Tekst: Lilian van Dijk, Peisam Tsang, Jeroen Thijssen en Remco van der Ham Foto’s: Ron van Varik, Lilian van Dijk en Michella Kuijkhoven Zaterdag 25 augustus werd bij het Grotius College in Delft de achttiende editie van Westerpop gehouden. Met acts als Beef, Delain, Standard, Bintangs en VanVelzen was er een leuke en gevarieerde programmering en dat bracht dan ook zo’n 17.000 bezoekers op de been. 3VOOR12 Den Haag was ook aanwezig en maakte het volgende verslag. Vegas for Millions opent voor een nog niet voor de helft gevuld veld. Maar dat is de consequentie: wie de Peter Tetteroo Bokaal wint, mag het jaar daarop Westerpop openen. De drie Schiedammers trekken zich er weinig van aan. Ze hebben nog een leuk feestje in het vooruitzicht: hun gelijknamige cd, die deze dag in première gaat, wordt op 14 september gepresenteerd in Paradiso. “Er zijn nog een paar kaartjes over,” roept zanger-gitarist Geoffrey enthousiast. “Jullie zijn allemaal uitgenodigd.” Aan deze band is weinig mis. De nummers zijn best mooi en liggen goed in het gehoor, net als de uitvoering en de stem van Geoffrey. Toch hoop je altijd dat een band je verrast door net iets meer te bieden dan vergelijkbare acts. Dat stadium heeft Vegas for Millions nog niet bereikt. Ook is het optreden wat statisch en dat is normaal niet zo. Geoffrey verklaart achteraf: “Je moet niet iets gaan faken. Als de actie van één kant komt, lijkt dat heel raar. Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad.” Delains debuut, Lucidity, doet het goed. Het is een projectmatig opgezette gothic rock cd met veel gastmuzikanten en dat projectmatige verklaart misschien waarom er regelmatig muzikanten opstapten en weer vervangen werden. De actie komt voornamelijk van gitarist-zanger Ronald Landa en de bassist Rob van der Loo. Ze zwiepen hun lange haren fanatiek van voor naar achter. Martijn Westerholt, die in 1996 vanwege ziekte uit Within Temptation moest stappen en na zijn herstel een eigen band begon, speelt prachtige partijen op zijn toetsen. Aan de voet van de twee ‘gouden’ kanonnen aan weerzijden van het podium staan vlammenwerpers die op gepaste momenten vuur spuwen. Charlotte Wessels is gelukkig niet zo’n overdreven gilster als veel van haar collega’s en zingt zuiver. Dat neemt niet weg dat het drama er regelmatig vanaf druipt, maar dat hoort zo. Het veld staat ineens vol fans, die met armen en gestrekte vingers meezwaaien. Aan de show ligt het niet, die staat als een huis. Het mag alleen nog graag iets aparter, want de composities blijven wat hangen in de slipstream van hun genregenoten. Het is nog niet zo druk geweest als nu bij Van Velzen. Zanger Roel voelt zich erg op zijn gemak en geniet zichtbaar, overal in het publiek ziet hij bekende gezichten van familie en vrienden. Hij komt namelijk uit Delft. “Mijn tantes hebben mij krantenartikelen opgestuurd over dit optreden op Westerpop en dat ik hier een thuiswedstrijd speel, maar tegen wie speel ik dan? Tegen jullie dus.” Als eerste wordt hitnummer Deep gespeeld, gevolgd door een cover van Gavin Degraw, Chariot. Zo klein en zo’n strot! Hij bespeeld het publiek met het grootste gemak. “Ik zing Give me your strenght, dan zingen jullie Westerpop.” Een ware entertainer. Als Baby get higher wordt gespeeld, worden er over het hele veld glitters geblazen. De kanonnen spuwen papieren confetti in allerlei kleuren. Het publiek kijkt aangenaam verrast naar boven. VanVelzen heeft van de organisatie vernomen dat er op het festival ook mensen rondlopen die hun gehoorvermogen zijn kwijtgeraakt. Voor deze mensen beelden Roel en bassist Carlos dit nummer uit in gebarentaal. Dat doet de band ontwapenend en nog sympathieker overkomen. Ook komt er een cover voorbij van Ben Folds, genaamd One Angry Dwarf. Het laatste nummer, Chasing the sun, is samen geschreven met pa. Ma is er ook, maar daar wordt nooit over geschreven. Vandaar dat Roel ook applaus vraagt voor zijn moeder. Na de laatste noot, komen Sander, Roel, Rudy en Carlos de catwalk oplopen voor een diepe buiging. Dit wordt gevolgd door luid applaus. Westerpop is al jaren een festival met een leuke mix aan muziek. Diverse stijlen komen aan bod, en zoals de meeste jaren is er ook nu weer gezorgd voor onvervalste good old blues rock met de bijna legendarische Bintangs. De Bintangs bestaande uit Frank Kraaijeveld, Jan Wijte, Gerben Ibelings, Maarten Ibelings en Dagomar Jansen treden helaas op zonder zanger Gus Pleines, die een paar jaar geleden al moest stoppen vanwege gezondheidsproblemen. In maart dit jaar heeft hij die strijd verloren. Het vijftal speelt onder meer Poison Spitting Snake, Bring it to Jerome, Breaking Up Is Easy en Mona Lisa. Natuurlijk komt ook Riding on the L&N voorbij, welke mede door de oprichter van de Bintangs, Arti Kraaijeveld, is geschreven in 1970. Net als eerder op de middag de heren van VanVelzen een cover spelen van Ben Folds (One angry dwarf), draagt