De kleine zaal van het Paard was vrijdagavond tot de laatste kaart uitverkocht, voor de terugkeer van één van Nederlands interessantste bands uit de jaren ’80. De fanbase, voor het grootste deel bestaande uit veertigers, die weer eens de hort op mochten van vrouwe thuis, stonden braaf te keuvelen tot Peter te Bos het podium beklom. Grijzer, wellicht wijzer, en een paar kilo zwaarder dan de ooit jonge versie, maar nog steeds energiek als een jonge hond. Met grijns van oor tot oor en een ‘hallo schorem’, begroet Peter zijn toehoorders. Al bij het eerste nummer blijkt dat de theatrale Peter nog steeds over die warme, vieze stem beschikt en niets heeft ingeboet op zijn unieke stage performance, met alle gebaren die daarbij horen. De eerste microfoon is al traditiegetrouw in het publiek gegooid en verdwenen. Daar achteraan volgen flesjes water en bekers bier. Een fan vooraan vraagt, en mag een straal bier vermengd met spuug ontvangen. Waar de superenthousiaste Peter al vanaf de eerste minuut alles geeft, zie je het overgrote deel van de bezoekers onwennig heen en weer wiebelen. Je ziet ze denken “Kan dat nog wel, zo gek doen enzo?” Gelukkig vervaagt die verlegenheid bij elk opvolgend nummer en ieder biertje. Een enkeling kan de alcohol en weed niet meer verdragen en wordt naar buiten geëscorteerd door de beveiliging. Bij Peter zijn inmiddels alle remmen los. Hij doet een rondje kleine zaal. Van voor naar achter, de trappen op naar het balkon en uiteindelijk verdwijnt hij door de nooduitgang de zaal uit. De professionele band, bestaande uit drummer Marc Lamb, bassist Marcus Bruystens en gitarist John Cameron, volgen hem netjes op en het publiek begeleid het snoer dat soms her en der in gezichten zwiept. Als te Bos eindelijk terug is op zijn stek, legt hij uit dat hij een bezoekje probeerde te brengen aan de Grote zaal, waar de bezoekers van Nightwriters zojuist pauze hielden. Tegengehouden door de security, die volgens Peter besloot dat niemand op zijn teringherrie zat te wachten, maakt hij zijn liedje af te midden van zijn trouwe gevolg. Als bassist Marcus het podium tijdelijk verlaat voor een bezoek aan het toilet, zet Peter een oorverdovend Jingle Bells in, dat hij gaandeweg uitbouwt tot een medley met We Wish You a Merry Christmas en Rudolph the Rednosed Reindeer. Bij Superkid gaat het dak eraf en de zaal eindelijk op zijn kop. Peter vindt het gezang vanuit de menigte vals en doceert geduldig hoe het wel moet. De meute kan er geen genoeg van krijgen en volgt de orders braaf op. De bekendste hit Rosie wordt woord voor woord meegezongen en tijdens de toegift wordt er zo mogelijk nog harder gebruld en gesprongen. De avond eindigt met Peter op de dansvloer waar hij iedereen een oprecht goed 2008 wenst. Peter te Bos is nog lang niet rijp voor een bestaan achter de geraniums en zal met Claw Boys Claw in februari het nieuwe album Pajama Day uitbrengen.