De onophoudelijke storm van Engelse bandjes woedt nu al een aantal jaren door muziekland. Zo staat er, volgens media als NME, Q Music en BBC Radio 1, iedere maand wel weer een nieuw (piepjong) bandje op om in de voetsporen van The Libertines, Franz Ferdinand en Arctic Monkeys te treden. Pakweg één jaar geleden was dit The Automatic uit Wales. Inmiddels zijn ze ook buiten de Britse grenzen steeds populairder aan het worden en vrijdag 13 april speelden ze op de Prinsengracht 12. Het voorprogramma wordt, gedurende de korte tour door Nederland, verzorgd door het Utrechtse Silence Is Sexy. Voor de winnaar van de Grote Prijs Van Nederland 2005 betekent dat in totaal vier shows, waarbij zij zich als een waardige opener kunnen bewijzen. Enigszins plichtsgetrouw en moeizaam werkt het viertal zich vanavond echter door hun setje heen. Slechts af en toe raakt het publiek betrokken en geboeid. De energie en het applaus lijken voornamelijk te worden gespaard voor de hoofdact. En met energie wordt de grote zaal van het Paard direct gevuld, wanneer The Automatic losbarst met het openingsnummer ‘That’s what she said’. Ondanks wat technische mankementen, zoals een gitaar die het niet meteen doet, gaan van meet af aan alle remmen los. Op het podium blijkt toetsenist/zanger Alex Pennie een opvallende verschijning. Niet alleen qua uiterlijk, maar vooral vanwege zijn krankzinnige performance. Hij springt, rent, schopt, krijst en danst er op los alsof de duivel hem op de hielen zit. Zijn overdosis aan energie werkt toch wel aanstekelijk en het publiek reageert er actief op. Vervolgens gaat de band onvermoeid door met de single ‘Raoul’, waarbij Pennie helemaal los gaat op de koebel. Terwijl het verdienstelijke album ‘Not accepted anywhere’ af en toe nogal wat vlak en schematisch klinkt, scoort The Automatic op het podium vooral met hun overdosis aan energie en gedwongen voordracht. Binnen een paar songs gaat het publiek aardig mee en wordt er als vanouds gecrowdsurft. Na de -weinig toevoegende- Talking Heads cover ‘Life during wartime’ is het tijd om mee te zingen met de voormalige 3FM Megahit ‘Monster’. Erg aanstekelijk allemaal, waarbij zelfs een immer analytisch, nuchter, relativerend 3VOOR12 Den Haag redactielid het niet kan laten om de kolkende massa te bestijgen om zo op het podium naast clown Pennie te belanden. Dan is het na zo’n drie kwartier wel weer mooi geweest zijn de hyperactieve Rotten/Curtis imitator plus band zo goed als uitgeput. Moegestreden maar voldaan zet de band hun hitje ‘Recover’ in. Een toegift kan natuurlijk niet uitblijven en al snel staat het kwartet alweer op het podium, voor nog twee nummers. Leadzanger Robin Hawkins heeft er voor de gelegenheid een dwarsfluit bij gepakt, om vervolgens een vrij dubieuze cover van Kanye West’s ‘Gold digger’ ten gehore te brengen. Het wordt geslikt als zoete koek en met afsluiter ‘You shout…’ kan het publiek nog één keer helemaal uit hun dak gaan. Een krap uur blijkt een goede lengte voor een show van The Automatic. Net niet te kort en vooral niet te lang voor het nogal gelijkende songmateriaal. Met een overschot aan Britse bandjes met een vergelijkbare sound lijkt The Automatic zich live zeker goed in de kijker te kunnen spelen. Dankzij hun energieke en licht chaotische performance geven ze een leuke draai aan hun onderhoudende songs. Dit soort bandjes mag Den Haag zeker niet uit het oog verliezen; een goede zaak dat zij de weg naar het Paard weten te vinden.