ook Coparck haar steentje bij. Ze spelen All you can eat. Natuurlijk komt de single Good year for the robots voorbij en ook songs als God dress America, World of tomorrow en Filling holes. De vier heren uit Amsterdam en Utrecht hebben alweer ruim zeven jaar ervaring en dat is te horen. De single Good year for the robots komt geregeld voorbij op de muziekzenders en met The 3rd Album tonen de heren aan een volwassen band te zijn met een goede sound. Helaas is die sound niet altijd even interessant voor- en op de festivals en zo blijkt het moeilijk het hele concert de aandacht erbij te houden. Ze komen beter tot hun recht in de popzalen van Nederland, en ze zullen dit najaar ondermeer te zien zijn in de 013, Fenix, de Helling en Paradiso. Voor de Italiaanse The Hormonauts is heel specifiek publiek gekomen. Maar ook het publiek dat de band nog niet kent, is aangenaam verrast en danst vanaf het eerste nummer lustig mee op de rock and roll, punk en ska. Het drietal is gedreven in vermaken, geen wonder met meer dan tweehonderd shows per jaar. De band speelt zeer strak, waarbij de drummer echt geweldig is om naar te kijken. Tijdens het drummen gooit hij telkens de stokjes omhoog, om deze vervolgens weer op te vangen. Hij swingt aan alle kanten en zijn drumstel swingt mee. Ook is het traditie van hem de snaredrum zo hoog mogelijk te draaien op de standaards. Los te halen van het drumstel om voorin het podium een voortreffelijke drumsolo te geven. Hij springt erbij, draait erom heen en bespeelt alle kanten van de snare. Later gaat de zanger ook los, hij gooit zijn witte hoed af en ontdoet zich van zijn jasje totdat hij in zijn witte hemd staat. De contrabassist is meer het mysterieuze type. The Hormonauts hebben lol en dragen dit met het grootste plezier over aan het publiek. Tainted love van The Four Preps en later gecoverd door vele artiesten wordt door deze mannen naar eigen hand gezet en gemixed met tussendoor een stukje van Pink Panther Theme. Ook Great Balls of Fire, het beste vertolkt door Jerry Lee Lewis, ondervindt hier groot succes. Een puik feestje. Beef zorgt voor een feestje in Delft. Zanger Pieter Both zegt vandaag ondersteuning te hebben van zijn bandleden Extince, Brainpower, DuvelDuvel, Lange Frans & Baas B en Opgezwolle. Natuurlijk is dit een grapje en misschien een plaagstootje naar Van Velzen. Gelukkig maar dat deze zogenaamde hiphoppers van Nederland prima reggae kunnen spelen en het publiek trakteren op zowel bekendere nummers als Late night session, maar ook op wat nieuw materiaal. Beef komt immers binnenkort met een nieuwe cd uit. De band speelt, naast het wat verplichte No woman no cry van Bob Marley, ook hun eigen versie van Krezip’s I would stay. Een heerlijk zomers feestje op Westerpop. Standard heeft slechts een keer eerder gespeeld in Nederland en vanavond sluit deze uit Spanje afkomstige groep af op Westerpop. In eigen land is zij ongekend populair en heeft een MTV award op zak. Volgens de presentator/organisator had deze band niet slecht gestaan op Lowlands. Vanaf het eerste moment staat het hele veld te springen, armen hoog in de lucht. Met twee drummers maakt Standard er een ware show van. De energie maakt het publiek hysterisch. De muziek doet denken aan die van de Haagse Hasselhoff, met een combinatie van het New Yorkse The Rapture, zonder blazers, maar wel met begin jaren negentig geluiden. Het is een ware blije feestband en een goede afsluiter. Standard lijkt in eerste instantie ook verrast door de goede ontvangst. De zanger komt nerderig over of is dit slechts een act? Met stopwoordjes als “let’s dance” en “allright” probeert hij het publiek nog meer te overtuigen. Tijdens de cover van The Velvet Underground, I’m waiting for my man maakt een drummer zijn snare los en loopt er al springend mee over het podium. Het dansje van de band wordt met het grootste gemak overgenomen door de mensen. Zelfs een vieze handdoek wordt gretig opgevangen. Met veel vuur, letterlijk en figuurlijk, verlaat de band met gefreak, feedback en piepjes het podium. De achttiende editie, Westerpop 2007, kan tot een succes worden gerekend. De goede programmering, uitstekende sfeer en goede organisatie maakt Westerpop misschien wel een van de leukste festivals van de regio. Er is veel oog voor details in de organisatie en aankleding van het festival. Organisator Rene Steijger kondigt zelf alle acts aan en fungeert echt als gastheer van zijn eigen festival. Dat is iets wat eigenlijk alle organisatoren zouden moeten doen, want wie kan er nou met meer passie vertellen over de geboekte acts en het festival dan de organisator zelf? Er is enorm veel straattheater te zien en het mooie vuurwerk na afloop maakt het helemaal af. Aan de ene kant is Westerpop een uit de kluiten gewassen buurtfeest, maar aan de andere kant is het een professioneel festival dat zich kan meten met de grotere festivals van Nederland.