Afgelopen weekend stond de Singer-Songwriter Karavaan in Woerden. Op het festival Babypop kwam de Karavaan goed uit de verf. De singer-songwriters zongen hun keeltjes schor en de caravan werd gepimpt. ''Is er dan niemand die twee zielige meisjes wil helpen!''roept Nadine. We staan al een kwartier te klooien en komen geen steek verder. Een man stapt van zijn fiets en helpt met het koppelen van de caravan aan de auto. Hèhè, eindelijk kunnen we dan op weg. Het is de eerste keer dat we met zijn tweeën vertrekken in plaats van met zijn vieren. Frank (Monsieur Cannibale) woont in Woerden dus zal op eigen gelegenheid komen. Eva doet een tourtje in Londen. In haar plaats staat Renée Stevense ons met haar contrabas op het festivalterrein op te wachten. Het is maar een korte rit. De medewerkers van Babypop zijn heel hulpvaardig en loodsen ons als een geoliede machine naar onze plek. Babypop kent twee podia: één voor de wat hardere bands en één voor spoken-word performances. Wij staan bij de laatste. Beter kan niet! De zangeressen van Melodyzz, een Haagse (!) band zijn onze eerste bezoekers. Ze vinden het zo gezellig in de caravan dat ze hun familieleden naar ons doorverwijzen. Een erg goed begin! De Karavaan blijkt een uitstekende plek om andere muzikanten te ontmoeten. Bas komt met zijn twee gothic vriendinnen de caravan binnen. Hij blijkt tin whistle en draailier te spelen. Nadine en ik smeden meteen plannen om hem op onze volgende cd mee te laten doen. Een dame met roze wenkbrauwen en een videocamera heeft ons al een tijdje gadegeslagen. Hebben wij soms zin om mee te werken aan een vredesfestival in Amsterdam over twee weken? Nadine is meteen enthousiast. Weer een optreden erbij! Renées contrabas trekt veel bekijks. Sommige aanwezigen willen het instrument graag betasten. ''Typisch haantjesgedrag'', lacht Renée. Het kunstenaarscollectief Lastplak is bezig een muur van poppodium Babylon te pimpen. Zodra ze onze, wat knullig geverfde, caravan in het vizier krijgen bekruipt ze de onbedwingbare neiging om die onder handen te nemen. We twijfelen even. Eenmaal gepimpt is er geen weg meer terug. Stel dat we de caravan nog willen verkopen? De volgende bezoekers staan voor de deur dus er moet gewerkt worden. Als Nadine en ik een enthousiast 'Hell on Wheels' aanheffen voelen we de caravan bewegen. De heren van Lastplak zijn al begonnen! Er is geen houden meer aan. Toegegeven: de zingende pinguïn met contrabas oogt erg gaaf! Verder zijn er muzieknootjes, een piano en een soort vredesduifjes te zien. Dat zal het vast erg goed doen op het Vredesfestival straks. Monsieur Cannibale zingt voor de laatste keer over zijn 'Mary-Kate' en dan is het tijd om de caravan weer naar zijn standplaats in Monster te brengen. We zitten alleen met een probleem: de caravan is nog niet af! Halverwege het pimpen zijn de Lastplak-mannen aan een ander project, een auto, begonnen. Een hulpje van het collectief laat nu zwarte verf over de voorkant van ons beestje lopen. Ik besluit hem weg te sturen. De gotische aanblik doet pijn aan de ogen. Ik gris alle consumptiemuntjes die we nog over hebben bijeen in een poging de heren van Lastplak te bewegen de klus af te maken. We komen tot een compromis. Tijdens het Vredesfestival zullen zij ook aanwezig zijn met een stoepkrijtproject. Dan is er heus nog wel een kwartiertje over voor ons voertuig. Met een gerust hart verlaten we het terrein richting Monster. Frank's vader staat al te wachten om de caravan weer los te koppelen. De Singer-Songwriter Karavaan staat 24 september geparkeerd op de Walther Boerweide in het Haagsche Bos. Dit in het kader van het Summertime Festival.