s en Di-rectfans. The Deaf komt tegen een uur of half elf het podium op. Vanaf de eerste noot zit de sfeer er goed in. Spike als gangmaker weet als geen ander hoe je het publiek naar je hand zet. Natuurlijk moet daar wel iets tegenover staan, want een band die niks presteert, redt het niet. Bij The Deaf is geen twijfel mogelijk: de 60's high-energy beat music gaat erin als koek. De band speelt vrijwel alleen eigen repertoire, op een cover van The Rolling Stones na: Play with fire. Als eerbetoon aan de Amerikaanse band Dead Moon, die Spike een jaar geleden zag optreden in de Bazart. Die had dat nummer ook op de setlist. “Ik wilde iets naast Di-rect doen, maar ik had geen idee welke kant ik op zou gaan. Die avond wist ik het: ik wilde ook een bandje met twee mannen en een vrouw.” De volgende keer komt er een nummer uit het eigen repertoire van Dead Moon op de setlist, belooft Spike na het optreden. “Daar hadden we nog geen tijd voor.” Het eigen repertoire van The Deaf klinkt niet slecht. Het mag nog wel iets rauwer en gruiziger, afhankelijk of de band echt de gararerockkant op wil, of dichter bij de 60’s wil blijven. Vooral bassiste Janneke Nijhuijs is nog wat te netjes. Uitstraling en zang kunnen wat meer rock’n’roll. Kit Carrera bewijst zich weer als een van de Haagse topdrummers. Spikes gitaarwerk komt goed over. Gelukkig behoort hij tot die mensen die niet verslaafd zijn aan ellenlange solo’s om hun virtuositeit te bewijzen. Zijn stem is gruizig genoeg, maar dat komt ook door een ontstoken keel, die het maar net trekt deze avond. Iedereen is heel enthousiast over het optreden van de nieuwe formatie. En dat is te merken. Overal wordt meegeklapt, meegezongen en gesprongen. Vooraan bij het podium gaat het een hele tijd goed, totdat een paar wat al te enthousiaste junks zich met veel geweld in het pogogebeuren storten. Mensen komen voor de voeten van Spike terecht, zijn microfoon zwiept alle kanten op. Een van de portiers komt aangesneld om orde op zaken te stellen. Veel te snel is het optreden voorbij. Eén toegift zit er nog in, maar dan is het repertoire van The Deaf op. We vragen nog wat reacties vanuit het publiek. “Zeg maar dat zelfs de schoenmaker het goed vond.” “Dit is veel leuker dan Di-rect.” “Goed dat Spike zijn eigen ding is gaan doen.” Iedereen vraagt zich hetzelfde af: blijft The Deaf een hobbybandje, of wordt het toch meer? De toekomst zal het leren.