Di-rect heeft het altijd naar de zin in de grote zaal van Paard van Troje. Nergens is het leuker spelen dan in de stad waar je muzikale wortels liggen. Wies Peeters uit Rotterdam deed het voorprogramma op vrijdag 7 december. Niet zo’n geslaagde combinatie, want Wies en haar band rocken totaal niet. Het probleem met Wies is, dat ze nog op zoek lijkt naar zichzelf als zangeres en muzikante. In feite kan ze alles aan, want ze heeft een prachtige stem en kan behoorlijk volume maken. Maar wil ze singer-songwriter zijn? Dan moet ze niet met een complete band in de grote zaal van het Paard gaan staan. Wil ze met een rockband het podium op? Dan moet ze zichzelf én haar bandleden wat peper in de kont stoppen. Ze spelen goed, maar het ziet er vreselijk statisch uit. De enige die met veel plezier lijkt te spelen is toetsenist Ferry Lagendijk. Je ziet hem genieten van de klanken die hij uit zijn instrumenten tovert. De rest legt vrijwel geen contact met het publiek en Wies, als frontvrouw, maakt geen gebruik van de mogelijkheden die dit brede podium biedt. Van Beth Hart, voor wie ze een aantal voorprogramma’s heeft gedaan, had ze toch heel wat kunnen leren over podiumpresentatie. Wie Wies’ muziek op MySpace hoort, leert haar van haar beste kant kennen en dat is toch als singer-songwriter, in de wat rustiger nummers. Over een maand komt de eerste cd uit, ‘Delivery In A Fortnight’. We zijn benieuwd. Di-rect heeft geen enkele moeite om het podium volledig te gebruiken. Met inbegrip van het drumpodium, dat zowel Tim als Spike regelmatig als springplank gebruiken. De mannen zetten vanaf de eerste noot de zaal naar hun hand. Jamie beukt erop los met een brede grijns op zijn gezicht: het gaat lekker. Bas houdt zich zoals altijd op de achtergrond en is al even statisch als Wies en haar band. Manu van Os, die bij live concerten meedoet op toetsen, is net zo blij bezig als Ferry Lagendijk. Het grote vuurwerk komt van Spike en Tim. Hit na hit slingeren ze de zaal in. ‘A good thing’, ‘Bring down tomorrow’, ‘She’, het kan niet op. Er komen ook covers voorbij van inspiratiebronnen als Golden Earring (Radar love) en The Police (Message in a bottle). Ricardo Pronk, de vroegere frontman van Billy The Kid, mag ‘Inside my head’ komen zingen. Hij schreef het samen met Tony Cornelissen voor het indertijd nog piepjonge Di-rect. Tim kondigt hem aan als de beste zanger van Den Haag. Niet iedereen zal het daar vanavond mee eens zijn. Spike wordt deze avond geplaagd door pechduiveltjes. Die zitten niet alleen in een gitaar, die in een verkeerde stemming wordt aangereikt, maar ze staan vooral ook vooraan bij het podium. Een paar meisjes maken er een spelletje van om zijn veters los te trekken. Gitaarroadie Pieter moet telkens aantreden om ze weer te strikken. Spike is er best pissig over, maar laat toch die pestkoppen zijn avondje niet bederven. Het Paard zal rocken, dat is zijn doel. Iedereen moet meeklappen en bij één nummer zo hard springen, dat de vloer, die op gigantische veren rust, meedeint. Als de hele zaal braaf “E, O” meezingt, grijpt hij in zijn kruis. “Hier krijg ik een harde piemel van!” De band eindigt in de toegift met Rollercoaster, een nummer van Suburbs, perfect als afsluiter voor een concert in Den Haag. Spike ziet er wel wat in om er een traditie van te maken: elk jaar om deze tijd in Paard van Troje spelen. Het publiek juicht het plan van harte toe. Maar dan is het concert voorbij. Sommige meisjes staren nog een poosje verdwaasd voor zich uit, als in trance. Dat Di-rect nog steeds draait als een tierelier, komt doordat de mannen sterke nummers schrijven. ‘Johnny’ bijvoorbeeld, van de nieuwste cd ‘Di-rect’, wordt geheid een klassieker. Bovendien steken ze oude nummers soms in een nieuw jasje, zodat die toch weer iets verrassend hebben. Maar even belangrijk is dat ze enthousiast zijn gebleven, steeds beter zijn gaan spelen en zingen en altijd hun stinkende best doen om samen met hun publiek een feestje te bouwen.