Het Delftse Speakers krijgt het de laatste tijd voor elkaar om interessante acts te boeken, waar menig poppodium van mag smullen. The Veils hebben flink door Nederland getoerd en doen ook de studentenstad aan voor een uitverkocht huis. De oorspronkelijk Nieuw-Zeelandse band huist tegenwoordig in London. De bandnaam rijmt op Wales, dit om even een misvatting uit het leven te helpen voor wat betreft de uitspraak van de band. Een veil is een bedekking als bijvoorbeeld een sluier of een laken. De avond begint echter met het Rotterdamse El Pino and The Volunteers. Dit gezelschap is een wel erg country-esque begin, maar ze doen het zeker niet onaardig. De heren zijn een leuke band om het publiek al een beetje in de sfeer te krijgen voor The Veils. Voor de Rotterdammers nog even een leuke oefening, zij gaan hierna de studio in om aan een nieuwe plaat te werken. Zodoende horen we al wat nieuw spul, afgewisseld met wat ouder materiaal en ook met een cover van Johnny Cash. Dan is het tijd voor de mannen van Finn Andrews. Mannen en de knappe Sophia Burn natuurlijk. The Veils opent, zoals eigenlijk gebruikelijk, met ‘Nux vomica’ naar de gelijknamige laatste cd. The Veils zijn ook niet schuw van covers, en zo spelen zij ook ‘State trooper’ van Bruce Springsteen. Later doen ze ook nog een lied van Scritti Politti, genaamd Lions after slumber’. Het tweede gedeelte van de set is akoestisch, waar de verscheidenheid van de band nog wat meer naar voren komt. Ze spelen ook twee nieuwe nummers, ‘The house she lived in’ en ‘Fearless fly’. Helaas is het een wat rommelig optreden, het geluid is niet super en schijnbaar werkt het publiek ook niet geheel mee. Finn vraagt ook of het “a little quieter” kan zijn “I can hardly hear myself.” Na ‘Not yet’ is het nog niet afgelopen, er komt uiteraard nog een toegift om de laatste show van de tour goed af te sluiten. Twee bekende liedjes komen er nog langs, waaronder het prachtige ‘Lavinia’. Deze lijkt wat plotseling afgekapt te worden als er veel feedback uit de microfoon komt. Tot ergernis van Andrews. Het is al niet echt zijn avond als bij het afsluitende ‘More heat than light’ een snaar breekt en zijn gitaar ook nog eens uit z’n handen valt. Gelukkig is dat pas tijdens het daadwerkelijke neerzetten. De band blijkt verder niet al te veel last te hebben gehad van de technische problemen en overtuigd de tok de nok toe gevulde Speakers aan de Burgwal.