Nathalie Hagen zal er nooit meer aan ontkomen. Meer dan vijf jaar geleden maakte ze furore met de band Black Heart Betty. Dit vijftal scoorde hoge ogen in onze residentie. GPZH, Plein Open, Finale Haagse Popweek, Zeeheldenfestival en een tour als voorprogramma van de Golden Earring. In 2004 barste de bom voor de vier heren en Nathalie en wat bleef was een herinnering aan een legendarische band. Drie leden van BHB maken nu deel uit van de band Virgo. Dit kwartet is slechts een schim van de topformatie, maar wat wil je ook als je een ijzersterke en krachtige frontlady mist. Ana Criado mag dan gemazzeld zijn met een prachtige stem en als singer-songwriter erg mooie liedjes schijven, ze haalt het simpelweg niet bij podiumpersoonlijkheid Nathalie Hagen. Niet voor niets is zij door de lokale pers gekscherend als het onechte kind van Herman Brood en Nina Hagen bestempelt.

Na een rouwperiode en een tijd van bezinning en componeren is Nathalie Hagen weer back in town. Ze rockt als nooit tevoren en heeft drie mannelijke medestanders gevonden die niet vies zijn van een potje onvervalste rock ’n’ roll. Neem nou bijvoorbeeld gitarist Raymond Vogelaar, die Gemstone min of meer verruild heeft voor deze band. Was Gemstone vooral heel erg braaf en werd de term Vinexlocatie-rock wel eens gebruikt bij hun liedjes. Deze band was net iets te netjes en het leek erop of ze nergens echt loos durfde gaan. Nu lijkt Raymond zich helemaal uit te kunnen leven op zijn Gibson en live speelt hij dan ook of het vuur aan zijn schenen staat.

Al na de eerste noten van Burn The Seeds is duidelijk wie de grote invloed is geweest in Black Heart Betty. De rock van Natha Lee mag dan wat anders klinken dan haar vorige band, maar mevrouw Hagen heeft een stevige vinger in de pap gehad. Het blues- en rootsgedeelte waar Black Heart Betty voor stond is overboord gegooid en het is nu stevige rock met grote ballen. Dit keer zijn de songs meer geënt op een gitaarriff in plaats van een bluesachtig akkoordenschema. In het verleden werd Nathalie vergeleken met Anouk en met doorgewinterde zangeressen als Melissa Etheridge, Sass Jordan en Janis Joplin. Haar stem lijkt nu meer gerijpt en klinkt zekerder dan in BHB. Af en toe klinkt ze zelfs als jaren tachtig icoon Pat Benatar.

Hoewel de demo een slap aftreksel is van wat de band live biedt klink het allemaal erg prettig in het gehoor. Soms ontbreekt het geheel een beetje aan een liedje, maar ondanks dat gegeven blijft het hier en daar toch hangen. Zeker het nummer Power lijkt je na twee keer luisteren niet los te laten. Live is dit gegeven wel een makke voor de band. Dan gaat alle aandacht uit naar de wulpse bewegingen van Nathalie en de stoere rockposes van de mannen. Dan lijkt het of het ambacht van liedjes schrijven op een tweede plaats is geschoven.

Okee, orgineel is het allemaal niet en het is simpel gezegd gewoon rock wat de klok slaat. Ook het demohoesje is eigenlijk te fout voor woorden. Hiermee kun je bij een zaal, podium of platenbaas niet aankomen. Maar de vraag is of dit erg is en moet het dan allemaal wel origineel zijn om interessant gevonden te worden? Nee en Ja. Want wil je wat verder komen dan de geijkte patronen en het rondje om de kerk dan moet je iets meer energie steken in wat verrassingen en presentatie van je product. Dan is de kans groot dat bij de grootste stoïcijnse en totaal verzuurde platenbons een wenkbrauw om hoog zult krijgen.

Want een ding is zeker: als deze band een hit schrijft en met de juiste producer in zee gaat is hun kostje gekocht. Potentie heeft dit kwartet zeker, uitstraling als geen ander en live spelen ze elke zaal plat. Maar de vraag is of dit collectief het wil en er voor open staat. In ieder geval kan Natha Lee het beter.