Tekst: Jeroen Thijssen, Cok Jouvenaar, Ramon Keyzer en Lizette Bremer Foto’s: Peisam Tsang, Ron van Varik en Michella van Kuijkhoven Ook 's avonds blijft het heerlijk weer op het Scheveningse strand en leek het zelfs nog drukker dan overdag. Vooral De Heideroosjes en Krezip hadden veel publiek naar Schollenpop getrokken. Ook de deels Amsterdamse band Moke wist indruk te maken. Lees hier het tweede deel van het verslag. Ze zijn met z’n zessen, het zijn allemaal meiden en ze noemen zich Syreens. Met, naast een gitariste, bassiste en drumster, ook twee saxofonisten in de band verwacht je toch dat het een beetje funky wordt. Maar dat valt tegen. Ze spelen veel covers en één van hun eigen nummers lijkt dan weer op een nummer van Prince, het enige echt funky nummer overigens. Er zit totaal geen pit in deze band en ze missen uitstraling, enthousiasme en podiumpresentatie. Dit heeft blijkbaar ook de organisatie door, want op het moment dat Syreens een volgend nummer wil beginnen breekt presentator Johan ter Schegget in. Hij verteld vanaf het hoofdpodium in één volzin waar je kan plassen en waar je bonnen kan halen om vervolgens Good Things End aan te kondigen. En deze band begint direct te spelen, Syreens beteuterd achterlatend. Good Things End valt een klein beetje tegen en moet het toch wat meer hebben van de covers. Meteen even een paar fijne meezingers; namelijk We love your apathy van Skunk Anansie, Lords of the boards van de Guano Apes en ook nog enigszins verrassend: Toxicity van System of a Down. Op dit moment nog niet meer dan een one hit wonder met het liedje I know dat af en toe op TMF voorbij komt en een 3FM Megahit was. Toch is dit zeker geen slechte band en wellicht kan Good Things End wat meer imponeren als zij een heus album klaar hebben staan. Tijd voor wat stevig luistervoedsel voor de alternativo’s. Maroen is ook een band die nog geen twee jaar bestaat, maar rock maakt die rustig confronterend genoemd mag worden. De Hagenezen timmeren behoorlijk aan de weg, en vandaag laten ze horen hoe ze dat doen: door gewoon hun hart en ziel in hun muziek te leggen en stevig te rocken, maar ook gevoelige tonen weten voort te brengen. Dat wordt vooral duidelijk als het nummer Broken wordt gespeeld. Hard, expressief, maar op momenten weer rustig. Het is headbangen met gevoel. Niet zomaar een hardrockband, een band die zijn gevoel erin legt en dat wil delen met het publiek. De stem van zanger Maroen is er zo eentje die vol is en ontroert, terwijl het gitaarspel vooral knalt, maar ook twee gezichten heeft. Een agressieve en een gevoelige. Misschien de twee woorden die Maroen nog het best omschrijven. Met Moke hebben we vandaag onze eerste internationale act te pakken. Zanger Felix Maginn heeft Iers bloed door de aderen stromen en zingt veel over de problemen in zijn vaderland Noord-Ierland. Buiten dit feit hebben de heren ook een onhollands goed album uitbracht. In niets blijkt dat Moke een Nederlandse band is. De uitstraling, kleding, liedjes, kapsels, alles wijst er op dat het hier om een nieuwe Britse band gaat. Pas als zanger Felix Maginn tussendoor in het Nederlands zijn nummers aankondigt weet je dat dit toch echt een Nederlands product is, eentje om trots op te zijn. Door het vele touren in het clubcircuit en langs de festivals zijn de bandleden volledig op elkaar ingespeeld. Super strak spelen ze de energieke, pakkende nummers van hun debuut-cd Shørland. Met stuwende gitaren, pakkende melodieën en sterke teksten dendert Moke door de setlist. Top optreden van deze internationale Nederlandse topband. De Heideroosjes stonden al eenmaal eerder op Schollenpop en net als de vorige keer weten ze er weer een waar feest van te maken. Neerlands grootste en bekendste punkband speelt een gelouterde set. Ondanks dat zanger Marco Roelofs flink wat hinder ondervindt van een