Tekst: Lilian van Dijk en Remco van der Ham Foto's: Peter de Hoog, Eefje Lammers en Lilian van Dijk Het werd tijd. Jonge, Haagse bands staan in de startblokken om het over te nemen van de gevestigde namen. Dat was zaterdagmiddag 28 juli wel duidelijk in De Zwarte Ruiter tijdens Langweiligkeit 8, met bands uit het Ready to Play/Koorenhuiscircuit. Verder ook optredens van Remmelt, Muus & Femke, Templo Diez en Maroen. Squirrel & The Hazelnuts mag er als eerste tegenaan. Deze band oogt vrij stoer en ook muzikaal zit het viertal al aardig in de lift. Uitstraling en speelplezier zijn duidelijk aanwezig. Een sterke troef is saxofonist/toetsenist Wietse. Zijn saxofoonsolo's klinken soms zelfs jazzy. Mooie basloopjes ook. De mix van jazz, funk, reggae en pop doet het goed. The Socks speelt SockRock, niet te verwarren met shockrock. Vier meiden, die wat giechelig beginnen, maar geleidelijk aan meer in de muziek komen te zitten. De technische probleempjes zijn overwonnen. Tweestemmig valt het wat tegen. Hoe deze band het voor elkaar heeft gekregen om geprogrammeerd te worden op de Night of Rocking Rotterdam in Ahoy vermeldt het verhaal niet, maar leuk dat ze er staan en ach, tegen die tijd kan er nog veel aan de zang worden gesleuteld. De eerste act op het buitenpodium is Remmelt, Muus & Femke. Perfect geprogrammeerd zo op de zonnige zaterdagmiddag. De Grote Markt zit vol met terraspubliek dat relaxed luistert naar het akoestische trio. De liedjes met mooie driestemmige zang gaan er net zo goed in als de koude biertjes die de meeste bezoekers inmiddels besteld hebben. Ook de bezoekers die gisteren tot laat op het festival zijn gebleven kunnen nu lekker bijkomen van de kater. Naast de eigen liedjes doet ook Neil Young-cover Old man het goed. Dead Stereo bewijst zich in de Zwarte Ruiter onomstotelijk als terechte winnaar van het Talent Event 2007. Wat een leuk, energiek electrorockbandje is dit. Eigenwijs, apart en met genoeg lef om van de gebaande paden af te wijken. Ook al gaat er wel eens iets de mist in. De drie jongens hebben er lol in. De bassist-zanger pakt gerust ook het keyboard even mee om wat buitenaardse geluiden te produceren. Het publiek, waaronder veel medemuzikanten wil wel. 1, 2, 3 meespringen, geen probleem. De zanger-gitarist komt het podium even af om door om de boel nog eens extra op te jutten. Een band om in de gaten te houden. Joker & The Majesties beginnen met pech: een geknapte gitaarsnaar. Geen probleem, de gitarist van Coinage leent hem zijn instrument. De andere bandleden spelen even een korte jam, totdat het instrument gestemd is en het optreden kan beginnen. De kwaliteit van het gebodene is wisselend. Beetje Britpopachtig hier en daar, al houdt de band het zelf op ponk: een mix van punk en pop. Muzikaal kan het allemaal nog wel wat spannender. Inmiddels is ook de tweede act op het buitenpodium begonnen; Templo Diez. Zanger-gitarist Pascal Hallibert en toetseniste Eva zagen we gisteravond ook al in September als White Sands en Eva trad die avond ook al solo op. Ze hebben het er maar druk mee. Templo Diez ligt mooi in het verlengde van Remmelt, Muus & Femke. Fijne luistermuziek met prachtige songs en arrangementen. Pascal zit met zijn akoestische gitaar op de grond van het podium en lijkt in zijn element. Het publiek is iets minder gecharmeerd van Templo Diez dan van Remmelt, Muus & Femke, maar kan zeker op de nodige waardering rekenen. Na Templo Diez is het gedane met de luistermuziek op de Grote Markt en gaat het programma over op het hardere werk met Suicidal Birds en Appie Kim. Ook Coinage ontbreekt het niet aan lef in de Zwarte Ruiter. Al een mooi eind op weg naar een eigen geluid, beetje in de sfeer van de betere Belgische bands en daar is niks mis mee. Alles beter dan de doorsnee Haagse rock waar je in de hofstad door die net iets oudere generatie rockmuzikanten mee doodgegooid wordt. Dit is de derde band die er deze middag positief uitspringt. Beetje letten op de uitspraak van het Engels, maar verder dik in orde. Venus zit in een heel andere hoek. Niet zo origineel, die naam. En dat geldt eigenlijk ook voor de muziek van deze band. Het funkrepertoire klinkt wat gedateerd. Een bandcoach gehad die dat helemaal te gek vindt, of toch eigen keuze? Muzikaal is het niet slecht, maar dat onsje meer zit er nog niet bij. Het oogt allemaal wel goed, maar het oor wil ook wat. Maroen is door het dolle heen. Het is ook niet niks om op een Amerikaanse compilatie-cd terecht te komen. Gaat de zon schijnen voor deze typisch Haagse rockers? Ook nationaal krijgt de band meer aandacht en wie weet waar dat allemaal toe kan leiden. Het repertoire wordt enthousiast gespeeld en ook de wat rustiger ballad komt mooi over. Het publiek is er nog niet helemaal van overtuigd. Het is duidelijk leger dan 's middags in de Zwarte Ruiter en de toehoorders blijven op een afstand van het podium. De paar echte fans zingen wel elke noot mee. Qrio trakteert het publiek op stevige kost. Het repertoire ligt je letterlijk en figuurlijk zwaar op de maag. Deze band speelt maar een paar keer per jaar. Komt het omdat het genre niet zo aanspreekt? Ooit werd de band door 3VOOR12 Den Haag als 'Haagse trots' bestempeld, maar de verwachtingen werden niet bewaarheid. Het komt allemaal niet zo van de grond. Het lijkt alsof de band meer bezig is met wat de leden zelf mooi vinden dan wat het publiek mooi vindt. Een bewuste keuze, ongetwijfeld, maar je komt er niet ver mee als je alleen een handjevol diehards voor je muziek weet te winnen.