Een slijtageslag was het, de bandmarathon in Bazart het afgelopen weekend. Eerst keihard beuken op ‘Tienerhoer’ met Malle Pietje & the Bimbo’s in Leiden en allez, gelijk weer door naar donker rock n’ roll-hol Bazart om tientallen bands in alle mogelijke genres voorbij te zien komen. Begon na een stuk of 20 bands al wartaal uit te slaan, zat met rollende ogen en het schuim op mijn lippen in een donker hoekje en begreep niet meer waar ik naar keek en luisterde. Als je me had verteld dat de Remones covers deden van Sepultura had ik het ook geslikt. Overdosis muziek komt hard aan maar het gaat erom dat al die bands daar kosteloos vanuit heel Nederland hun spul kwamen klappen. Elk op hun eigen manier en bijna allemaal met zoveel passie dat ’t ontroerend was. Pure emotie. Het oude record was ‘al’ voorbij gestreefd bij band nummer 61. Ik had inmiddels last van stuiptrekkingen in mijn linkerhersenhelft en manische huil- en lachbuien die elkaar in steeds rapper tempo afwisselden. Een dappere poging en ook nog eens voor het goede doel. Minstens zo ontroerend was het dyslectische commentaar op het forum. Een intelligente, doordachte tekst “Tal van bands waarvan we nog nooit op de aardkloot gehoord hebben mogen nu een kwartiertje op een podiumpje spelen en hopen daarmee eeuwige roem te vergaren. Ik vindt het gewoon ordinair meeliften op de ellende van al die zieke, zielige en noodruftige kindertjes met kanker. Als Bazart ballen had hadden ze gewoon een vette entree prijs moeten rekenen en fatsoenlijke muziek neer moeten zetten”. De prachtig gepredikte woorden van een barmhartige Samaritaan. Hartverwarmend dat enthousiasme, hete tranen over mijn wangen. Dit is de persoon die zelf een behoorlijke staat van dienst heeft als het gaat om goede initiatieven, tevens muziekliefhebber in hart en nieren, dat lees je gelijk. Je weet wel, het type dat gewoon begint bij zichzelf, geheel belangeloos. Ik zie hem voor me terwijl hij aan zijn bureautje zit en anoniem een mooi bedrag overmaakt voor KiKa, deze Bob Geldof uit de regio. Graag zou ik hem bij deze bedanken voor zijn bijdrage en de zielige kinderen vast ook. Enfin, Al Gore, 3voor12-forumganger van het eerste uur, heeft gelukkig geluisterd naar de tips van deze moderne Jezus met commercieel talent. In plaats van een ouderwetse kruisiging waar hij zichzelf alleen maar mee in de spotlights zou zetten, heeft hij Al in de richting geduwd van wat eigenlijk als een low profile conceptje begon. Loopt inmiddels succesvol uit de klauwen tot een vrij behoorlijke hobby die Life Earth heet. Leuke bandjes op de line-up, een zangeres waar ik ook wel eens van heb gehoord als hoofdact in Londen. Geloof dat ze, op aanraden van de bescheiden boeteling, ook in NY een soortgelijk feestje geven. Dit keer gaan we interplanetair voor de bewustwording van het broeikaseffect ‘Global warming’. Hysterisch ben ik, nu al. Heb mezelf en iedereen die ik ken ingeschreven voor de loting om een kaartje te bemachtigen. Dat heb je als je Live Aid en Live 8 al aan je voorbij hebt zien trekken op Nederland 3 terwijl je niks liever wil dan kapot gedrukt worden tegen de hekken voor Afrika, rillen van het kippenvel, bier over je heen en een glimp opvangen van Gwyneth Paltrow met baby Apple. Ik noem maar wat. Wie kent ‘m niet, de Live Aid dvd uit ’85 waar dat sexy zangeresje van toen overtuigend, en tegelijkertijd tenenkrommend vals, ‘Into the groove’ kweelde. Sloeg strategisch gezien in als een bom. Liefdadigheid is PR-fahig voor een artiest, natuurlijk, maar ook goed voor enorme bedragen en de bewustwording van elke, mooi meegenomen, kijker. Kritiek is makkelijker te uiten vanuit je luie stoel dan het gewicht van de organisatie van een evenement te dragen. Legendarische muzikale acties voor het ultieme saamhorigheidsgevoel. All for one and one for all. In Wembley maar ook op kleinschalig niveau in Bazart. Respect!