Tekst: Lilian van Dijk Remco van der Ham en Cok Jouvenaar Foto's: Peter de Hoog, Lilian van Dijk en Eefje Lammers Op de zaterdagavond werd het eindelijk echt druk op Langweiligkeit 8. Nog steeds niet het gekkenhuis van vorig jaar, maar gezellig is het zeker. Absolute hoogtepunten waren Elle Bandita en Mama Afrika die de Grote Markt op z'n kop wisten te zetten. Langweiligkeit 8 zit er weer op. Tino is een soort kameleon. De ene keer bakt hij er weinig van, de andere keer maakt hij van zijn optreden een prachtige belevenis. Hij bewijst in elk geval dat als je onder lastige omstandigheden moet spelen - huissleutels verloren - , dat soms iets bijzonders kan opleveren. Bij gebrek aan gitaar leent hij die van Femke. Ook een setlist ontbreekt. Geen probleem: zijn repertoire is zo uitgebreid, dat hij niet lang hoeft na te denken over een volgend nummer. Begrijpelijk dat hij hier en daar wat foutjes maakt, maar al met al zet hij een charmant optreden neer, mede dankzij de mooie verhalen tussendoor. Leuk om weer wat oude nummers te horen zoals Satan's dictionary en In my room, waarbij zangeres Femke een tweede stem toevoegt. Zo horen we je graag, Tino. Ondertussen speelt buiten de rock 'n roll band Dzjenghis Khan, waarbij het er stevig aan toe gaat. De drie heren rocken er stevig op los en bassist Binksebus Eruptum gaat zelfs van het podium af om midden op het plein een flink potje te freaken op zijn bas. Erg gaaf optreden met goede podiumact. In de Zwarte Ruiter staat inmiddels de band Dirt Deluxe te spelen. Echt druk is het nog steeds niet, maar er hangt wel een gezellige sfeer. Dirt Deluxe is een nieuwe Haagse rockband die ook prima in die traditie van de Haagse rocksound past. Niet echt origineel dus. Echt veel potentie zit er niet in, maar de vier heren hebben duidelijk plezier in het spelen en dat is toch ook eigenlijk waar het om gaat. Na Dirt Deluxe is het op het buitenpodium tijd voor een van de hoogtepunten van Langweiligkeit 8: Elle Bandita. Twee jaar terug zette ze ook al de Zwarte Ruiter op z'n kop en nu mag de hele Grote Markt genieten van haar performance. Met haar one-woman show krijgt ze al snel het hele plein vol. De toon van het optreden is al snel gezet als ze iemand in het publiek aanspreekt. "Wat zit je nou met je handjes in de lucht? Je zit niet in de achtbaan". Door haar vaak harde humor is Elle Bandita een artiest waar je van houdt of juist helemaal niet. De meeste mensen blijven echter geamuseerd staan op het plein en voor het eerst staat er ook vlak voor het podium veel publiek. Den Haag kan Elle Bandita duidelijk wel waarderen en dat is volledig terecht. Op deze zaterdag is het voor de derde achtereenvolgende dag weer tijd voor blues in Lokaal Vredebreuk en wederom is het een goed gevulde bak. Uiteraard blijven ook de bekende Haagse dichters en dichteressen niet uit in dit keldertje. Hier mogen onder andere Upperfloor en Jet Crielaard een voorzetje aan een band geven. Crielaard mag de misschien wel allerjongste bluesband van Nederland aankondigen, The Rythm Chiefs. Met dit trio, bestaande uit drie broertjes van 13, 14 en 15 jaar, begint deze laatste Langweiligkeit bluesavond veelbelovend. De reacties op deze drie gastjes zijn dan ook vooral van verbazing. Met grote ogen en open mond wordt het drietal aangestaard en gadegeslagen. Zo'n jonge leeftijd en dan al zo doorgewinterd klinken. Deze twaalfmaten zielenpijn, gestoken in een rockabilly/bluesrock jasje moet wel met de paplepel zijn ingegoten. Dat blijkt ook wel. Papa zit er bij en kijkt vanavond trots naar zijn kroost. Afgelopen donderdag speelde papa al met zijn twee zoontjes als invalact voor Randy Piers, maar vanavond maakt bluesminnend Den Haag kennis met de hoop voor de bluestoekomst. Wie dus zegt dat blues oudemannenmuziek is, heeft de plank finaal misgeslagen. De laatste act in het Blueslokaal is The Elevation Bluesband. Rond middernacht maakt dit collectief het podium onveilig en kan er geen kip meer bij in het lokaal. Veel mensen komen dan oververhit de trap op lopen om in de Papestraat een luchtje te scheppen. The Elevation Bluesband probeert groot uit te pakken met ondermeer Jef op mondharmonica. Deze autodidact treedt in de loop der jaren steeds meer in de muzikale huid van wijlen John Lagrand. Deze blonde verschijning mag toch echt wel de "coming man" in bluesland genoemd worden. Deze twaalfde en laatste bluesband van dit weekend speelt niet slecht, maar kan maar moeilijk bekoren. Misschien hebben we deze dagen teveel blues om onze oren gehad. Toch moeten we bekennen dat The Elevation Bluesband een van de minste is dit weekend. We hebben het beter gehoord en gezien. Zoals MC Blues, Robert P Band, The Rythm Chiefs, A.L. Blues Express en The Moonhawks. Na afloop is de grijns op het gezicht van bluesman Jan Pet er niet af te krijgen. "Er waren veel mensen de afgelopen drie dagen. Drie hele mooie dagen hebben we gehad. Volle bak, veel bekenden, maar wat heel leuk is dat er veel nieuwe en vooral jonge mensen hier waren. Zij hebben kennis gemaakt met de blues." Er is dus toekomst voor deze oermuziek. De laatste act op het buitenpodium is Mama Afrika, een groep percussionisten uit Senegal. De heren en dames weten de Grote Markt om te toveren tot een grote kolkende massa van dansende mensen. Zelfs het podium is niet lang veilig en als snel staat een groot deel van het publiek tussen de bandleden op het podium te dansen. Gekkenhuis. Het is echter van korte duur als de beveiliging iedereen van het podium afstuurt. Dan maar weer gewoon op het plein feesten, het maakt allemaal niet meer uit. De ritmes van Mama Afrika maken je blij en zorgen ervoor dat stilstaan onmogelijk is. Een perfecte afsluiter van het buitenprogramma. Langweiligkeit 8 zit er echter nog lang niet op en is er in het Paard nog tot een uurtje of vijf een fijn dansprogramma met veel drum 'n bass. Hierna is het dan toch afgelopen en kijken we stiekem alweer uit naar volgende jaar. Dan is het festival hopelijk weer gewoon in het najaar, want in de zomer is er gewoon al veel te veel te doen en wordt Langweiligkeit een beetje ondergesneeuwd in het grote festivalaanbod. En dat verdient Langweiligkeit gewoonweg niet.