Voor degene die op KoninginneNach liever niet van podium naar podium slentert, is er ook genoeg te doen in de vele cafés in de Haagse binnenstad. Zo ook in het Paard café, waar met Mellow Yellow, The Excitors, Doll House Drama en Zenith of Zeal een mooi programma in elkaar is gedraaid. In het Paard café waren het één en al Haagse bands, die het podium beklommen. Zo ook Mellow Yellow, die de tweede plaats behaalden in de KoninginneNach bandverkiezing, de strijd om de openingsplek op het Haagse podium bij de Grote Kerk. De formatie speelt funk/rock en weet het publiek behoorlijk mee te krijgen door ze zo hard mogelijk “I just want to be so happy” te laten meezingen. De reggaeversie van ’Ain’t no sunshine’ doet het ook erg goed. Als één van de laatste liedjes spelen ze het nummer ‘Subconsious world’, dat ze voor Woud Zonder Genade op Crossing Border hadden geschreven en wat wordt gekenmerkt door harmonieuze zang. The Excitors beginnen rustiger dan gewoonlijk, maar gaan al snel los. Evenals het publiek, dat vooral uit Haganumscholieren blijkt te bestaan. Bassist Piet vertelt dat er een cd zal verschijnen van ze, alleen “God weet wanneer”. Het zal het wachten ongetwijfeld waard zijn. De rock die ze spelen wordt afgewisseld met reggae en ska, waarbij ook de metalsound niet ontbreekt. Door iedereen mee te laten klappen, weten The Excitors iedereen voor zich te winnen. En natuurlijk ontbreekt de charismatische voordracht van Mauro niet… Als Doll House Drama speelt, is een groot gedeelte van het jonge publiek van daarnet alweer vertrokken. De vier heren doen gewoon hun ding, maar lijken er nog niet echt in te komen. Gitarist Duko speelt openlijk met de gedachte om hun cd ‘Sketches’ gratis weg te geven. Het titelnummer wordt dan gespeeld. Later in de set gaan er mensen vooraan pogoën. Trompettist Olivier, vandaag ook jarig trouwens, komt een nummertje meeblazen. Geen slechte zet, want het zet flink aan tot dansen. Maar zoals gezegd, het komt allemaal laat op gang. Zenith Of Zeal is een Haagse coverband met een zanger en zangeres als publiekstrekkers. Opener ‘Dansen op de vulkaan’ zet het sfeertje van daarnet onmiddellijk om van pogoën naar meebrullen met klassiekers uit de popgeschiedenis. Het geheel wordt allemaal heel publieksvriendelijk gepresenteerd. Zelfs als ‘R u kidding me’ van Anouk ten gehore wordt gebracht, brengt de zangeres de dramatiek van de tekst met een glimlach op haar gezicht. De blazerssectie, een drietal, geeft de nummers een extra tintje.