Tekst: Tino van Leeuwen en Remco van der Ham Foto's: Eefje Lammers en Erik van 't Hof De tweede editie van Live@HPC, in en rond het Haags Pop Centrum in Loosduinen, was ook dit jaar weer een succes. Het was gedurende de hele dag lekker druk en ook het weer zat, op een enkele bui na, mee. Met Doll House Drama, Blues Junkies, The Getaway, All Missing Pieces en Toffe Haan was er een leuke en gevarieerde programmering. De drie heren van de Haagse band The Getaway luiden het festival Live@HPC in op het buitenpodium. Drie kwartier lang horen we rockende gitaarriffs, een stuwende bas en energieke drums, wat tezamen het geluid van The Getaway vormt. De stijl is eenvoudigweg punkrock te noemen en lijkt gespeeld naar Amerikaanse maatstaf. Terwijl de zon schijnt, kan het publiek genieten van hun eigen nummers, maar ook van covers als I want you to want me van Cheap Trick. Het is nog niet echt heel druk, maar dat zal in de loop van de dag wel veranderen. Het collectief Secondhand Superheroes, dat haar basis in Delft heeft, betreedt rond tweeën het buitenpodium. De vijf leden spelen voornamelijk skamuziek met een opgewekt tintje, wat grotendeels komt door de twee blazers in de band. Als het plots begint te regenen, wordt er even gestopt. Zo’n tien minuten na de onderbreking gaan ze weer verder, maar dat is slechts voor korte duur. Het stortregent nu en de technici zetten alle zeilen bij om de apparatuur te beschermen. Als de band voor de derde keer het podium opgaat, is een groot deel van het publiek verdwenen. Door de regen heeft de organisatie besloten om Pogo-A-Gogo binnen te laten spelen in verband met een eventuele terugkeer van de regen. In het stampvolle HPC Muziekcafé gaat de band van start. Zanger Valentijn legt enorm veel energie in zijn presentatie. Jammer alleen dat de band geen eigen nummers speelt. Voorbeelden van covers die ze spelen zijn Enter sandman van Metallica en Nookie van Limp Bizkit. Een typisch geval van powerrock dus. Het verwachte springen en pogoën van het publiek blijft overigens uit. Het programma gaat na Pogo-A-Gogo weer gewoon verder op het buitenpodium met All Missing Pieces. Over de drie muzikanten is het afgelopen jaar enorm veel geschreven en gepraat. Hoe kan het ook anders? Ze zijn jong en getalenteerd, dus ontbreken ze op vrijwel geen enkel festival. Wat opvalt is dat de rock die ze spelen klinkt als een klok en flink verbeterd is sinds Camiel (gitaar/zang), Quinten (bas) en Wrister (drums) voor het eerst in de schijnwerpers traden. Er is trouwens veel publiek op het populaire drietal afgekomen. Tja, je moet ze gewoon gezien hebben… De eerste act van het officiële binnenprogramma is de Rotterdamse band CrowJane. Het trio speelt alternatieve stonerrock en heeft sinds kort de eerste ep Small Tragedies uit. Deze ep wordt overigens weggegeven aan de eerste vijf personen die zich inschrijven voor de mailinglist van de band. Een goede pr-stunt. Bij CrowJane is het vooral zanger/gitarist Corvin die er positief uitspringt. Hij heeft een goede zuivere stem die goed past bij de muziek van CrowJane. Jammer genoeg heeft de muziek verder niet zo heel veel om het lijf. The Blues Junkies hebben het weer in elk geval mee als ze spelen. Het is niet alleen genieten van de muziek, maar ook van de zon dus. Aan het begin van het concert vermeldt zanger/gitarist Sander dat de apparatuur onder stroom staat, waardoor het optreden even stil komt te liggen. Hierna rocken de drie heren vrolijk verder. Hun muziek lijkt vooral geïnspireerd door bands uit begin jaren ‘70, die experimenteerden met de elektrische gitaarsound. Zo horen we halverwege de set een zeer spacie stuk zonder zang, waarbij best een joint gerookt zou kunnen worden. Terwijl er op het binnenpodium wordt opgetreden door de metalband Dawn of Time, speelt de uitsmijter, het Rotterdamse kwartet Toffe Haan, op het buitenpodium. De band staat bekend om haar Nederlandstalige cabareteske popliedjes, waarbij tango en country niet geschuwd worden. Zanger/bassist Simon is de liedjesschrijver van de band en tevens het meest uitdrukkingsvolle gezicht van de band. Gitarist Bart weet als tweede zanger overigens live ook best zijn mannetje te staan. Het zingen over vrouwen (in vrijwel elk liedje staat een ex van Simon centraal) lijkt iedereen aan te spreken. Vooral de vrouwen in het publiek, die dan ook luidkeels om een toegift roepen en krijgen. Omstreeks tien voor tien is het programma op het buitenpodium ten einde gekomen. Binnen is het tijd voor Squirrel & The Hazelnuts, een dag eerder ook al te bewonderen op Langweiligkeit 8. Eigenlijk had deze band met hun vrolijke, relaxte, jazzy liedjes beter in het zonnetje op het buitenpodium kunnen spelen, in plaats van in het donkere muziekcafé. Het maakt het er in ieder geval niet minder gezellig om en Squirrel & The Hazelnuts zet weer een goed optreden neer. Zwakke punt blijft toch de zang van zanger/gitarist Carlos. Gelukkig staat daar weer wel goed gitaarspel en een leuke podiumuitstraling tegenover. De afsluiter van Live@HPC 2007 is Doll House Drama. Het is het eerste officiële optreden in de nieuwe bezetting. Lars de Vreugd werd eerder dit jaar uit de band gezet en is inmiddels vervangen door Victor Dirix (S.C.A.R., Syzygy). Het is natuurlijk nooit leuk als er mensen uit een band word gezet en al helemaal niet als dat gebeurd na tien jaar trouwe samenwerking, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat Doll House Drama er met de komst van Victor Dirix wel op vooruit is gegaan. De band speel een ijzersterke set met voornamelijk nummers van de prijswinnende ep Sketches. Ook komen er een aantal “gouwe ouwe” voorbij als Coming in second. Goede afsluiter van de tweede, eveneens geslaagde, editie van Live@HPC.