storende microfoon gaat een ieder lekker los. Hoe kan het ook anders dan dat er gefeest en flink gemoshed wordt. De Limburgers spelen van Johnny Cash zijn oude klassieker Ring of fire tot ouderwetse Heideroosjes klassiekers als Sjonnie en Anita, wie kent het niet? Break the public peace en ook de nieuwere liedjes als Damclub hooligan, My funeral en Lekker belangrijk. Deze 3VOOR12 redacteur gaat intern lobbyen voor een extra T-shirt, een die wel het betere pitwerk overleeft. Met The Twang heeft Schollenpop, zeer vooruitstrevend, een van de nieuwste en hipste Britse bands geboekt. Met de single Either way scoorden ze daar al een top tien hit en het debuutalbum haalde zelfs de derde plaats in de UK-albumlijst. En zoals dat wel vaker gaat met Britse bands, beginnen ze ruim een half uur te laat. Deze op en top Engelse band bestaat uit een gitarist, drummer en bassist en de zangers Phil Etheridgeen en Martin Saunders. De beide zangers maken de show en brengen de teksten in een tussenvorm van rap en zang. Dit maakt deze band een stuk origineler dan menig ander Brits bandje. Hilarisch is het wanneer een van de security mannen zijn versgedraaide joint uit handen geeft aan zanger Phil Etheridge en die vervolgens dus niet meer terug krijgt. Phil rookt de ‘splif’ samen met maatje Martin op alsof het een sigaret is, en durft dan ook om nog een joint te vragen (die hij overigens niet krijgt). Het Schollenpoppubliek weet absoluut niet wat ze met deze originele band aan moeten en blijven dan ook schuchter op veilige afstand. Ook The Twang moet behoorlijk wennen aan het gebrek aan enthousiasme en herkenning bij het publiek. In Engeland spelen ze namelijk veel en voor volle zalen. Toch zetten ze ook op het Scheveningse strand een lekker optreden neer dat wel af toe behoorlijk rommelig verloopt. Of we volgend jaar nog weten wie The Twang is weten we niet, maar voor nu was het een welkome frisse verrassing op Schollenpop. Als slotact staat Krezip op het podium. De band rondom boegbeeld Jacqueline Govaert bracht afgelopen voorjaar hun vierde album Plug It In uit. Het is dus ook logisch dat het optreden van vanavond in het teken staat van deze nieuweling. Een mooi detail is dat het concept van dit album geheel wordt doorgevoerd in de nieuwe optredens. Jacqueline komt op als de wederopstanding van Marilyn Monroe, gekleed in een prachtige en opvallend roze jurk met dito sjaal die aan de microfoonstandaard is gehangen. Vanaf opener All unsaid pakt dit Tilburgse zestal het publiek van Schollenpop geheel in. Al snel blijkt ook wel hoe professioneel deze band door de loop der jaren is geworden. Nieuwe songs als Plug it in & turn me on, Play this game with me en de prachtige ballad All my life worden afgewisseld met werk van hun succesalbum What Are You Waiting For, zoals de hitsingle I apologize. Uiteraard blijft de Nederpopklassieker I would stay niet achterwege. Hoewel het nummer in de loop der jaren lijkt uitgekauwd krijgt Schollenpop hiervan toch een bloedstollende versie te horen. Halverwege het optreden, in een instrumentale outro, verdwijnt Jacqueline van het podium om even later weer gekleed in een oogverblindende zwarte jurk terug te komen. Als toefje op het geheel speelt Krezip de Haagse oerklassieker Venus van Shocking Blue. “We brengen iets terug naar Den Haag”, laat Jacqueline weten. Terecht dat deze afsluiter enkele nummers als toegift mag spelen. Schollenpop 2007 had met Krezip en de Heideroosjes twee populaire acts in huis gehaald. Ook de Amsterdamse Britpopformatie Moke werd bejubelend ontvangen en deed precies wat er van een professionele band werd verwacht. Verder was Schollenpop 2007 vooral een editie van lekker in de zon op het zand liggen, al luisterend naar fijne muziek. De combinatie van zon, zee, strand en muziek maakt Schollenpop misschien wel de uniekste in zijn soort.